Sydney

Vrijdag 3 april, 28 gr Tuggerah

Vandaag kwam het er dan toch van: Sydney. De rugtassen mee want we moesten op alles voorbereid zijn. Paraplu’s, truin nette kleren en schoenen voor ’s avonds. Dat moet je dan wel de hele dag meetorsen maar goed. Bovenin gezeten in de trein. Dan heb je een mooi uitzicht over de meren enzo, was ons verteld en dat klopte. Het was goed te zien. We hadden uitgezocht dat we het best een 3 dagen Sdyneykaart konden nemen. Wel tamelijk duur vonden we, maar dan heb je geen omkijken naar het vervoer verder. Je mag dan overal in. Dus vroegen we naar zo;n kaart. Zou ik niet doen zei de ticketverkoper, veel te duur. Je kunt beter een gewone weekkaart nemen. Dan zitten de mono en de lightrail er niet bij maar wel alle metro’s, Ferries en bussen. Tja, die man zal het wel weten, dus dat gedaan. Toch eerst de monorail opgezocht. Een dagkaart daarvoor genomen. Een leuk ritje zo hoog boven de stad. Er kunnen maar 8 mensen in een wagon. De monorail bracht ons naar Darling Harbour. (veel plaatsen in Sydney heten Darling. Niet omdat het daar zo lieflijk is maar omdat ergens in 1800, een gouverneur, Mr Darling, de rivier naar zichzelf genoemd heeft. Die man werd door de bevolking gehaat. Toen hij weg was kopten de kranten: einde aan de terreur, Mr Darling is weg). Gezellig daar. Veel eettentjes en bedrijvigheid. Koffie gedronken en broodje gegeten. Hoewel de meeste mensen een warme lunch hadden. Hier ook weer heel veel Aziaten en navenante eetgelegenheden. De skyline van Sydney was goed te zien met de Sydneytower daartussen. Viel tussen die andere hoge flats niet eens zoveel op. Met de monorail weer terug naar het centrum. Van daaruit konden we de metro nemen naar de andere gedeeltes. Eerst bleven we hangen in St Jamespark. Rustig punt. Daar liepen (heilige) witte ibissen. Wij vonden dat heel bijzonder maar verder keek niemand er van op. Vinden ze hier dus normaal. De kathedraal: St. Mary bekeken. Erg groot, vooral lang. Met de metro naar de Harbour. Allerlei Ferries. Dat doen we nog wel. Het was prachtig, watm weer geworden, precies zoals we het wilden. We zagen enkele aborigninals optreden met een didgeredoo. Wat een herrie. Maar misschien leren we het nog wel waarderen. In Slootdorp is er trouwens een jaarlijks gebeuren van didgeredoeders. En we kregen goed zicht op de beroemde brug. Wat een kanjer zeg. Erg mooi. Er waren groepjes die de brug helemaal beklommen. Dus over de bovenste boog kun je lopen. Dat zullen wij maar niet doen. We liepen verder en ineens zei Peter: zeg, heb je dat al gezien? En toen stonden we bij het Sydney Operahouse. Gigantisch bouwwerk. Ook alles er omheen nog. Dit zo te zien had er iets van weg van toen we de eerste keer bij de Towerbridge in London kwamen. Dan zie je ineens zo’n beroemd bouwwerk dat je alleen van foto’s of tv kent en dan sta je daar ineens zelf. Heel apart ja. Er omheen gelopen en alles goed bekeken Grote, hoge trappen er naartoe. Zoals voor de Sacre Coeur. Er zaten heel veel mensen op en iedereen maakte fotos’. Wij hebben ook (te) veel foto’s gemaakt die we later wel weer gedeeltelijk zullen deleten. Op de buitenste zeilen van het gebouw (want het verbeeldt eigenlijk een schip met zeilen) zijn duizenden kleine tegeltjes in een mozaiek geplakt. (De Deense architekt was kennelijk iemand die druk was met zijn badkamer en tegeltjes over had) Dat zie je uiteraard alleen maar als je er vlakbij staat. Het was erg druk op de prommenade. Ineens zag ik Pim Verbeek, die tegenwoordig coach is van de soccoroos (Austalisch nationaal voetbalelftal). Ik wilde nog zeggen: gefeliciteerd je bijnaplaatsing voor Afrika maar ik was te laat. Toch grappig. We namen een ijsje. Toen vroeg iemand waar we vandaan kwamen. Naar waarheid geantwoord. Nou, zei hij, jullie hebben nou winter he, dan is dit toch veel beter. Geniet er maar van. Tja, vandaag wel ja. Nog maar een keer Nederlands gehoord hier. In Nieuw Zeeland was dat veel vaker. We wilden vandaag ook nog op de brug lopen maar dat was wel een zoektocht. We keken nog in het boekje toen een jonge vrouw vroeg waar we naar zochten. De toegang tot de brug wist ze wel. Ze sprak ook een beetje Nederlands zei ze, dus ze begon in het Nederlands. Maar ze kwam er toch niet uit dus ging ze in t Engels verder. Wij waren zo bij dat we wisten waar we naar toe moesten dat we vergaten te vragen waarom ze Nederlands sprak. Nederlandse ouders? Nederlands vriendje gehad? We weten het dus niet. Via trappen en steegjes kwamen we bij de brug. Prachtig om daar overheen te lopen. En ook een mooi uitzicht over de haven, Operahouse en Sydney. Maar we konden daar niet al te lang blijven want we zouden nog gaan eten voordat we echt naar het Operahouse gingen. Talloze restaurants en welke moet je kiezen? Een met uitzicht op de brug. We waren net op tijd want al gauw was er geen tafeltje meer vrij. Erg gezellig. De zon ging onder en we zagen al gauw Sydney-en-de-brug-bij-nacht. Tegen half acht in een toilet ons omgekleed voor het avondje uit. Nog met een dagje zweet op ons lijf maar wel met nette kleren aan liepen deze twee provinciaaltjes uit Wieringerwerf met twee grote rugtassen op de rug het grootse Sydney Operahouse binnen om een concert bij te wonen. We moesten de kaarten nog afhalen en na wat gevraag kwamen we op het goede adres. En, uiteraard, is ook dit deel van Australie ingericht voor backpackers. Een garderobe voor rugtassen dus we hoefden ze niet mee te zeulen. We weden naar onze box geleid. Prachtige plaatsen met goed overzicht. We zaten toevallig naast de mensen waar we in het restaurant ook naast zaten maar ze herkenden ons niet. Tja, we zagen er nu natuurlijk heel anders uit. Het was bijna helemaal uitverkocht. We werden gevraagd niet te hoesten want het was tevens een live radiouitzendig voor Classic FM. Eerst de Fidelio Ouverture. De paukenist deed goed zijn werk. Daarna liepen de musici weer van het podium af want de vleugel moest erop komen. Beetje gek. Hadden ze beter eerst kunnen doen. Maar ook het 2e pianoconcert van Beethoven werd prachtig gebracht. De akoestiek is fenomenaal. Elke nuance is duidelijk te horen en elk instrument komt tot zijn recht. Helaas voor een meneer was ook de akoestiek zeer geschikt voor zijn niesbui die dus over heel Australievia de radio te horen was. Een korte pauze en daarna de tweede symfonie van Beethoven. We genoten. Alleen waren de stoeltjes het enige minpuntje. Beetje klein en je kon niet lekker achterover leunen. En ineens kreeg ik een hakende vrouw in mijn gezichtsveld. Ze zat notabene in het midden van de eerste rij. Gelukkig zat ik er niet naast want daar had ik niet tegen gekund; zelfs nu leidde het al af. Wij keken er van boven op. En voor de musici is het ook niet leuk. Ze was ook het eerste weg. Een minutenlang applaus maar ook hier gaan de mensen niet staan. Doen ze zeker alleen in Nederland. Prachtige avond dus. We mochten geen foto’s nemen. Buiten was het immens druk met uitgaand publiek. Heel gezellig. Nog een poosje van genoten maar we moesten natuurlijk wel weer met de trein mee. We waren ruim op tijd op het station. Nog lekker buiten gezeten. In de trein kwamen er ineens 2 bewakers. Een goepje jongelui werd op de bon geslingerd. Ze hadden geen kaartjes. Verder een rustige reis…..tot vlak voor Tuggerah. In Grosford waren er ook wat jongeren ingestapt die zeer luidruchtig waren. Gelukkig niet in onze coupe. Toen wij al in het halletje stonden om uit te stappen zagen we ze vechten. Een jongen met een bebloed gezicht kwam onze kant op. Hij zei nog wel: sorry, maar even later stond de trein stil in het niks. En geen bewaker meer te bekennen. De machinist had de trein stil gezet. Glasgerinkel volgde. Ze hadden een raam ingegooid. Enkele “gewone” mannen die er gelijk met ons uit moesten probeerden de boel te kalmeren en we reden weer verder. Dat zooitje ongeregeld ging (of moest) er ook in Tuggerah uit. We hoorden ze nog vloeken en schelden toen wij snel wegliepen. Daar willen wij liever niet bij zijn. Om half twee waren we thuis.