helicoptervlucht en andere ervaringen
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Oetske
19 Mei 2009 | Australië, Yungaburra
Zondag 10 mei, 33 gr. Bungle Bungles
Heeerlijk geslapen want –om met mijn moeder te spreken- ik heofde er maar ee keer uit. We werden wakker van de vogels dus dat is romantisch wakker worden. Geen laken in de slaapzak, dan heb je wat meer draairuimte. Hetzelfde ritueel als elke dag. Alles inpakken. Onze swags waren aan de onderkant wel vochtig geworden en de schoenen ook want er was op dit terrein gesproeid gisteren. Om half 8 weg. Naar de Emma Gorge. In El Questro Wildernesspark. Het was een uur rijden. Bergschoenen aan en weer zwemspullen mee. Laatste waterval op deze trip. We zagen nu de omgeving die we gisteravond niet gezien hebben omdat het Al donker was. De Cockburn Rangers waar de film “Australia” is opgenomen. Moeten we nog eens zien. We zagen een slang van ongeveer 1 meter lengte. We konden hem goed bekijken want hij rolde het pad over. Een zwaqrtkoppython. Een prachtige wandeling. Wel pittig klimwerk en veel rotsen. Maar veel hoogteverschil was er niet. Aan het eind van de wandeling kregen we onze beloning. Een echt prachtige hoge watgerval van ongeveer 70 meter. Het water was best koud dus meosten we even doorbijten. Om er in te komen moesten we ook weer over rotsen klimmen. Ik viel bijna maar plonsde er maar gauw in. Was ik er meteen maar door. Brrr. Even beneemt het je de adem maar dan is hewt zo mooi. Als je op de rug zwom kon je goed de steile rotsen van de gorge zien die boven ons torenden. Daar komt het engelse woord gorgious dus vandaan, van gorge. Maar hier in Australie zeggen ze awsome als iets echt te gek is. 1 keer heen en weer gezwommen. (50 m) Mijn zonnebril viel nog in het water maar ik kon hem nog net grijpen voor hij met de stroom meeging. Na een poosje weer terug. Prachtig. Bronwynn was achtergebleven, het lukte haar niet. Bij een roadhouse geluncht. Sinead raadde me een boek aan en toevallig verkochten ze het daar. Dus gekocht. Kings in grass castles. Een klaasieker in Australie over de eerste veestations in het westen. De pionierfase dus. In de bus ging de inschrijflijst voor de helicoptervlucht rond. Dat willen wij ook doen, dat hadden we al lang van tevoren besloten. Spannend. Bij het roadhouse werd ons overgebleven vlees aangeboden voor de hond maar de mevrouw zei: dat eet onze hond niet..tja..Best wel weer een eind in de bus. Onderweg veel muziek. De jongelui achter ons deden een spel. 3 schoenen neerzetten achterin en dan kijken welke schoen door het gehobbel van de bus het eerst vooraan aankwam. Beetje kinderachtig maar onschukdig en wel leuk. De meeste meiden zitten te lezenof net als ik, te schrijven. Toen Phil door een moeilijk stuk heenreed, redden we het niet, moest hij weer achteruit de rivier in, was er net het liedje: “always look at the bright sight of life” en dat zongen we allemaal luidkeels mee. Ook andere liedjes: Que sera en let it be. De jongeren net zo goed als de ouderen. Weer kangoereos gezien. Het waren de eerste voor Anna terwijl ze de tocht toch al vanuit Pertth meemaakt. De anderen hebben er al tig gezien maar zij keek kennelijk net altijd de verkeerde kant uit.W. Anna vindt het trouwens lang genoeg geduurd hebben. Zij is meer gewend om op zichtzelf te reizen ipv in een groep. En dat is toch aanpassen. Nou ja, t zelfde geldt voor ons wij zijn ook niet gewend om in een groep te reizen.. Om 7 uur op de bushcamping. Alleen een ton als toilet en verder niks. We blijven hier twee dagen. Het was erg koud en er mocht hier ook geen kampvuur gemaakt worden. De groep was nu verdeeld in oduer en jonger. Maar iedereen ging vroeg in de swag.
Maandag 11 mei, 32 gr Bungle Bungles
Erg koud vannacht. Op ozne thermometer was het om 7 uur 10 gr dus he moet ongeveer 8 gr zijn geweest. Nou en dan buiten slapen en dan 2 keer nog naar zo’n ton moeten in een onverlicht hokje..dat is dus avontuur. French toast gehad dus toch iets warms. De swags hoefden niet in de bus odmat we hier weer terugkomen. Wij lieten ze dus ook maar liggen. Maar dat kon niet. Want dan kan het gebeuren dat je vanavond, als je weer in je swag schuift, een medebewoner hebt in de vorm van een slang. Nou, dat hebben we liever niet. Als eerste vandaag naar Echilda Chasm. Het bleek een leuke wandeling met niet al te moeilijke klimpartijen. De spleet was erg lang en nauw met conglomeraties van stenen net als bij de Olga’s. Toen we dat gedaan hadden zetten we koers naar een vliegveldje. We mochten er betalen maar eerst op de weegssdchaal wat in mijn geval gelukkig erg meeviel. Peter was volgens die weegschaal ook afgevallen maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Maar goed, wij gingen dusPumululu (Bungle Bungles) vanuit de lucht verkennen met een helicopter. We waren de eersten van onze groep samen met Sineqad en Bromwynn. Er zaten geen deuren in de helocopter maar we werden goed ingesnoerd. We kregen een koptelefoon op en gingen heel soepeltjes onhoog. En we zagen alle mooie rotsformaties die dit gebied herbergt. We zagen de kloven en spleten en alles dus van bovenaf. Daar kun je over land niet komen. Heel bijzonder. Ik maakte steeds maar foto’s en Peter filmde. Op een gegeven moment wilde ik een foto maken en stak mijn arm uit de deuropening. Dat moet je dus niet doen. Door de wind wordt je arm er bijna afgetrokken en de camera vloog bijna uit mijn hand. Gauw binnenboord dus. We hoorden van tevoren van Seb nog welke instelling we moesten gebruiken op de camera omdat de heli nogal trilt. Dat werkte goed. Een prachtige, unieke ervaring voor ons, het geld meer dan waard. We kwamen breed lachend uit de heli. Sue zei: ik heb Peter nog nooit zien lachen maar nu wel. (nou ja, kijkt ze zeker steeds de andere kant op) Toen we terugkwamen was de lunch inmiddels klaar. Broodje hamburger. Ter plekke gebbq’d. Nu hadden we de “Domes” vanuit de lucht gezien maar nu nog vanaf de grond. Daarom deden we de Domeswalk. De vreemde ronde vorm komt doordat dit 160 miljoen jaar geleden de overblijfselen waren van een rotsmassief. Rivieren hebben zich een weg erdoorheen gebaand en daarbij zand en gruis meegevoerd. Door de druk van de nieuwe lagen ontstond 60 milj jaar geleden kalksteen. Dat werd samengeveogd met stenen (conglomeratie). Daarna werd het geheel omhoog getild door bewegingen van de aarde. Rivieren stroomden erdoor waardoor het geheel uit elkaar viel. Regen en wind zorgden voor de vorm. Bacterien in de kleilaag vormden de grijze kleur . De rode kleur wordt door door ijzerafzetting verkregen. De wandeling eindigde in de Cathedral Cave. Een enorme grot met een goede akoestiek. Daar een poos gezeten want het Australisch meisjeskoor zou er een spotje opnemen voor Qantas. En in dat koor zit toevallig de kleindochter van Ray. Wat leuk als ze elkaar hier in the outback zouden treffen. Maar we hebben gezien dat ze aan het opbouwen waren maar het koor zou pas ’s avonds komen. Jammer voor Ray. Terwijl we daar wachtten hadden we het over onxe volksliederen en bv Martina zong het Ierse in Gaelic. En Bronwynn zong het Australische en ook Waltzong mathilda kwam langs. Toen wij aan de beurt waren met het Wilhelmus moetsten we (gelukkig) net weg. Het was trouwens een prachtige grot. Geen wonder dat ze daar een spotje opnemen. Ontiegelijk groot. Zeker 100 mm diep en ook hoog. Weer terug naar onze campground. Uiteraard nog steeds met die ene wc. Goede maaltijd, beef met veel groenten. Peter praatte met Colin over het watertekort en de waterbelasting in het oosten van Australie. Het gesprek ging best goed met het water ging het minder. En als je dan bedenkt dater verder overal volop gesproeid wordt, zelfs in the red centre zagen we dat. Na het eten hebben wij (mede) afgewassen. Dat is veiliger dan koken. Hoewel…ik gooide het teiltje met afvalwater in de bosjes en toen hoorde ik er ook bestek bij vallen. Zat er dus nog in. Lamp gehaald en het bestek weer uit de bosjes gevist. Ik hoop maar dat ik alles heb. Nou ja, het is toch oude troep en er is genoeg. Vanavond met o.a Martina uit Ierland gepraat. Zij is lerares en sinds januari op reis. Nog tot eind dit jaar. Zij is al in India, Maleidie, China enz geweest en gaat nog verder naar Nieuw Zeeland en dan Zuid Amerika. Tja, het is een bont gezelschap waar we tussen zitten maar erg leuk om van alles te horen. Het was nog 22 gr. Toen we onze swag opzochten om half 10! Toen ik net lag zag ik een prachtige vallende ster. Heel fel en heel ver viel hij. Kan ook een neerstortend vliegtuig zijn geweest, maar nieuwe hoor je hier toch niet dus ik hou het op een ster. Peter deed halverwege de nacht zijn lange broek en trui aan .
Dinsdag 12 mei, Knununura, 26 gr
De temperatuur viel vannacht binnen 2 uur naar 10 gr. Koujd dus. Nu moest wel alles weer in de bus en we gingen het National Park weer uti. Bij de uitgang werd met alle camera’s om beurten een groepsfoto gemaakt. We moesten ver rijden om weer in de geciviliseerde wereld te komen. Onderwijl veel Australische liedjes waarin het goede Australie werd bezongen gedraaid. Ik vind het wel mooi dat de Australiers zo trots op hunland en hun aard zijn. Waarom ook niet? Het is toch ook prachtig? Bij ons is trots zijn op je land een vies woord, dat mag niet. Onderweg zagen we een bus met kinderen. Zou het dan toch nog lukken met Ray zijn kleindochter? Nee, helaas het was het jongenskoor, de meisjes waren de avond ervoor al weer vertrokken. Bij Doom Doom waar we al eerder zijn geweest, geucht. Niet zo laat in Kununurra. We gingen het stadje bekijken en gingen oa een galerie voor aboriginal art binnen. Er waren schilderijen die n.a.v. gevonden rotstekeingen gemaakt waren. Heel mooi, dansende mensen. Deze rotstekeningen hebben we niet in het echt gezien, je kunt niet alles hebben. De aboriginals zaten ier, net als bv in Alice Springs, ook weer op de grasvelden. Op de campsite ging bijna iedereen naar het zwembad maar wij wandelden naar het meer. En daar lagen twee krokodillen. We spraken nog een mevrouw die ook op de campping staat. Ze was benieuw naar onze indrukken van Australie. Sue meldde dat er een nest zat met frogmouths. Hele gekke vogels zijn dat. Maar toen wij gingen kijken waren ze gevlogen. Net als de krokodillen, toen de anderen gingen kijken waren ze ook weg. Iedereen ging lekker douchen, behalve Phil. Hij wacht tot Darwin, die viezerik. We aten kangoeroe en waterbuffel van de bbq. Was een hele knauw. Later werd het nog gezellig. Want Sinead en Martina den Ierse dansen. Allemaal 7/8 maat. Ik stond eerst te kijjken maar al gauw moest ik ook meedoen. Was erg leuk en veel gelachen maar ik maakte er natuurlijk helemaal niks van. Sue deed nog een aboriginal dans want ze is gedeeltelijk aboriginal. Ja, kun je eigenlijk toch wel zien hoewel ze blank is. Pas om 12 uur in de swag.
Woensdag 13 mei, Victoria River, 30 gr
Kalm aan vanmorgen. Wel om 5.30 uur op maar een poos bij het meer gezeten. Er waren ibissen maar geen krokodillen. Wel de frogmouth gezien. Toen we net op pad waren stopten we al weer bij een BP supermarkt. Ging iedereen weer van alles kopen. Hebben ze zeker een deal mee gemaakt. Dieswel goedkoper als de groep inkopen doet. Verder naar lake Argyle. De groep splitste hier. De helft (waaronder wij) ging een cruise maken de andere helft niet. Er was weer onduidelijkheid over het hoe, en wanneer. Eerst zouden we op een andere bus moeten wachten maar ineens toch weer met onze eigen. Het meer is het grootste door mensen gemaakte meer n Australie. Sydney Harbour kan er 20 keer in. En eigenlijk is het voor niks gemaakt. Het was de bedoeling dat er tarwe zou groeien in dit gebied maar door ziektes en de afstand lukt ehet niet. Nu wordt het meer nog wel gebruikt voor irrigatie van fruit en nog een beetje als electriciteitscentrale. We stoven soor het water waardoor we nogal nat werden. W@el lachen natuurlijk. We zagen rockwallibies en een van de 25000 krokodillen die het meer rijk is. We kwamen aan bij een rots. De meeste jongeren en Hannah sprongen of doken ervan af. Prestatie hoor. Er waren veel vissen, catfish en arcti? Die laatste spuugt water omhoog om zo bv een vlieg die er zit in het water te laten vallen. Zo kan hij hem dan opeten. Wij hielden een stukje brood boven h3t water en ja, hij spuugde 3 keer waer omhoog. Toen lieten we het brood vallen en at hij het op. Weer een nieuwe manier van aanpassen aan de leefomgeving. Tja, evolutie word je hier op een dienblaadje aangereikt. Hoe kun je dat ooit ontkennen. De anderen hadden de lunch klaar toen we aankwamen. Met bacon en egg van de bbq. Toen een lange rit naar Victoria River. Bij de grens met het NT moest de tijd anderhalf uur voorujit. Van 2 uur naar half vier. Onderweg hout gesprokkeld voor het kampvuur van vanavond. Daar zagen we een werkelijk prachtige zonsondergang. We aten steak (nogal taai) van de bbq en als dessert damper (srt cake) met custard en warme appel. De damper was ook in hetkampvuur gemaakt door Sue. Vanavond kregen we champagne en speelde Phil op zijn didgeredoo. Sue danste de aboriginal dans erbij. Ze danstw een slang, kangoeroe en al de andere dieren die Phil ook liet horen. Bijzonder. Met Ray en Colin het softdrugsbeleid in Nederland besproken. Moeilijk uit te leggen en dat ligt niet aan mijn Engels. Laat onze swag opgezocht. Niet te hopen dat we er vannacht vaak uitmoeten want de toiletten zijn een eind weg.
Donderdag 14 mei, Darwin, 30 gr
Laatste dag. We zouden om . 6 uur of “als het licht wordt” opstaan. Maar doordat de tijd verzet is is het hier pas om 7 uur licht. Weer verwarring dus. Dus vertrokken we pas om 8.15 uur. De Duitsers waren hierover een beetje mopperig en Sue vroeg aan mij of dat typisch Duits is, mopperen. Rondom ons camp zaten heel wat wallibi’s. Wat sijn het toch een schatjes, we zagen ze eten met hun handjes. Nou dat zagen zse van ons ook natuurlijk. Onderweg moest de bus stoppen voor twee kraanvogels die op de weg zaten. Prachtige vogels, foto lukte niet, misschien van een van de anderen? Het is ook heel stil op Victoria Highway. We zijn best wel blij dat dit de laatste dag is. Het is echt zoiets als: prachtige dingen gezien, mooi om op zo’n ervaring terug te kijken. Van tevoren hadden we al gezegd: als we het gehad hebben is het vast fantastisch om op teug te kijken. En zo is het. Het slapen in een swag, het kampvuur waar het eten in bereid werd, prachtig allemaal, we hadden het niet willen missen. Maar we zijn niet gewend om alles in groepsverband te doen. Bv het klaarmaken van de maaltijden. Maar het was een unieke ervaring en als er geen andere manier was om ergens anders te reizen dan zouden we het weer doen. Je leert toch veel mensen en culturen kennen. En daar ging het om. Nu weer terug naar de “beschaving”
We reden Katherine binnen. Een deja vu effect. We zijn hier immers al geweest als tussenstop met de GHAN. Wel gingen we nu nog naar de Katherine Gorge. Nog een pittige klim. Een heel mooi gezicht van bovenaf. Voor een cruise hadden we geen tijd want ook Edith Falls stond nog op het programma. Maar dat viel wat tegen na alle prachtige watervallen enz die we geszien hebben. Er waren wel Bower Birds. We hebben e-mailadressen ujitgewisseld en uitnodigingen gekregen om bv in Engeland te komen. De meesten zitten in een backpakershotel en maken er vanavond nog een feestje van. Doen wij maar niet. Wij gingen in Darwin uit eten. Heel lekker na al die campmaaltijden.
Heeerlijk geslapen want –om met mijn moeder te spreken- ik heofde er maar ee keer uit. We werden wakker van de vogels dus dat is romantisch wakker worden. Geen laken in de slaapzak, dan heb je wat meer draairuimte. Hetzelfde ritueel als elke dag. Alles inpakken. Onze swags waren aan de onderkant wel vochtig geworden en de schoenen ook want er was op dit terrein gesproeid gisteren. Om half 8 weg. Naar de Emma Gorge. In El Questro Wildernesspark. Het was een uur rijden. Bergschoenen aan en weer zwemspullen mee. Laatste waterval op deze trip. We zagen nu de omgeving die we gisteravond niet gezien hebben omdat het Al donker was. De Cockburn Rangers waar de film “Australia” is opgenomen. Moeten we nog eens zien. We zagen een slang van ongeveer 1 meter lengte. We konden hem goed bekijken want hij rolde het pad over. Een zwaqrtkoppython. Een prachtige wandeling. Wel pittig klimwerk en veel rotsen. Maar veel hoogteverschil was er niet. Aan het eind van de wandeling kregen we onze beloning. Een echt prachtige hoge watgerval van ongeveer 70 meter. Het water was best koud dus meosten we even doorbijten. Om er in te komen moesten we ook weer over rotsen klimmen. Ik viel bijna maar plonsde er maar gauw in. Was ik er meteen maar door. Brrr. Even beneemt het je de adem maar dan is hewt zo mooi. Als je op de rug zwom kon je goed de steile rotsen van de gorge zien die boven ons torenden. Daar komt het engelse woord gorgious dus vandaan, van gorge. Maar hier in Australie zeggen ze awsome als iets echt te gek is. 1 keer heen en weer gezwommen. (50 m) Mijn zonnebril viel nog in het water maar ik kon hem nog net grijpen voor hij met de stroom meeging. Na een poosje weer terug. Prachtig. Bronwynn was achtergebleven, het lukte haar niet. Bij een roadhouse geluncht. Sinead raadde me een boek aan en toevallig verkochten ze het daar. Dus gekocht. Kings in grass castles. Een klaasieker in Australie over de eerste veestations in het westen. De pionierfase dus. In de bus ging de inschrijflijst voor de helicoptervlucht rond. Dat willen wij ook doen, dat hadden we al lang van tevoren besloten. Spannend. Bij het roadhouse werd ons overgebleven vlees aangeboden voor de hond maar de mevrouw zei: dat eet onze hond niet..tja..Best wel weer een eind in de bus. Onderweg veel muziek. De jongelui achter ons deden een spel. 3 schoenen neerzetten achterin en dan kijken welke schoen door het gehobbel van de bus het eerst vooraan aankwam. Beetje kinderachtig maar onschukdig en wel leuk. De meeste meiden zitten te lezenof net als ik, te schrijven. Toen Phil door een moeilijk stuk heenreed, redden we het niet, moest hij weer achteruit de rivier in, was er net het liedje: “always look at the bright sight of life” en dat zongen we allemaal luidkeels mee. Ook andere liedjes: Que sera en let it be. De jongeren net zo goed als de ouderen. Weer kangoereos gezien. Het waren de eerste voor Anna terwijl ze de tocht toch al vanuit Pertth meemaakt. De anderen hebben er al tig gezien maar zij keek kennelijk net altijd de verkeerde kant uit.W. Anna vindt het trouwens lang genoeg geduurd hebben. Zij is meer gewend om op zichtzelf te reizen ipv in een groep. En dat is toch aanpassen. Nou ja, t zelfde geldt voor ons wij zijn ook niet gewend om in een groep te reizen.. Om 7 uur op de bushcamping. Alleen een ton als toilet en verder niks. We blijven hier twee dagen. Het was erg koud en er mocht hier ook geen kampvuur gemaakt worden. De groep was nu verdeeld in oduer en jonger. Maar iedereen ging vroeg in de swag.
Maandag 11 mei, 32 gr Bungle Bungles
Erg koud vannacht. Op ozne thermometer was het om 7 uur 10 gr dus he moet ongeveer 8 gr zijn geweest. Nou en dan buiten slapen en dan 2 keer nog naar zo’n ton moeten in een onverlicht hokje..dat is dus avontuur. French toast gehad dus toch iets warms. De swags hoefden niet in de bus odmat we hier weer terugkomen. Wij lieten ze dus ook maar liggen. Maar dat kon niet. Want dan kan het gebeuren dat je vanavond, als je weer in je swag schuift, een medebewoner hebt in de vorm van een slang. Nou, dat hebben we liever niet. Als eerste vandaag naar Echilda Chasm. Het bleek een leuke wandeling met niet al te moeilijke klimpartijen. De spleet was erg lang en nauw met conglomeraties van stenen net als bij de Olga’s. Toen we dat gedaan hadden zetten we koers naar een vliegveldje. We mochten er betalen maar eerst op de weegssdchaal wat in mijn geval gelukkig erg meeviel. Peter was volgens die weegschaal ook afgevallen maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Maar goed, wij gingen dusPumululu (Bungle Bungles) vanuit de lucht verkennen met een helicopter. We waren de eersten van onze groep samen met Sineqad en Bromwynn. Er zaten geen deuren in de helocopter maar we werden goed ingesnoerd. We kregen een koptelefoon op en gingen heel soepeltjes onhoog. En we zagen alle mooie rotsformaties die dit gebied herbergt. We zagen de kloven en spleten en alles dus van bovenaf. Daar kun je over land niet komen. Heel bijzonder. Ik maakte steeds maar foto’s en Peter filmde. Op een gegeven moment wilde ik een foto maken en stak mijn arm uit de deuropening. Dat moet je dus niet doen. Door de wind wordt je arm er bijna afgetrokken en de camera vloog bijna uit mijn hand. Gauw binnenboord dus. We hoorden van tevoren van Seb nog welke instelling we moesten gebruiken op de camera omdat de heli nogal trilt. Dat werkte goed. Een prachtige, unieke ervaring voor ons, het geld meer dan waard. We kwamen breed lachend uit de heli. Sue zei: ik heb Peter nog nooit zien lachen maar nu wel. (nou ja, kijkt ze zeker steeds de andere kant op) Toen we terugkwamen was de lunch inmiddels klaar. Broodje hamburger. Ter plekke gebbq’d. Nu hadden we de “Domes” vanuit de lucht gezien maar nu nog vanaf de grond. Daarom deden we de Domeswalk. De vreemde ronde vorm komt doordat dit 160 miljoen jaar geleden de overblijfselen waren van een rotsmassief. Rivieren hebben zich een weg erdoorheen gebaand en daarbij zand en gruis meegevoerd. Door de druk van de nieuwe lagen ontstond 60 milj jaar geleden kalksteen. Dat werd samengeveogd met stenen (conglomeratie). Daarna werd het geheel omhoog getild door bewegingen van de aarde. Rivieren stroomden erdoor waardoor het geheel uit elkaar viel. Regen en wind zorgden voor de vorm. Bacterien in de kleilaag vormden de grijze kleur . De rode kleur wordt door door ijzerafzetting verkregen. De wandeling eindigde in de Cathedral Cave. Een enorme grot met een goede akoestiek. Daar een poos gezeten want het Australisch meisjeskoor zou er een spotje opnemen voor Qantas. En in dat koor zit toevallig de kleindochter van Ray. Wat leuk als ze elkaar hier in the outback zouden treffen. Maar we hebben gezien dat ze aan het opbouwen waren maar het koor zou pas ’s avonds komen. Jammer voor Ray. Terwijl we daar wachtten hadden we het over onxe volksliederen en bv Martina zong het Ierse in Gaelic. En Bronwynn zong het Australische en ook Waltzong mathilda kwam langs. Toen wij aan de beurt waren met het Wilhelmus moetsten we (gelukkig) net weg. Het was trouwens een prachtige grot. Geen wonder dat ze daar een spotje opnemen. Ontiegelijk groot. Zeker 100 mm diep en ook hoog. Weer terug naar onze campground. Uiteraard nog steeds met die ene wc. Goede maaltijd, beef met veel groenten. Peter praatte met Colin over het watertekort en de waterbelasting in het oosten van Australie. Het gesprek ging best goed met het water ging het minder. En als je dan bedenkt dater verder overal volop gesproeid wordt, zelfs in the red centre zagen we dat. Na het eten hebben wij (mede) afgewassen. Dat is veiliger dan koken. Hoewel…ik gooide het teiltje met afvalwater in de bosjes en toen hoorde ik er ook bestek bij vallen. Zat er dus nog in. Lamp gehaald en het bestek weer uit de bosjes gevist. Ik hoop maar dat ik alles heb. Nou ja, het is toch oude troep en er is genoeg. Vanavond met o.a Martina uit Ierland gepraat. Zij is lerares en sinds januari op reis. Nog tot eind dit jaar. Zij is al in India, Maleidie, China enz geweest en gaat nog verder naar Nieuw Zeeland en dan Zuid Amerika. Tja, het is een bont gezelschap waar we tussen zitten maar erg leuk om van alles te horen. Het was nog 22 gr. Toen we onze swag opzochten om half 10! Toen ik net lag zag ik een prachtige vallende ster. Heel fel en heel ver viel hij. Kan ook een neerstortend vliegtuig zijn geweest, maar nieuwe hoor je hier toch niet dus ik hou het op een ster. Peter deed halverwege de nacht zijn lange broek en trui aan .
Dinsdag 12 mei, Knununura, 26 gr
De temperatuur viel vannacht binnen 2 uur naar 10 gr. Koujd dus. Nu moest wel alles weer in de bus en we gingen het National Park weer uti. Bij de uitgang werd met alle camera’s om beurten een groepsfoto gemaakt. We moesten ver rijden om weer in de geciviliseerde wereld te komen. Onderwijl veel Australische liedjes waarin het goede Australie werd bezongen gedraaid. Ik vind het wel mooi dat de Australiers zo trots op hunland en hun aard zijn. Waarom ook niet? Het is toch ook prachtig? Bij ons is trots zijn op je land een vies woord, dat mag niet. Onderweg zagen we een bus met kinderen. Zou het dan toch nog lukken met Ray zijn kleindochter? Nee, helaas het was het jongenskoor, de meisjes waren de avond ervoor al weer vertrokken. Bij Doom Doom waar we al eerder zijn geweest, geucht. Niet zo laat in Kununurra. We gingen het stadje bekijken en gingen oa een galerie voor aboriginal art binnen. Er waren schilderijen die n.a.v. gevonden rotstekeingen gemaakt waren. Heel mooi, dansende mensen. Deze rotstekeningen hebben we niet in het echt gezien, je kunt niet alles hebben. De aboriginals zaten ier, net als bv in Alice Springs, ook weer op de grasvelden. Op de campsite ging bijna iedereen naar het zwembad maar wij wandelden naar het meer. En daar lagen twee krokodillen. We spraken nog een mevrouw die ook op de campping staat. Ze was benieuw naar onze indrukken van Australie. Sue meldde dat er een nest zat met frogmouths. Hele gekke vogels zijn dat. Maar toen wij gingen kijken waren ze gevlogen. Net als de krokodillen, toen de anderen gingen kijken waren ze ook weg. Iedereen ging lekker douchen, behalve Phil. Hij wacht tot Darwin, die viezerik. We aten kangoeroe en waterbuffel van de bbq. Was een hele knauw. Later werd het nog gezellig. Want Sinead en Martina den Ierse dansen. Allemaal 7/8 maat. Ik stond eerst te kijjken maar al gauw moest ik ook meedoen. Was erg leuk en veel gelachen maar ik maakte er natuurlijk helemaal niks van. Sue deed nog een aboriginal dans want ze is gedeeltelijk aboriginal. Ja, kun je eigenlijk toch wel zien hoewel ze blank is. Pas om 12 uur in de swag.
Woensdag 13 mei, Victoria River, 30 gr
Kalm aan vanmorgen. Wel om 5.30 uur op maar een poos bij het meer gezeten. Er waren ibissen maar geen krokodillen. Wel de frogmouth gezien. Toen we net op pad waren stopten we al weer bij een BP supermarkt. Ging iedereen weer van alles kopen. Hebben ze zeker een deal mee gemaakt. Dieswel goedkoper als de groep inkopen doet. Verder naar lake Argyle. De groep splitste hier. De helft (waaronder wij) ging een cruise maken de andere helft niet. Er was weer onduidelijkheid over het hoe, en wanneer. Eerst zouden we op een andere bus moeten wachten maar ineens toch weer met onze eigen. Het meer is het grootste door mensen gemaakte meer n Australie. Sydney Harbour kan er 20 keer in. En eigenlijk is het voor niks gemaakt. Het was de bedoeling dat er tarwe zou groeien in dit gebied maar door ziektes en de afstand lukt ehet niet. Nu wordt het meer nog wel gebruikt voor irrigatie van fruit en nog een beetje als electriciteitscentrale. We stoven soor het water waardoor we nogal nat werden. W@el lachen natuurlijk. We zagen rockwallibies en een van de 25000 krokodillen die het meer rijk is. We kwamen aan bij een rots. De meeste jongeren en Hannah sprongen of doken ervan af. Prestatie hoor. Er waren veel vissen, catfish en arcti? Die laatste spuugt water omhoog om zo bv een vlieg die er zit in het water te laten vallen. Zo kan hij hem dan opeten. Wij hielden een stukje brood boven h3t water en ja, hij spuugde 3 keer waer omhoog. Toen lieten we het brood vallen en at hij het op. Weer een nieuwe manier van aanpassen aan de leefomgeving. Tja, evolutie word je hier op een dienblaadje aangereikt. Hoe kun je dat ooit ontkennen. De anderen hadden de lunch klaar toen we aankwamen. Met bacon en egg van de bbq. Toen een lange rit naar Victoria River. Bij de grens met het NT moest de tijd anderhalf uur voorujit. Van 2 uur naar half vier. Onderweg hout gesprokkeld voor het kampvuur van vanavond. Daar zagen we een werkelijk prachtige zonsondergang. We aten steak (nogal taai) van de bbq en als dessert damper (srt cake) met custard en warme appel. De damper was ook in hetkampvuur gemaakt door Sue. Vanavond kregen we champagne en speelde Phil op zijn didgeredoo. Sue danste de aboriginal dans erbij. Ze danstw een slang, kangoeroe en al de andere dieren die Phil ook liet horen. Bijzonder. Met Ray en Colin het softdrugsbeleid in Nederland besproken. Moeilijk uit te leggen en dat ligt niet aan mijn Engels. Laat onze swag opgezocht. Niet te hopen dat we er vannacht vaak uitmoeten want de toiletten zijn een eind weg.
Donderdag 14 mei, Darwin, 30 gr
Laatste dag. We zouden om . 6 uur of “als het licht wordt” opstaan. Maar doordat de tijd verzet is is het hier pas om 7 uur licht. Weer verwarring dus. Dus vertrokken we pas om 8.15 uur. De Duitsers waren hierover een beetje mopperig en Sue vroeg aan mij of dat typisch Duits is, mopperen. Rondom ons camp zaten heel wat wallibi’s. Wat sijn het toch een schatjes, we zagen ze eten met hun handjes. Nou dat zagen zse van ons ook natuurlijk. Onderweg moest de bus stoppen voor twee kraanvogels die op de weg zaten. Prachtige vogels, foto lukte niet, misschien van een van de anderen? Het is ook heel stil op Victoria Highway. We zijn best wel blij dat dit de laatste dag is. Het is echt zoiets als: prachtige dingen gezien, mooi om op zo’n ervaring terug te kijken. Van tevoren hadden we al gezegd: als we het gehad hebben is het vast fantastisch om op teug te kijken. En zo is het. Het slapen in een swag, het kampvuur waar het eten in bereid werd, prachtig allemaal, we hadden het niet willen missen. Maar we zijn niet gewend om alles in groepsverband te doen. Bv het klaarmaken van de maaltijden. Maar het was een unieke ervaring en als er geen andere manier was om ergens anders te reizen dan zouden we het weer doen. Je leert toch veel mensen en culturen kennen. En daar ging het om. Nu weer terug naar de “beschaving”
We reden Katherine binnen. Een deja vu effect. We zijn hier immers al geweest als tussenstop met de GHAN. Wel gingen we nu nog naar de Katherine Gorge. Nog een pittige klim. Een heel mooi gezicht van bovenaf. Voor een cruise hadden we geen tijd want ook Edith Falls stond nog op het programma. Maar dat viel wat tegen na alle prachtige watervallen enz die we geszien hebben. Er waren wel Bower Birds. We hebben e-mailadressen ujitgewisseld en uitnodigingen gekregen om bv in Engeland te komen. De meesten zitten in een backpakershotel en maken er vanavond nog een feestje van. Doen wij maar niet. Wij gingen in Darwin uit eten. Heel lekker na al die campmaaltijden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
