hiking in Abel Tasman NP

Donderdag 12 maart, 24 gr. Marahau

De wekker stond op 8.45 maar we waren er al om 8 uur uit. Erg mooi weer. Maar slechts 14 gr. Toch buiten ontbeten want de zon scheen uitbundig. Gisteren hadden we bij de receptie al een keuze gemaakt uit de excusrsies die je kunt doen van hier uit. We hadden o.a. kunnen kajakken. Dat leek wel leuk maar toch niet gedaan. Het werd toch maar weer een wandeling. Maar wel een bijzondere. Je kunt het Abel Tasman National Park te voet verkennen. Als je de kustroue neemt dan ben je 7 dagen onderweg. Wij zouden vandaag een van die zeven dagen lopen. We moesten dan eerst met de watertaxi naar het beginpunt gebracht worden. Om 10.15 waren we bij de receptie. Eerst werden we met een gewone taxi naar de watertaxi gebracht. Daar wachtten nog meer mensen. Je kon naar verschillende punten gebracht worden. Wij hadden voor de verste gekozen zodat we 17 km terug moesten wandelen. De rit in de watertaxi was een ervaring op zich. Het was een soort speedboot. We sloegen helemaal keihard op de golven. Uiteraard hadden we eerst wel een zwemvest aangekregen. Onderweg stopten we omdat er 6 zeehonden in het water aan het spelen waren. Een leuk gezicht. En we werden nog attent gemaakt op een paar speciale rotsen. En een aalscholverkolonie. Andere aalscholvers dan bij ons maar ook hier moeten ze eerst hun vleugels drogen als ze in het water geweest zijn, eer ze weer kunnen vliegen. Toch eigenlijk een foutje in de natuur. We werden afgezet bij de Tennant baai. Een blue lagoon. Alleen te bereiken per boot. Hier heeft Abel Tasman het eerst voet aan wal gezet. Hij is maar heel kort gebleven want 4 van zijn bemanningsleden werden door de Maori’s gedood en opgegeten. Daarom noemde hij deze baai ‘moordenaarsbaai’ en verdween er wee. James Cook deed het later beter. De baai veranderde van naam en heet nu: golden Bay, wat de lading beter dekt. Meteen de korte broeken aangedaan want het was warm. En we begonnen aan de fikse wandeling. We hadden de low tide route genomen. Op een gegeven moment was er al een stuk onder water gelopen. We konden met de bergschoenen erdoor maar als het te diep zou zijn loop je de hele tijd met natte schoenen. Een engels echtpaar stond ook te dubben wat te doen. Toch maar de schoenen uit en met blote voeten er doorheen waden. Deden zij later ook en het was de beste oplossing. Het was een prachtige tocht. Soms kwamen we bij goudgele strandjes aan aan groengele baaien. Heel weinig mensen alleen die engelsen zagen we geregeld. Soms waren de paadjes wel erg smal en de klif wel erg hoog. Je moet er beslist geen hoogtevrees hebben. Ontelbare bruggetjes, en veel watervallen, prachtig. De stokken die we hadden kwamen vaak goed van pas om een extra steuntje te bieden. Toen we na 4 uur was het bey, bey, baai. We kwamen weer dichtbij de bewoonde wereld en het pad werd gewoontjes. Zo gewoon dat ik niet meer oplette en ja hoor….daar lag ik. Weer mijn knie geschaafd. Verder geen schade. Alleen bloedde het nogal. Schoongemaakt en een gaasje erop en klaar. Kan iedereen gebeuren alleen bij de een wat vaker dan de ander. We kwamen dichtbij ons chalet weer uit. Het werd wat killer. Eerst koffie gedronken en toen weer naar beneden om een tentje verderop eten te halen. Na 2 weken voor het eerst patat (chips) en een hamburger. Verder hebben we steeds gezond gegeten. Hoewel…die uitgebreide ontbijten.. Vanavond konden we ineens internetten. Met onze wireless meegelift op een ander netwerk. Alle verslagen gauw op petoet gezet. En weer vroeg naar bed. Thuis gaan we nooit voor 12 uur en hier liggen we er al om half 11 in. Ongekend