Hoofdstad van Nieuw Zeeland

Dinsdag 10 maart 21 gr Wellington
Om 7 uur op. Schoenen aan en meteen weer aan de wandel want we hadden nog het strandpad met de lepelaarskolonie niet gehad. Maar we hadden niet
genoeg tijd om alles te doen. Nou ja, dan maar niet; op Wieringen zien we ook wel eens lepelaars. Bij het ontbijt hoorden we dat iedereen om 9 uur het eiland af moest want er was zwaar weer op komst. Dus de mensen die vandaag naar eiland zouden werden afgebeld; het ging voor hen niet door. Poe, hadden wij weer geluk…Het afscheid was allerhartelijks, iedereen omarmde iedereen. (nou ja, bijna iedereen) sommige Maori’s neusden ten afscheid. Terug op het vasteland togen we naar Craig om onze bagage op te halen. Hij wilde alles van ons weten. Wij gingen weer op naar ons volgende adres: Wellington. Dat was zo’n 40 km verderop dus we waren er al gauw. Laatste adres op het Noordereiland. We hadden het hotel al gauw gevonden maar toen we de schuine afrit naar de garage afreden gingen de deuren niet open. Moest Peter weer achteruit de helling op. Brr. Bij de receptie bleek dat we ook hiervoor een pasje nodig hadden. Nou ja. Even opgefrist en toen Wellington in. Het ene moment was het warm en zonnig en het volgende moment koud door de wind. Wel korte broek aan. Wellington is beslist een gezellige stad. Er zijn talloze eetgelegenheden en best leuke winkels. Maar op de een of andere manier gaat het niet samen: wij en een stad. We weten nooit zo goed wat we daar mee aanmoeten. We matschen niet. Vooral als er geen echte bezienswaardigheden zijn . In Wellington staan wel wat oude, Victoriaanse gebouwen maar die worden stijlloos omsingeld door strakke moderne zakengebouwen. Het past niet echt. In het museum was er wel een tentoonstelling van Monet maar we hadden besloten niet weer een museum te bezoeken dus dat deden we niet. Dan naar de Botanische tuinen. Het was een hele klim er naartoe. Alle straten gaan omhoog, geen enkele omlaag….Dus na veel gehijg en gepuf kwamen we eindelijk bij de Botanische (of satanische?) tuinen aan, gelijk met…….de kabeltram die de bezoekers op een makkelijke manier vanuit de stad omhoog brengt. Tja, daar sta je dan. Maar wel een goede klimoefening. De tuinen waren wel mooi, de rozen nog in bloei en nog soorten rodondendrons, begonia’s en cactussen. We zouden in het hotel nog gaan zwemmen maar we hadden genoeg beweging gehad. Dan maar de tassen herinrichten en de auto leeg want die moet morgen ingeleverd worden. Toen werd het weer zo’n bekend cut-moment voor ons. Een moment dus dat we er tussenuit willen knippen. Mijn bergschoenen waren nergens meer te vinden.. Zeker laten staan op de parkeerplaats bij Pareparetaumu Beach. Jammer, maar er zijn ergere dingen. Wel heb ik van die delecate voeten dus lastig om weer goede bergschoenen te vinden maar we zouden er geen probleem van maken want je kunt het toch niet terugdraaien. De koffers verder ingepakt. En ziedaar, ineens waren ze daar weer, in een vergeten plastic tas onder de badslippers. Toen begon Peter wat te zuchten….De papieren voor de autohuur, waar waren die nou weer gebleven. We hadden ze toch goed opgeborgen? Ja, te goed dus, nergens te bekennen. En die papieren vonden we niet meer terug. Het is te hopen dat we toch op tijd met de ferry meekunnen en ook weer een auto hebben aan de andere kant. Nou ja, we zien morgen wel, het zal wel ergens geregistreerd staan. We gingen wassen. Dat mocht ook wel weer eens. Net voor tienen ging ik de was uit de droger halen…grrrr. nog helemaal nat. Bah. Het moest toch mee in de koffer. Dan maar nat en morgen zien hoe we het droog krijgen. Dus de avond verliep niet helemaal gladjes. Nou ja, dat kan gebeuren.