In de watten gelegd door Craig

Zondag 8 maart, Te Horo, 22 gr
We zouden om 8 uur ontbijten dus dat deden we ook. Weer keurig alleen voor ons gedekt. Er zouden nog andere gasten komen gisteravond maar zij hebben het kennlijk niet kunnen vinden. Die dolen nu nog ergens rond in de bush. Margaret vetelde ons dat haar broer tegenwoordig de farm runt. Eerst had hij schapen en vleeskoeien maar tegenwoordig vooral melkkoeien. ALS wij langer bij haar hadden gelogeerd hadden we een keer mee kunnen kijken daar. Het ontbijt was weer uitgebreid. Op onze vraag daarover vertelde ze dat ook de Nieuw zeelanders normaal gesproken alleen in het weekend of op bijzondere dagen zo’n ontbijt nuttigen; door de week gewoon cereals. Nou ja, ik eet gewoonlijk ook alleen maar fruit en een cracker ’s morgens. En niet teveel toeters en bellen en moet je ons hier zien. Het is maar goed dat we niet zo vaak B&B hebben... Nog even in de deuropening van onze kamer gezeten om alle vogels te beluisteren. Mooi hoor. En we togen op weg. Margaret had ons uitgeduid waar we heen moesten om een wandeling op de berg (Mt Taranaki) te maken. Naar Dawson Falls. Maar we gingen die richting uit maar kwamen er nooit aan. Andere kant op dus. Liep ook vast. Dan maar over de weg maar dat was 52 km. Wel in de goede richting. Maar net voordat we er waren besloten we om toch maar geen wandeling te maken want we zagen het regenen op de berg. Alleen daar, verder was het zonnig. Jammer dat het niet doorging. Maar goed, we komen nog wel meer bergen tegen deze reis. Een goed alternatief was een eindje verderop het strand. Eerst in de auto nog gauw de korte broek en zonnig shirtje aan gedaan. Een heel bijzonder strand. Mooi fijn zand maar ook…pikzwart. Bleef wel aan onze ingesmeerde huid plakken. Dat zwarte \komt misschien wel door de lavainvloeden. Het waaide erg hard dus een duinpannetje opgezocht. Lekker gezond hoewel het hier niet zo gezond is. Om 4 uur kwamen we aan in Te Horo Lodge. Weer prachtig gesitueerd in het groen. De gastheer Craig verwelkomde ons zeer hartelijk. We waren weer de enige gasten dus we werden in de watten gelegd. Bij het zwembad kregen we koffie met muffins geserveerd en toen de zon weg was om 6 uur inviteerde hij ons binnen voor ee glaasje wijn. Gezellig gepraat. Eigenlijk pas het eerste echte gesprek hier. Want met Gerard ging het in het Nederlands. Over van alles gepraat en Peter kon ook goed meedoen. Graig kende de beheerde van Kapiti Island, waar we morgen heengaan. Hij vond het wel bijzonder dat we een overnight excursie hadden. Het gaat ook niet altijd door, zei hij. Maar dan mochten we nog wel een nachtje bij hem doorbrengen, plaats genoeg. Graig adviseerde een eetcafe in de buurt. Dat deden we dus. We kregen aardappelsoep, nou het leek wel erwtensoep, je kon er met je klompen op (zou oma zeggen). Verder snappers. Best lekker. Er zat nog een echtpaar dat vast meer dan 40 jr getrouwd was. Ze hadden elkaar duidelijk niet meer te zeggen. De een zat verveeld naar links te kijken en de ander naar rechts. Nee dan wij nog eens. Natuurlijk nog maar 34 jr getrouwd. Maar wij hadden een hele verhandeling over de prijs van benzine hier. Hoeveel het in euro’s was en of het per liter of gallon ging. Ingewikkeld hoor. Terug in de Lodge koffie gemaakt. Maar ja, prutteltjeskoffie, hoe maak je dat? Het schepje koffie eerst op de filter geplaatst. Dat leek niet goed, allemaal drab. Later deden we het wel goed maar erg lekker was het niet. Op onze kamer aangekomen zagen we dat Craig onze kamer had klaargemaakt voor de macht en een ‘slaapmutsje’ op een blaadje had klaargezet met chocola. Aardige man toch. Morgenochtend vroeg moeten we de schipper bellen om te weten of de boot morgen gaat.