Litchfield en Kakadu

Zaterdag 25 april, Litchfield National Park, 35 gr

Toen we opstonden zagen we dat het op straat al weer aardig druk was. Mensen zaten al op bankjes. Zeker omdat het dan nog niet zo warm is (dachten we). We hadden vandaag ook ontbijt in het hotel.. We vroegen ons nog af of we de camera’s mee meosten nemen. Maar nee, voor een ontbijt hoeft dat toch niet. We hadden ooit eens afgesproken om ze toch altijd mee te nemen en nu bleek ook weer dat dat een goede afspraak was. We waren bijna klaar met het utigebreide ontbijt toen we een muziekkorps langs zagen komen. O, natuurlijk, Anzac Day. Wij vlug de laatste slokken koffie achterover geslagen en naar buiten. Daar kwam een enorme parade langs van het leger, de marine en de luchtmacht en nog veel meer. Darwin is een marinestad. Ik wilde toch nog gauw de camera halen en stoof de lift in, stoof de lift uit, (keek niet op welke verdieping de lift stond) holde naar onze kamerdeur om daar tot de conclusie te komen dat ik voor deur 413 stond ipv 713. Dan maar geen camera. Ik weer terug gehold want ik wilde de parade niet missen. Echt leuk om zoiets te zien. Na deze feestelijke dagopening gingen we op zoek naar een schoenmaker want de zolen van onze sandalen laten los. Gelukkig konden ze snel gemaakt worden en in de tussentijd gingen we alvast boodschappen doen voor onze volgende camperreis. Een taxi bracht ons naar de Keavestiging. Het was een lompe taxischauffeur. Hij kwam niet uit de taxi en liet ons sjouwen. Bij Kea stond onze camper al klaar. Een nieuwere uitgave dan de vorige. Er zat iets nieuws op. De Keamevrouw had het maar over een awning oid. Geen idee wat het was maar het moest wel handig zijn. Het bleek een luifel te zijn, onderdaad heel prettig. Verder was de camper hetzelfde, zei ze. Dus wij gingen op weg. We konden wel merken dat deze nieuwer was. 23000 gereden. Hij schakelde iin ieder geval een stuk soepeler. Op de parkeerplaats van een picknickarea ons brood opgegeten. We dachten al, er is vast een zwembad in de buurt. We gingen kijken en zagen zo iets leuks. Een waterval met een zwempoeltje. Nooit gezien. We vonden het al jammer dat we daar de nacht niet konden staan. We kwamen prachtige termietenbeeldhouwwerken tegen. Sommige wel 4 meter hoog. De termieten maken die nestern van zand. Er is altijd een zonnige en een koele kant in het nest. De nesten zijn bestand tegen het vuur en veel andere dieren zoeken hun toevlucht erin bij bosbranden. Wij gingen via Batchelor het Lichfield National Park in.Daar zoudeen wat mooie campsites zijn. Batcheler staat met grote letters op de kaart maar het is in wezen maar een gehucht. Wel een General Store. Daar wat boodschappen en een ijsje gekocht. En water, veel water. Want natuurlijk is het warm. Als eerste kwamen we aan bij Buley Rock Hole. De camping zag er aardig uit maar waar was nou dat rockhole? (Of was het een popgroep: Buley and the rockholes? )Kan ook. 200 meter verder was de parkeerplaats van de rockhole. We gingen kijken. Nou, nog leuker dan die we eerder gezien hadden. Verschillende watervallen en daar kon je goed in zwemmen. Maar toch gingen we eerst kijken wat er verder nog was. Florence Falls. Maar 2 km verderop. De parkeerplaats vonden we, de campsite ook maar waar waren de Falls? De regentijd is net voorbij dus er is nog gnoeg water. Niks te bekennen. Ik keerde de camper. Peter zei al, je lijkt al een echte vrachtwagenchauffuer, en zo is het. Dus gingen we weer terug naar Buley. Maar niet naar de camping. We gingen gewoon op de parkeerplaats staan. Eerst in het water. Wat was dat leuk voor gewone mensen zoals wij. Je kon onder de waterval staan. Nou daar kan de Zwaluwhoeve niet eens aan tippen. Gratis massage ook nog en een spa. Alles in een. Grandioos. De mensen verdwenen in de loop van de middag en wij bleven lekker alleen over op de parkeerplaats. Hoewel, niet helemaal alleen. Toen het donker werd kwam er een auto iets verderop staan. Een meisje vroeg of we daar bleven en of dat mocht, Nou ja, wij blijven wel maar het mag heel officieel waarschijnlijk niet zeiden we. Nou dan zouden zij ook blijven. Ja, zeiden wij, dan letten we op elkaar. We konden niet buiten zitten omdat we opgegeten werden door de muggen. Dus in het donker macaroni gekookt. Tenminste zo smaakte het, we hebben het niet gezien. Nog wel binnen op beestenjacht geweest. Vroeg naar bed dus en niet eens afgewassen.

Maandag 27 april, 32 gr Pine Creek

Vanmmorgen bleek dat er twee meisjes verderop de parkeerplaats stonden. Niet een `jongen en een meisje.Dus vandaaar dat we op moesten letten. Het ene meisje was als een dik brailleboek. Zo zat ze onder de muggenbeten. Wij ook wel, niet lekker. Als eerste gingen we onder onze bijzondere douche. De waterval dus. Als enigen waren we er, wat een luxe. Toen ik weer opkeek zag ik nog iets het water in komen. Het was een ongeveer 50 cm lang eng beest. Een varaan of zoiets. Of een klein krokodilletje. Het is mogelijk. De waterval was ineens niet zo leuk meer. Maar goed, daar moet je je overheen zetten. Dat beest hoort hier nou eenmaal en wij niet. Verder hebben we hem niet meer gezien. Wij gingen eruit om te ontbijten. Lekker in onze stoeltjes. Maar we konden daar natuurlijk niet de hele dag op die parkeerplaats blijven zitten. Dus trokken we onze wandelschoenen om naar de volgende waterval. Een hele leuke tocht. Onderweg steeds langs de rivier met kleine poeltjes. Soms was het pad wat lastig bv met overhangende takken. Dat bleek. Ik hoorde ineens een doffe klap achter me, keek om en zag Peter een beetje dwaas op de grond zitten. Hoewel, dat kun je ook alleesn maar dwaas doen denk ik. (meestal ben ik degene die valt) Hij had door zijn petje de tak niet gezien. Geen gevolgen gelukkig. En ujiteindelijk kwamen we bij de waterval die we gisteren niet konden vinden: Florence Falls. Er was een hele groep van adventuretours aan het zwemmen. We zeiden al, over twee weken komen wij tussen allemaal jnge lui te zitten. Nou, we kunnen ze aan hoor. Ook nu. Over de rotsen naar het water en daar heerlijk gezwommen onder de twee falls. Prachtig, over twee maanden ofzo zal het wel niet meer kunnen. Dan is het seizoen te droog. Toen we kaargezwommen waren de broek en schoenen weer aan en teruggelopen.Nog wel een natte kont natuurlijk maar dat droogde onderweg wel. Bij onze camper koffie gedronken. En wie kwamen daar langs om naar the Rockhole te gaan? De Frnase familie van onze kampeertocht. Ze keek nou niet zo chagrijnig en ze had zowaar haar jas uit. Zij zagen onzs niet en we hebben het maar zo gehouden. Maar het is wel frappant. Alice Springs is hier 1600 km vandaan en zo beroemd is Buleys Rockhole niet. We verlieten onze parkeerplaats en we vervolgden onze route van deze week. Eerst weer langs Batchelar waar we maar weer water insloegen. Beter te vel dan tekort. We bezochten nog het Magnetic Termites Village. Heel veel termietenbouwwerken bij elkaar. Verder richting Pine Creek, daar konden we misschien wel een camping vinden. Onderweg kwamen we nog war historische towncentres tegen maar dat was allemaal niet zoveel soeps in onze ogen. . Misschien alleen Adelaide River, dat was een war memorial. Wel zagen we dat alle bossen weer afgebrand waren. Gecontroleers afbranden noemen ze dat. Om het land in stand te houden. Maar ondertussen ziet het er niet uit en het stinkt ook. Sommige wegen waren daarom afgesloten. Wij kozen de goede weg voor onze campingsite. Er was een camping maar geen mens te bekennen. Wel een groot meer en picknicktafels. Ook toiletten dus dat scheelt weer; een perfecte plaats voor ons. We stonden zo dicht mogelijk bij het meer. Prachtige stek. Meteen maar gaan zwemmen. Het water was tamelijk warm en toch koel je ervan af. We wilden buiten eten maar het was onmogelijk vanwege de muggen. Dan maar binnen. Wel warm natuurlijk. 32 gr. En dan heb je een airco aan boord. Maar ja dan moet je op een commerciele camping staan en dit eenzame kamperen is toch hartstikke leuk. De badkleding en handdoeken buiten te drogen gehangen.

Maandag 27 april, 34 gr, Kakadu National Park Cooinda

Vanmorgenvroeg zat ik even op de wc toen Peter riep: Oetske, kom gauw, wilde dieren! Dus ik getopt met plassen en eruit. En daar zag ik ook 5 of 6 dingo;s voor onze camper. Ze keken naar ons. Het zijn net honden, tja, alleen een beetje gevaarlijker. Ze kunnen niet blaffen, alleen huilen zoals een wolf. Gelukkig gingen ze gauw weer weg. Misschien hadden ze oinze badpakken we; Dat bleek niet het geval maar de kleding zat wel onder de vogelpoep. Niet snugger dus om het buiten te laten. ‘t was wel droog. Later dacht ik even naar het damestoilet te gaan. Ik keek nog om me heen maar er waren alleen twee hagedisjes. Dat viel mee, Toen ik de wc-bril omhoog deed zat daar een kikker. Jaja, 27 april, kikker in je bil. Mooi niet dan maar in de camper naar de wc. Na een poosje wilde Peter het ook eens proberen. Hij zag geen kikkers dus gebruikte de wc. Toen hij doortrok zag hij dat hij toch een kikker doorspoelde. Een andere bleef onder de rand hangen. Brr, denk je rustig alleen te zitten, zaten zij er onderwijl toch ook. Na dit toch wel enerverende begin van de dag doken we nog maar een keer het meer in. De badkleding moest ook weer schoonspoelen. Er warenwel vissen maar verder geen enge beesten. Op pad naar Kakadu NP. Meteen werden we al gewaarschuw voor krokodillen, Dat begint al goed, Bij een roadhouse koffie gedronken. De bestuurder kreeg er een gratis. Nog wat informatie over het park gekregen en weer verder. Bij de Yellow River was een camping. Een echte dit keer met elktriciteit en water. Meteen een cruise geboekt over the alligatorriver. Want we moeten toch ook krokodillen zien he. Bij de winkel kwamen we ineens bekende gezichten tegen. De jongelui die achter ons zaten in de trein. Nou, ook toevallig. Een praatje gemaakt. Zij waren samen maar volgens mij kenden ze elkaar voor de treinreis nog niet…Onze 2 uur durende cruise begon pas om half 5 dus we hadden nog mooi even tijd om te zwemmen. Heel gecultiveerd dit keer, gewoon in een zwembad. We werden met een busje naar de rivier gebracht. Klein eindje, hadden we ook wel kunnen lopen. We kregen een hele dikke gids. Dat de boor dat kon houden zeg. (maar wel aardig, zeg je dan) Het werde een hele mooi cruise. We zagen zoveel vogels. Bijv soort zilverreigers, een zwarte schoenbekooievaar (of maraboe?) roerdomp, koningsijsvogel, bijeneter, zeearend, een Jezusvogel (omdat hij ogenschijnlijk over het water lopen kan) en nog veel meer. Er is zelfs een roofvogel(ok weet de naam niet meer) die op heel bijzondere manier zijn prooi vangt. Als er een bos in brand staat, pakt hij een brandende tak en gooit die op zijn eigen terrein. Dan veroorzaakt hij een brand, wacht tot de dieren vluchten en pakt ze dan. Nou dat noem ik nadenkende vogels.En ja, we zagen ook krokodillen. Eerst een die met zijn bek open in de zon lag. Daarna verschillende kleinere. Er moest ook nog eentje liggen van 3 meter lang maar die was er niet meer.Jammer, zei de gids. Er kwam een bjui aan, het regenseizoen is nog niet helemaal voorbei. We werden met de boot de bosjes ingewaaid. Het was zaak om uit de bui te blijven. Gelukkig lukte dat maar die prachtige zonsondergang die ons beloofd was konden we op onze buik schrijven. Waar hebben we dat eerder meegemaakt? Maar goed, op de terugweg kwam dan toch nog de grote krokodil. Hij kwam naast onze boot zwemmen. Een vervaarlijk beest. We moesten onze handen binnenboord houden. Want zo’n beest kan heel hoog komen. Als je in een 3 meterhoge boom vlucht voor een krokodil van 4 meter dan heb je de strijd verloren. Brr. Terug wilden wij lopen maar toen we halverwege waren stopte de bus. We meosten maar instappen want anders werden we opgegeten door de musquito’s. En hoe die beesten in het Duits heten. Nou zeiden we, in het Duits weten we niet maar in het nederlands heten ze mug. Oei, weer fout zei de gids.Haalt steeds Nederland en Duits door elkaar. Maar wel leuk. In de camper wat restjes gegeten. Buiten zitten lukte ook hier niet maar we hadden nu tenminste airco binnen. Nog wel even in de bar eend rnakje gedronken. Internetten lukte niet want de satelliet ligt er uit. Misschien morgenochtend.

Dinsdag 28 april, Kakado Bordertown, 35 gr

Vanmorgen eerst nog maar eens lekker gedoucht en ook de camper wat gezogen. We hebben nu immers elektriciteit. Naast ons was ook een Keacamper komen staan. Het waren Nederlandse jongelui. Deden net zoiets als wij alleen sneller. Zij waren ook bij de krokodillendour gisteren. Zij is zwanger dus ze staan wel elke keer op een gewone camping. Zij gaan in omgekeerde richting. We hebben ze Buleys Rockhole aangeraden. Kan voor haar ook best. Internet werkte nog steeds niet. We hebben al een poos geen contact gehad maar er is hier verder ook niks. Verder richting Jibiru en Arnhemland. Eerst het visitorcentrum in Bowali. Heel uitgebreid en erg informatief. Doen ze goed hier. Toen een rotsgebied bezocht waar veel Aborigin rotstekeningen waren in Nanguluwor. De rotsen op zich waren ook al interessant. Ik moest nogmaals aan het boek van Ayla denken. Zag precies voor me hoe ze dan onder die rotsen geleefd moeen hebben. En ook in Australie op blote voeten komt het aardig overeen. De tekeningen die je het best ziet zijn van recentere datum. Ze tekenden over de oudere laag heen. Hadden ze beter niet kunnen doen want die oudste tekeningen zijn natuurlijk het meest bijzonder. Maar ja, daar hielden ze 20000 jaar geleden nog geen rekening mee. Toen we de weg naar Arnhemland ingingen was het zo’n beetje lunchtijd. We volgden een bordje: picknickplaats. Dat was dan wel 10 km verderop maar dan heb je ook wat, vonden we. Er was een parkeerplaats maar nog steeds geen picknick aan de rivier. Dus het brood en andere dingen in een plastic tas en daarheen gelopen. Natuurlijk liepen we eerst verkeerd. Dat is op zich niet zo erg maar hier bevonden we ons wel in de binnenlanden. Met overal bordjes: extremely dangerous ivm krokodillen. Uiteindelijk kwamen we bij de rivier. Niet te dicht bij de kant want stel je voor. We keken het water in en ja, we zagen een krokodil met zijn staart op het water slaan. Hadden wij weer hoor. Gelukkig een aardig eindje weg nog. Later betwijfelden we het. Was het misschien toch gewoon een stuk hout dat door de stroming bewoog? Onze video zal de waarheid aan het licht brengen. Op veilige afstand ons brood opgegeten maar het bleef een beetje eng. Overal om ons heen hoorden we het ritselen en tikken. Dat kwam dan waarschijnlijk wel door de krekels en soort vlinders maar toch. Het pad zag er ook uit alsof er al jaren niemand gelopen had. Na het eten weer terug om de rotsen van Ubirr te bekijken. Ook hier echt prachtige tekeningen met duidelijke verhalen. Voor zover wij die kiunnen snappen. De Aboriginals moeten verschillende tests doen waarna ze meer en meer ingewijd worden in de betekenis van de verhalen. Alles wat aan niet Aborigins wordt slechts het oppervlakkige verhaal verteld, zoals aan kinderen.Nou ja, zoals een kinderbijbel die de verhalen wel vertelt maar simpel. Later wordt de diepere betekenis uitgelegd. We klommen een rotsgebergte op. Er waren nog twee groepen. Een jongere groep van Adventuretours. Zij waren waarschijnlijk net aangekomen en keken nog zo verdwaasd en waren zo wit. Ik hoorde een Nederlandse jongen zeggen: het is hier wel echt warm he. En een groep met wat oudere Australiers. Ach ja, we konden zo aansluiten, viel misschien niet eens op. Maar schijn bedriegt: volgende week horen we waarschijnlijk bij zo’n jongere groep als we met de avontuurlijke rondreis beginnen. Boven hadden we een prachtig uitzicht over de wetlands en rotsen van Arnhemland. We kunnen er niet heen want het is nog te nat en je hebt ook een vergunning nodig. We kwamen onze Nederlandse buren van de camping ook weer tegen. Ze waren dit culturele uitstapje vergeten en waren nog terug gereden. Later zagen we elkaar weer toen we een ijsje gingen eten. Een camping opgezocht bij Bordertown op de grens met Kakadu en Arnhemland. Natuurcamping. Nog een wandeling gemaakt naar de grensrivier. Maar die weg staat nog onder water vanwege de regentijd, er was ook een waterval zelfs. Geen krokodillen. Er waren wat Aboriginjochies aan het spelen. Ze klommen en sprongen haast als apen de bomen in. Op de terugweg kwamen we nog een kangoeroe tegen. Hij stond naar ons te kijken. We zwaaiden nog maar hij zwaaide niet terug met zijn korte armpjes. Er was zelfs een douche op deze camping. Met zonneenergie verkregen warm watger. Eventjes lekker buiten gezeten totdat we weer naar binnen gejaagd werden door de muggen. Heel erg dit keer. We moeten ons maar helemaal in het laken rollen. Maar we hebben nu geen airco dus het zal wel 32 graden binnen zijn vannacht. Gratis sauna.

Woensdag 28 april, Annaburroo, 35 gr.

Het was bar en boos vannacht. Peter is steeds maar bezig geweest met muggen doden. Als er een dood was kwamen er weer twee terug(vooor de begrafenis zeggen ze wel eens). En daar tussendoor nog wat grote mieren. Echt een natuurcamping. Vanmorgen nogmaals gedoucht. Ik stond er iet alleen onder want ik werd nauwlettend in de gaten gehouden door een kikkertje. Nou dat was wederzijds. Zo zijn het wel schatjes hoor. Ze moeten alleen niet onverwacht ergens vandaan springen. We moesten voor de avond een camping opzoeken met power want morgen moet de camper weer terug en die moet dan wel weer schoon zijn. Eerst nog in Kakado bij Mamukala een prachtige 3 km wandeling gemaakt. Echt wildlife. Er was ook een observatiehut. Het ging langs het mangrovengebied, the wetlands en langs palmen. Overal waren wel vogels. De rainbowhoneybird, en de whistling kite bv. Het valt ons op dat in deze regio veel dieren een vuurrode voor of achterkant hebben. Kleine vogels met een rood koppie, roofvogels met rode staartpennen, rode libelles en hele grote wespen oid met een rood achterlijf. Zal wel iets met schutkleur en de zon te maken hebben. Dat zit hier echt perfect in elkaar. Daar had Darwin helemaal gelijk in. Alles overleeft omdat het zich aanpast aan de omgeving. Bijvoorbeeld die vieze dikke bruine kikker die we zagen. Het leek net een bruin blad op de grond. De kleur van de kangoeroe verandert ook met de omgeving waar hij woont. Om over die rare hagedissoorten en reptielen maar te zwijgen. Er waren ook van die libelles en krekels die wel 15 cm groot zijn. Op een gegeven moment hoorden we wat in het gras. We keken op en zagen een kangoeroe. Blijft leuk. Later nogmaals geritsel. Klonk anders. Expres een tak verplaatst om t kijken wat voor beest het was. Met een enorme snelheid maakte een slang zich uit de voeten. Nou ja hij heeft geen voeten maar gelukkig ging hij gauw de andere kant op. Ik kneep Peter zo dat hij waarschijnlijk een blauwe plek heeft. Wat zijn we toch een helden op sokken. Later nog een kangoeroe en onze dag was weer goed. Toen gingen we weer verder op Arnhem Highway. Op zoek naar een camping met power. Er stonden er geen op de kaarten die we hadden. Bij Annaburro toch geprobeerd. Het leek allemaal een erg aftands gebeuren. Weel stond er een helecopter dus wij dachten al dat ze die voor de boodschappen hier gebruiken. Het is nl heel achteraf gebied. Navraag leerde ons dat er op deze camping sinds gisteren! elektriciteit was. Wij konden de eersten zijn die het uitprobeerden. Waterleiding was ook aangelegd alleen de kranen mankeerden nog. Het leek ons best. In ieder geval lekker rustig en wij kunnen stofzuigen. Op de vraag of ze ook een dumpplaats hadden zei de campinghoudster dat ze de vuilnisbak zou brengen. Huh? Vuilnisbak? Om de wc in te legen? O, bedoelde ik dat, nee dat hadden ze niet. Hm wat nu, we moeten de camper toch met schone wc inleveren. Nou het mag in de gewone wc. Er komt hier verder toch (nog) niemand. We konden ook gebruik maken van de kano’s bij de billabong en daar konden we ook in zwemmen. Het was getest door wildlife: geen krokodillen. En zo kwam het dat wij samen in de kano op de billabong (niet uitdrogend meertje waar vogels en andere dieren zich komen laven) dobberden en peddelden. Verder geen mens te bekennen. Er sprongen wel vissen op uit het water en veel vogels langs de kant. Idyllisch hoor. We dachten dat het ook wel safe genoeg was om te zwemmen. Het water was wel lauw maar door het met armen en benen door elkaar te roeren werd het wat koeler. Geen hapgrage beesten tegengekomen. Kan ook niet want de muggen hadden ons al opgegeten. We konden ook hier eten, had Margaretg-van-de-camping gezegd. Dus gingen we om half 7 erheen. Oei, ze had toch niet op ons gerekend. Er wqaren nog 3 andere gastgen. Ze ging kijken of er nog wat vlees was. En ja, het kon. We kregen een glaasje en even later kwamen de andere gasten. 3 geologen. Van hen was de helicopter. Zij testen in de lucht met een detector of er ook mineralen in de grond zitten. Wij zijn goudzoekers zei de ene man. Die kwam uit Nieuw Zeeland, de anderen uit Perth. Ze komen overal, over heel de wereld. In Kakadu zit bijvoorbeeld uranium. Ook in Italie, Groenland en Noorwegen waren ze al geweest. Als er dan inderdaad een mineraal zit dan wordt er gedolven en/of geboord als er toestemming voor is. Wat een beroep. Maar ze hebben al vaak beet gehad en dat leverde hen een aardig bedrag op. Leuk om te horen. Erg gezellg zo met elkaar te eten. We hebben maar niet gevraagd of we een rondje meemochten. Dat kan natuurlijk niet….hoewel, we zullen wel klaarzijn als zij uitvliegen, wie weet. We konden lekker buiten zitten, geen narigheid van muggen. De maan is in het eerste kwartier. Precies andersom als bij ons. Wat zullen we lekker slapen met de airco aan vannacht. Misschien krijgen we het zelfs wel koud.