Pahia-Silverdale

Dinsdag 3 maart, 28 gr
Om half acht uit bed. Alle gewone rituelen weer gevolgd. Nog steeds redelijk verbrand. De zonnebril dus maar ophouden vandaag. Ik heb er zelf niet zoveel last van maar een ander misschien wel als t-ie naar me kijkt. Eerst in Paihia nog twee sandwiches voor tussen de middag gehaald. Toen op naar de Treaty grounds. De oorsprong van de Maorigeschiedenis. En daar was ook van de overeenkomst tussen de Maori’s en de engelsen. Een soort openluchtmuseum met alle bijzonderheden van die tijd. In 1840 werd een verdrag ondertekend op deze plek tussen de regent van Engeland, James Busby en de chief van de Moari’s. We konden een enorme boot bekijken. Deze was gemaakt van wel 3 Kauriebomen en er konden meer dan driehonderd roeiers mee. Verder een wandeling over het terrein met authentieke huizen uit die tijd. Er waren ook optredens van Maori.s enz maar dat vonden we nu niet nodig. Die hadden we in het museum al gezien. We hoorden er onderweg wel wat van en volgens ons kwam het op hetzelfde neer. WE gingen verder want we moesten ook nog weer op tijd in Silverdale zijn. Onderweg was er nog wel het e.e.a. te zien. Niet ver van onze eerste stop was Waiomio. Daar zouden gloeiwormen zich in de grotten aldaar ophouden. We gingen erheen maar het zag er weinig hoopvol uit. Alles verlaten hoewel het bord zei dat er een uur geleden een nieuwe tour zou beginnen. Er waren wel mooie picknicktafels dus daar ons brood opgegeten. En net toen we wilden vertrekken hoorden we stemmen. Japanse stemmen zelfs en meteen kwam er een groepje dat bij die stemmen hoorde uit de grot. Dus toch nog. We konden mee samen met nog een stel gingen we de grotten in. Echt een leuk gezicht al die gloeiwormen. Door een chenische reactie zijn ze in staat te gloeien waardoor ze kleine insecten lokken. Dan raken die verward in een soort kleverig dradensysteem en kunnen niet meer weg. Dus een lekker hapje voor de gloeiwordm. Als ze niet meer kunnen gloeien komen er geen insekten meer en verhongeren ze. Ze kunnen wel 9 mnd leven. Verder was de grot ook interessant. Deze was ontdekt omdat er iemand in woonde.die op de vlucht was voor haar man had zich erin verscholen. Je kunt je nu ook een beetje een voorstelling maken van hoe de romanfiguur Ayla en haar volk zo’n 3 miljoen jaar geleden geleefd moeten hebben. We maakten na het grotbezoek nog een bushwandeling. Prachtig al die geluiden. Vooral het geluid van de Tui, de inheemse vogel van NZ is prachtig. Daar is dus die reisorganisatie waar Louise heeft gewerkt naar genoemd. De gidse vroeg waar wij vandaan kwamen. Nou Netherlands dus. Oh, zei ze dat is hier zeker aan de andere kant van de wereld. Ja, voor ons ook dus. Zij wilde een foto van ons maken. De eerste was niet zo mooi, zei ze. Toen ik antwoordde dat je dat al gauw hebt met ons verstond ze het niet of zweeg discreet. Om kwart voor twee gauw weer verder, Er kwam nog een toilet van Hundertwasser op onze route. Twee jaar geleden in Wenen hebben we ons rotgezocht naar de huizen van Hundertwasser (en nooit gevonden). Gelukkig hadden we met zijn toilet meer succes. Het was mooi gebouwd en beschilderd maar verder was het een gewoon openbaar toilet inclusief stank en. Vanaf hier was de route een poos minder spectaculair dan tot nu toe gewend. 60 km lang nogal gewoontjes. Tijdens het rijden hebben we nog wel eens problemen. Als we afslaan doen we i.p.v. de richtingaanwijzers vrolijk steeds de ruitenwissers aan. Want alles zit andersom in deze auto dus ook de richtingaanwijzers. Het is er niet uit te branden. We kwamen weer in een mooiere omgeving zoals we inmiddels gewend zijn van Nieuw Zeeland. Jaja, gewend, we zijn hier net 5 dagen……En nog steeds stralend weer. We kwamen in de buurt van ons ‘bed and breakfast adres’. ‘The Ambers” in Silverdale. De TomTom gaf niet precies de goede weg aan. Maar we zouden er wel komen. Eerst gingen we heen op Pine Valleyroad, toen terug en nog eens, maar geen nr 146 te bekennen. Het ging al gauw van nr 200 naar 300, geen touw aan vast te knopen.Zullen we het ergens vragen dan? Maar net op dat moment herkenden we het huis, (nou ja, het buiten) van de foto. De prachtige oprijlaan opgereden en meteen werden we hartelijk verwelkomd door Gerard Zwier. Hij woont al 40 jr in Nieuw Zeeland maar komt oorspronkeijk uit Den Haag. Geweldig om dan zoiets op te kunnen bouwen. Helemaal zelf gemaakt en designed. Hij vertelde dat nr 146 niet echt een huisnummer is maar dat het 1.46 km van de weg afligt dus daarom zijn die nummers zo moeilijk te begrijpen. Hij schonk ons buiten in zijn inmense tuin een glaasje wijn en het was heel gezellig. Hij legde ons uit waar we konden gaan eten vanavond. We kozen voor een eenvoudig restaurant in Silverdale. Gerard zei dat we vooral aan de rechterkant vd weg moesten blijven als we terugkwamen. We bestelden zalm en lam. Omdat de lamsschotel in verhouding zo goedkoop was dachten we dat het weinig zou zijn en bestelden een dubbele. Oei, dat was toch wel veel. De eigenaar vond dat we een gezonde Nieuw Zeelandse eetlust hadden…. Niet alles opgegeten maar het wass wel lekker. Teruggereden. Net voordat we de tolweg opreden kwam de raad van Gerard bovendrijven. Rechts houden. Gelukkig, anders hadden we weer een eind van huis gezeten. Vanavond lekker nog zitten lezen en koffie gedronken en in onze luxe kamer in ons hemelbed.gaan slapen.