Mount Aspiring N.P

Zondag 22 maart ( geboortedag van mijn vader) Wanaka,(Mount Aspiring N.P) 17 gr.

Stralend weer. De was zat gelukkig nog in de droger. Eerst naar het informatiepunt in Wanaka. Toen we naar dezelfde bergen als gisteren keken zagen we dat er vannacht sneeuw op was gevallen. We wilden graag een wandeling in het Nationaal Park maken. Dat kon. De track die wij zouden kunnen lopen lag een uur rijden van hier en de wandeling zou ong 4 uur duren. Nou zoiets hadden we ook in gedachte. Het was een prachtige rit, de eerste 15 minuten. Daarna veranderde de weg weer in een gravelweg die 30 km zou duren. En de laatste 10 km zouden alleen gereden kunnen worden als de condities goed waren. Tja, goed weer dus welke condities? Dat merkten we al gauw: Waarschuring:”Fort” stond er op een bord. Dat betekende dat we door een waterbedding heen moesten met de auto. Een riviertje dus dat de weg kruiste. Dat doe ik niet, zei Peter, stel je voor als we vast komen te zitten. We hebben immers geen 4WD. Tja, jammer. Wij uit de auto en de doorgang bekeken. Misschien kon het toch wel. Dus toch gedaan en het lukte (natuurlijk). Een eind verder weer een Fort. Nee, die leek toch echt te diep, de rest meosten we dan maar gaan lopen. Maar 2 andere auto’s zagen we er ook doorgaan dus wij gingen ook. Spannend maar het ging. We reden dus door het water. En zo kwamen we in Mount Aspiring National Park. Deze berg is 3060 m hoog. Dus met eeuwige sneeuw. Korte broeken en bergschoenen aan, stokken mee en daar gingen we. Het zou volgens de brochure een redelijke track zijn. Nou, wij vonden hem toch best lastig hoor. Heel veel klimmen en over rotsen en boomwortels en langs hele smalle bergpaadjes hoog boven een wilde rivier. Maar goed, wij zijn maar eenvoudige mensen uit de polder, waar het enige klimwerk een dijk betreft dus onze klimspieren zijn niet erg ontwikkeld. We hebben ze wel want dat kon ik best (vooral achteraf)voelen. Maar de tcoht was adembenemend mooi. Hier lag de Natuur met een hoofdletter N. Prachtig. We kwamen steeds dichter bij de met sneeuw bedekte berg. Foto’s maken was moeilijk omdat de berg precies in de zon lang dus steeds tegenlicht. We hoorden ook nog 2 keer een herrie als een soort lawine. Maar waarschijnlijk brak er dan ijs af van de gletsjer en stortte naar beneden.. Na 2 uur kwamen we boven aan. Daar hield de track op. We hadden goed zicht op de berg en de gletsjer. Daar een poos gezeten en een appeltje gegeten. Er zouden ook kea’s zijn maar die hebben we niet gezien. Wel een fantail en een soort goudhaantje en nog meer vogels die we niet kennen. . Toen wee de terugtocht aanvaard. Onze daalspieren deden het ook best. Een keer voor de zekerheid op het gatje naar beneden want dat is beter dan vallen. En dan ben je nog verder van huis.( Maar dat kan niet want verder dan nu kunnen we niet van huis zijn). Op een deel van het pad mocht er niet gestopt worden omdat er gevaar was voor vallende rotsblokken. Vallen ze dan alleen maar als je stil staat? En er kunnen knapen vallen hoor. Poeh. Om kwart voor vijf waren we weer beneden. Vol bravoure nam Peter nu de Forten. Moest ook wel want het is gefilmd. Ik de auto uit, met mijn sandalen aan door het water om van de andere kant te kunnen filmen hoe de auto door het water kliefde, nou ja, klotste. Onderweg kwamen we nog wat hertenfarms tegen: bij ons noemen we zoiets eigenlijk een kinderboerderij. Het is maar net hoe je het bekijkt. In het hotel de lange broeken en truien weer aangedaan want het is niet warm meer. Vannacht gaat het vriezen maar de vooruitzichten voor de komende dagen zijn goed.