The C (N) atlins

Woensdag 18 maart, 17 gr, Kaka point

Het was gisteravond nog wel wat rumoerig van terugkomende St Patrickgangers. Toen we vanmorgen weeer op pad gingen zagen we ook nog een jongen met een groen shirtje en op blote voeten. Zeker de nacht doorgehaald en toch weer naar college. Eerst ging het nog goed met het weer, halfbewolkt. Maar…helaas, al gauw begon het te regenen. En echt te regenen ook. Dat hadden we nog niet meegemaakt deze 3 weken. En ja, het kan gebeuren, het bleef zo’n beetje de hele dag regenen. Jammer maar niets aan te doen. We hoefden niet zo ver naar ons volgende onderkomen. Dus waren we al om 12 uur in Kaka Point. Maar gelukkig konden we al terecht. We kregen in ieder geval ook 2 paraplu’s mee. We hebben weer prachtig uitzicht op zee. Die mooie blauwe, eh grijze Pacific. We konden nog best e.e.a. doen in de omgeving want we waren er nou toch. We waren dus in de Catlins in het zuiden van het Zuidereiland. Dat moest een bijzonder landschap hebben met veel natuurliijke tropische wouden en kliffen ed. Dat landschap was ook wel heel erg bijzonder en mooi maar vooral ook erg….nat. Het had vandaag dus wel de Natlins kunnen heten. Maar toch. Naar een grot. Dat kon alleen als het eb was en dat was het. We moesten eerst een half uur door de bush lopen en daarna nog 10 minuten over het strand. Gek eigenlijk dat je hier 4000 km van de Zuidpool nog steeds palmbomen hebt. Zullen de doorgaans warme pacific winden wel zijn. Maar de grot was inderdaad mooi. The Cathedral Cave. Als het vleod is loopt hij vol water. Denk je dat je kunt schuilen en dan ben je nog verder van huis. Na de cave volgde een waterval. Weer door de bush en toen dus een mooie waterval. We hadden de plastic capes aan en die deden hun werk wel. Hoewel, ze werden ook niet erg op de proef gesteld want inmiddels druppelde het alleen maar. Nadat we ‘thuis’ koffie hadden gedronken was Nugget Point aan de beurt. Daar kijken we op uit. Een uitstekende klif in zee met een vuurtorentje erop. Maar vooral bijzonder omdat er heel veel zeeleeuwen huizen en ook komen er tegen zonsondergang de zeldzame geeloogpinguins aan land. Die van gisteren hadden een gele kuif en deze een geel oog en natuurlijk moesten we nu ook gaan kijken. Het was droog. En inderdaad zagen we zeeleeuwen en pinguins. Het was maar goed dat we de verrekijker bij ons hadden want het was nog best een eind van ons af. Foto’s heb ik er ook niet van kunnen nemen want ik heb geen telelens. Misschien nog eens een optie, vooral als je vogels wilt fotograferen. Toen we bijna weer weg wilden rijden zagen we dat we het echte uitkijkpunt voor de pinguins niet eens gezien hadden. Dus weer de sandalen verruild voor de bergschoenen en hup weer een pad afgelopen. Een lekker pad omlaag. (Hoe lekker hij omlaag gaat merk je pas weer als je terug omhoog moet.). Er stonden nog meer mensen met verrekijkers en camera’s. Ze wezen ons de zeldzame pinguin aan die op het strand een beetje stond te niksen. Hij had zich door een golf mee laten voeren naar het strand. Nou leuk hoor zo’n beest. Toch wel weer te veraf om hem echt goed te zien met het blote oog. Op de terugweg zagen we de ondergaande zon op zee. Maar ergens anders was het nog licht dus zaten we naar de verkeerde kant te kijken. We weten nu niet meer aan welke kant de zon onder hoort te gaan. Elke dag zitten we weer aan een andere kant van Nieuw Zeeland, zo raak je toch nog de kluts kwijt. Nou ja, hij ging in ieder geval onder, dat is nog niet anders. En hij zal morgen ook wel weer opgaan, aan welke kant dan ook.