campertocht Sydney naar Adelaide

Woensdag 8 april, 23 gr, Gerringong
Vanmorgen eerst het huis netjes aan kant. Lopend met de koffers, en verder behangen met rugtassen, camera’s en tasjes, naar het station. Ging best. De mensen hadden nu wel weer korte broeken aan. Afgelopen maandag dacht iedereen kennelijk: de wintertijd is ingegaan dus doen we de winterkleren aan. Maar nu waren ze er weer van teruggekomen. Een enkeltje naar Sydney gekocht. Ging soepeltjes. Ook konden we meteen in de metro naar East Hills. Daar aangekomen wilden we het nummer van Kea, het camperverhuurbedrijf bellen. Maar de stationschef kwam al naar ons toe. Hij vroeg of hij kon helpen. Wij zeiden dat we opgehaald zouden worden door Kea. Die procedure kende hij wel en hij belde zelf voor ons. Was waarschijnlijk blij dat hij wat te doen had want zo’n druk station was het niet. Dus werden we netjes opgehaald door een camper. Wij dachten al: is dit nou de onze? Maar dat bleek niet zo. Wij hebben immers eentje met douche en toilet. En inderdaad, hij stond klaar, best een joekel hoor. Alles werd uitgelegd en prompt werd de helft vast weer door ons vergeten. Zoveel informatie. Belangrijk is in ieder geval dat je geen diesel in de watertank doet of andersom. Dat rijdt niet lekker en het smaakt al helemaal niet. En hoe het toilet geleegd moet worden enzo. En zo togen we op pad. Onze eerste gang was naar de Aldi, want we hadden helemaal niets “ in huis”. Dat ging meteen al mis. We gingen een bedrijventerrein op en Peter (uiteraard moest hij weer eerst) moest meteen al keren. Boodschappen voor een paar dagen ingeslagen. Op Goede Vrijdag zijn alle winkels dicht, daar moeten we rekening mee houden. Vreemd, alleen dan en op 1e kerstdag, verder altijd open. Het rijden viel mee alleen zijn wij niet meer gewend te schakelen omdat wijzelf een automaat hebben en er hier tot nu toe ook in gereden hebben. Het ging dus eerst met horten en stoten. Wel 6 versnellingen. Maar natuurlijk lukte het. Alles zit heel ingenieus in elkaar. Alle kastjes en lades meoten goed dichtzitten. Dat hebben we gemerkt. Op een gegeven moment een herrie achter ons. Vloog er een la uit. Onder het rijden hem weer op zijn plaats gebracht. Alleen een deuk……in een blikje. Verder gereden. Kaart erbij, Tomtom erbij (zat er ook een bij het camperpakket). De eerste stop hadden we bedacht moest ergens mooi in het wild zijn. Een mooi weggetje op de kaart. Maar dat weggetje bleek toch niet helemaal te kloppen. Dan een andere. Inderdaad een hele mooie weg langs de oceaan maar we zagen geen plek om te overnachten. Het was al donker en in het nationaal Park “ Seven Mile Beach” zomaar een weggetje ingeslagen. We zijn groene kampeerders. Wat niet betekent dat we zo milieubewust zijn (ook wel) maar vooral dat we groentjes zijn op kampeergebied. We zagen toen wel bordjes met: verboden voor honden en ook een tentje met een streep erdoor. Maar ja, wij hebben een camper, zeiden we, dat is niet hetzelfde. We gokten erop maar wisten niet zeker of het mocht. Het was een recreatieterrein vlak bij het strand. We hebben wel een stickertje op de camper waardoor we wel (bijna) overal mogen staan omdat we ons zelf helemaal kunnen redden. Of dat voldoende is? We gingen eten. Moesten nog wel wennen aan de kleine ruimte. Wel binnen gegeten het was immers al donker. Daarna ons home ingericht en het bed opgemaakt. We zagen er geen lakens bij. Hadden we die dan zelf mee moeten nemen? Maar toch wel gelukkig. Een aardig bedje hoor, dat moet kunnen. En als we een bekeuring krijgen; jammer dan, wij wisten het niet. Morgen verder.

Donderdag, 9 april, 22 gr, Jindabyne
Niemand heeft ons vannacht van ons bedje gelicht dus het zal wel goed zijn. We kunnen achteraf via Kea er nog iets van horen. Vanmorgen buiten ontbeten, er stonden toch picknicktafels. Nog even naar het strand gewandeld. Mooie hoge golven. Vanaf dit strand was de eerste vlucht van Australie naar Nieuw Zeeland geweest ergens in de jaren 30. Er zaten 4 rode papegaaien te badderen in een plas. Grappig. Om 9 uur weg. Een mooie weg hadden we bedacht. Misschien wel met een stukje gravel maar we zouden het eerst bekijken. Ik reed en gelukkig ging dat ook goed. Bij de bewuste weg stond wel een bord dat waarschuwde dat er gedeeltes konden zijn die minder geschikt waren voor sommige 2WD. Maar de weg zag er zo goed uit, dat konden we wel hebben. Jazeker, de eerste 30 km wel. Daarna werd het 40 km onverhard. Wat moesten we doen, terug? Nee, toch door. We hotsten en botseten door elkaar. Maar goed het lukte en er gebeurde niks met de camper. We zullen het niet aan Kea vertellen. Net toen de weg weer gewoon werd stond er een mannetje met een stopbord. Hij zei iets van: wegwerkzaamheden en groot materieel en escort. In ieder geval moesten we er 10 minuten op wachten. Die man dacht dat we Zwitsers waren. Even een praatje gemaakt. Wij dachten dat er een zwaar transport langs zou komen maar het ging om ons. Hij had een escortservice voor ons gebeld. Huh, rare plaats voor een escortbureau. Maar nee verkeerde gedacht, ze waren er met de weg bezig en er kwam een auto om ons er langs te leiden. Dus hobbelden we 5 km achter die auto aan. Daarna maar even koffie gedronken langs de weg om bij te komen. Die weg slokte wel veel van onze tijd op. Erg mooi, dat wel maar dat doen we toch maar niet meer. Ach ja, je leert ervan. Vandaag heel veel kangaroes gezien en een wombat. Helaas lagen ze allemaal dood langs de weg. Zielig. Zo te zien hebben ze in dit gedeelte van NSW niet zoveel regen gehad als wij. Alles is geel. Het landschap ziet er heel anders ujit. Ook rode aarde. Wij wilden iets verder komen vandaag maar om 5 uur vonden we het genoeg en zochten een plekje op. We staan nu zomaar langs de kant van een weggetje. Lekker de stoeltjes buiten gezet en in het zonnetje kofie gedronken. Rijst, groenten en kipschnitzels gegeten. Echt Australisch eten van de Aldi.. De mayonaise in de koelkast had het gehobbel bijna niet overleefd. Het dekseltje was er afgetrild, beetje rotzooi. .. Ook de Tomtom trilde van de voorruit. Vanavond de reis naar Adelaide verder uitgestippeld en nu zonder gravelwegen. Hopen we....


(Goede) Vrijdag 10 april, 22 gr Cudgewa

Er kwamen gisteravond nog wel wat auto’s langs. Het merendeel met een boot achter de auto om naar een meer in de buurt te gaan. Vandaag hebben ze immers vrij. Vannacht was het best koud. 10 gr vanmorgen toen we opstonden. In de camper dus. Toch goed geslapen. Vanmorgen wilde ik in de wc mijn handen wassen. Ik deed de kraan open en werd meteen goed wakker. Want die kraan is van de douche, Ik stond dus met mijn kleren aan onder de douche. Was ik even vergeten. Dom. Al vroeg op pad. En daar zag ik de eerste levende kangaroe. Vlak naast ozne auto. Toch leuk om te zien. Niet meteen en route want eerst moesten we schoon water tanken. Dat kon gewoon bij een tankstation. We hoefden er niets voor te betalen. Bij het meer waar al die auto’s naar toe gingen hebben we koffie gedronken. Ja, gewoon zelf in onze camper gezet natuurlijk met het nieuwe water. Weer verder gereden. Door het Kosciuszko National park. Met daarin de snowy mountains waar natuurlijk vandaag geen sneeuw op lag. Het was goed weer hoewel het onderweg even regende. Een mooie weg door de bergen. Op een gegeven moment kwamen zagen we duizenden verbrande bomen. Hele berghellingen vol. Een triest gezicht. Het resultaat van de gigantische bosbranden van 2 maanden geleden. We roken zelfs nog een brnadlucht. We wilden dit keer echt in de natuur overnachten dus we hadden bedacht om een Nationaal Park in te rijden en daar al vroeg een plekje te zoeken. Dat leek een goed idee. Was het ook alleen weet je nooit wat voor wegen je aantreft. We begonnen met een goede gravelroad. Opeens zagen we staan dat er een kampeerplaats was. Dus de camper die weg ingedraaid. Ik reed. Het hobbelde wel maar goed. Een eindje verder vonden we het toch te gortig worden. Ik wilde al wel verder maar het leek Peter niet goed. Heeft hij gelijk in natuurlijk. We gingen verder even lopen om te zien of het wat was. Nouj nee, er was een gewone camping voor tenten. Achteruit met de camper het ongelijke pad weer af. Ik reed, Peter stond buiten te wijzen hoe het moest. Het ging. Een pad verder genomen, naar een waterval. Vinden we altijd ;leuk. Ook een steil pad maar meet een beetje doorzetten ging het goed, Een mooi stekje alleen was de waterval helemaal opgedroogd, geen druppel water te zien. Dan maar een wandeling. Nou ja, klimpartij naar een uitzichtpunt. Best leuk maar er stonden wel bordjes met:afgrond, steile rotsen ruw terrein, enzo. Die trotseerden we. En we kwamen heelhuids weer terug. Er waren andere mensen naast onze camper gekomen. We maakten een praatje. Zij gingen weer verder en wij bleven over. Buiten koffie gedronbken maar ineens: een flits, dikke druppels. Naar binnen gerend met de koffie in de hand. Een fikse bui. Helemaal onverwacht. Gelukkig waren we net weer terug want natte steile rotsen zijn een stuk moeilijker af te dalen.We zagen nog wel wat andere mensen zeiknat langskomen. Toen de bui voorbij was naar buiten. Het rook heerlijk maar wat was het? O natuurlijk, we staan onder de eucalyptusbomen. Echt verfrissend, alsof we in onze sauna zaten, maar dan buiten. Binnen gekookt en gegeten. Lastig dat het tafeltje zo scheef staat. Valt het eten bijna van het bord af. . Het regende later ook nog dus van sterren kijken kwam niets. En als het vannacht ook zo regent horen we ook niets van de stilte die hier heerst. Wel zagen we nog een kakatoe, een roodgrijze ara en vleermuizen. Het is wel leuk dat we tv hebben, alleen kunnen we er niets mee als we zover van de bewoonde wereld zitten. Ook hebben we uiteraard niets aan de magnetron en andere elektrische dingen maar dat is niet belangrijk. Alleen twee radiozenders met alleen Christelijke muziek. Nou ja, het is ook Goede Vrijdag….Morgen wel een camping opzoeken want we moeten de wc lozen enzo.

Zaterdag 11 april, 27 gr, Euroa

Op onze mooie plek buiten ontbeten. Er hing een wolk tussen de bergen. Wat een rust. Behalve dan de kakatoes. Het bleek nu wel dat ze niet bepaald zeldzaam zijn hier. Hele drommen vlogen over. En krijsen! Een kakatoefonie. Toen we wegreden kwam er al een auto naar boven. Zeker iemand die de waterval aan moet zetten. Hij had gisteren een vrije dag, vandaar dat er geen water uit de waterval kwam. (grapje). Eerst over de Murray river highway. Mooie weg. Vlak voor Wodonga aan Lake Hume koffie gedronken. Er kwam nog een Australisch echtpaar naar ons toe. Onze camper is van Queensland en ze vroegen of we daar vandaan kwamen. Nee dus. Ze vonden het er zo gezellig uitzien. Ze bleven nog even praten. Waar we naar toe gingen en hoe het beviel enzo. Ze wensten ons verder een veilige reis toe. Ik belde de camping in Euroa. Of ze nog een camperplek voor vanavond hebben. Gelukkig wel, dat was dan geregeld. We gingen verder over de snelweg. Dat ging erg snel. In het plaatsje Benalla aan de Murrayriver gestopt. We moesten boodschappen doen en dat kon daar mooi. Ook een lekker broodje gehaald en gewandeld. Er was een prachtig park en een bijzondere kerk. En het was er erg rustig maar dat is het overal in Australie. Alles ook kalm aan. Er wordt (bijna) niet te hard gereden en in de supermarkten moet je ook geen haast hebben. De cassieres vullen ook de tassen en onderwijl babbelen ze ook nog. Gewoon geduld hebben, dat leren we al. Het was heerlijk weer. Om half 4 waren we al op de camping. We kregen een mooie plek toebedeeld. Eerst heeft de beheerder ons nog laten zien waar we de wc inhoud konden lozen. Dat was ook zo’n beetje het eerste wat we deden. We zeiden tegen elkaar: we doen net alsof we dit al jaren doen. En zo liepen met die wc-cassette over de camping alsof het dagelijks werk was. Daarna vielen we door de mand want we stuntelden er toch wel een beetje mee maar het lukte en we weten nu tenminste hoe het moet. Verder lekker buiten gezeten, de 15 eenden uit de beek waar we aan zitten kwamen ook kennismaken.. Toen eens een uitgebreide douche genomen. Ook wel eens lekker na het zeer nuttige maar beperkte straaltje van onze camperdouche. Het is verder een rustige camping voor zover wij kunnen beoordelen. We hebben immers nog nooit gekampeerd. .Er staan heel wat caravans vanwege de paasvakantie, maar men houdt zich kalm. Stille zaterdag is het natuurlijk. Alleen de kakatoes houden daar geen rekening mee, die herrien weer. Met een glaasje wijn de zon onder zien gaan; het lijkt wel vakantie. Wat een geweldig leven zo. Nu we gewoon stroom hebben hebben we een magnetronmaaltijd gegeten en alle apparaten weer opgeladen. Ook de tv heeft bereik. Dat is dus het voordeel van een camping.

Zondag 12 april, 1e paasdag, 23 gr. Lorne

Eerst ontbeten met een eitje erbij, het is tenslotte pasen. Gelukkig aan het elektriciteitssnoer gedacht voor we weggingen. Want we zaten immers on power. Staat zo slordig als je het paaltje meeneeemt. Eerst weer water en diesel getankt. We hadden eerst een weg binnendoor uitgestippeld om de drukte rond Melbourne te omzeilen maar we wilden het er toch op wagen om over de snelweg te gaan. Het is zondag dus zal het minder druk zijn. Nou inderdaad, de weg naar en rond Melbourne ging goed. Onderweg kwamen er weer de trieste beelden van verbrande bossen. Alles dood en zwartgeblakerd. Om 11 uur koffie gedronken. We waren al zover dat we besloten nog wat verder te gaan dan gepland. Ik reed het tweede stuk. Maar ja, we gingen zeewaarts en het was 1e paasdag en mooi weer. Wat in Nederland gebeurt op de weg naar Zandvoort gebeurt ook hier. Dus heel veel mensen met ons gingen die richting op. We stonden wel een uur in een langzaam rijdende file. Grr. En in de 1e versnelling optrekken op een heuveltje, dat valt niet mee met zo’n camper. Soms loeide het wel een beetje.. Dus een goede oefening vandaag. Maar het was niet leuk. Het uitzicht onderweg maakte veel goed. De Great Ocean Roas is inderdaad Great. Hoewel dat waarschijnlijk slaat op “ Grote” Oceaan maar dat weet ik niet zeker. Hij is aangelegd ter nagedachtenis aan de gevallenen in de 1e WO. Ik wist niet dat de Australie zo actief daaraan had meegedaan maar gezien al de memorials moet dat wel. Blauwe zee, hoge golven en veel surfers. In Anglesea aangekomen zagen we de reden van de file. Er was aan zee een grote paasmarkt. Nou ja een markt en het is pasen dus zal het wel zo heten. Bij een strand gestopt. Er was een vuurtoren bij. Eerst onze lunch gegeten, nu een hardgekookt ei erbij. En op het strand gelegen. De wind was koud en de zon warm. De meeste mensen zitten met hun rug naar de zon. Dat heb je als de zee aan de verkeerde kant is. Of de zon, dat kan ook. De zon in het noorden en de zee in het zuiden. Maar wij lagen half om half omdat we ook die prachtige zee wel wilden zien maar de zon ook. Lekker gerelaxed. Maar goed, we moesten natuurlijk wel weer een plekje voor de nacht zoeken. Langs de kust stond steeds: no camping en ook niet in de auto overnachten. Tja, dan mocht het echt niet. We zagen op de kaart een weggetje, misschien was dat wat. Inderdaad leek het wel wat maar ook hier mocht het eigenlijk niet. Toch maar weer verder. Uiteindelijk een plekje gevonden zo’n 30 meter van een binnenweg af in het bos. We staan wel een beetje scheef zodat we een wat zwabberen met lopen. En we staan de verkeerde kant op scheef. Als we gaan douchen loopt het water niet in het putje maar blijft het staan. Dan krijgen we natte voeten als we naar de wc moeten. Nou ja, that’s camperlife, vrijheid, blijheid dat wel. Kunnen natuurlijk het douchen ook wel een keer overslaan want we hebben het gisteren dubbelgoed gedaan.Nog een poosje buiten zitten lezen en toen het donker werd naar binnen. Het boek dat ik in Tuggerah had gekocht heb ik toch al eens in het Nederlands gelezen. Ook dom. Dan nog maar een keer in het Engels, kan ik hem daarna aan iemand anders geven. Voor ons is het teveel ballast.

Maandag, 13 april, Tyrendarra , 25 gr
Het sliep toch best vannacht. Rustige stek. Rolden wel naar een kant. Thuis dromen we nooit (of weten het niet meer) maar tijdens deze vakantie dromen we er heel wat op los. Hoe het komt weet ik niet. Misschien omdat we zo vroeg slapen hier? Vanmorgen was het 11 gr in de camper, best fris. Al gauw werd het warmer. Eerst getankt. Niet omdat het nodig was maar “voor het geval dat…”. Een lange rij en we stonden ook nog in de verkeerde. Toen we goed stonden kroop er een auto voor. Ik zei tegen die jongen: nou, wij staan te wachten en jij komt zomaar aanrijden. Hij bood z’n excuses aan en vond het voor Australie niet getuigen van gastvrijheid. Nou ja. Hij vertelde wat de P op de auto inhield. Dan heeft de bestuurder nog maar kort zijn rijbewijs en mag nog niet zo hard rijden. (maar wel voordringen dus). Wij gingen verder langs de Great Ocean Road. En Great was het vandaag. Echt een spectaculair mooie weg langs de oceaan. Geregeld eruit om weer wat mooie cliffs of stranden te bekijken. In het eerste deel waren er veel mensen (lees: mannen want vrouwen doen dat zeker niet zoveel) aan het surfen op de hoge golven. Het zuidelijkste punt van Australie waar de autoweg langsgaat, bij Glenaire, was natuurlijk ook een bezoekje waard. Dat hadden meer mensen bedacht. Er stonden er wel 20, ook weer de jongens die voordrongen bij de benzinepomp. Wij dronken daar koffie. Later op een strand stonden nog wat mannen te vissen. We maakten een praatje met een visser. Hij haalde net een vis binnen. Mooi gezicht. Hij vertelde dat het een Australische zalm was. Hij moest het wel vandaag opeten want ingevroren zijn ze niet zo lekker, zei hij. Hij ging even poseren voor de foto met zijn vis. Daarna groef hij hem in in het zand. Zo blijven ze goed en kunnen de meeuwen er niet bij. Een echte bezienswaardigheid zijn “de twaalf apostelen”. Dat zijn 12 kalksteenrotsen die in een lange rij op het strand staan. Eerst waren het er meer maar toen heetten ze ook nog niet zo. Zo’n 120 duizend jaar geleden waren ze nog onder water maar de zeespiegel is gedaald en de rotsen zijn boven water gekomen. Door erosie is het meeste kalksteen weggeslagen en daardoor zijn er nog stukken overgebleven. Dat was ook het geval verder langs de kust waar je de Arch en London Bridge kon bewonderen. Mooie natuurwonderen. We hadden deze route speciaal daarvoor uitgekozen en het was het volledig waard. Ook de steden/ dorpen waar we doorreden waren over het algemeen mooi sommige nog met echt Engelse kerken. En uiteraard moesten we weer een slaapplaats opzoeken. Die vonden al gauw: 25 km voor Portland. Een recreatiegebied niet te ver van de weg af. Hier mag het in ieder geval en we hebben het hele terrein voor onszelf. En we staan dit keer recht. Eerst een poos in de zon gezeten. Het is hier langer licht dan in Tuggerah. We zullen wel gauw een tijdgrens overgaan alleen weten we nog niet waar, dat merken we nog wel. Misschien in Adelaide.

Dinsdag 14 april, Grampions National Park, 23 gr

Vanmorgen was het nog steeds een mooie plek. We zagen aan pootafdrukkken dat er een beest, een possum of een kangaroe?, vannacht rondom onze camper gelopen/gesprongen had.maar we hebben er niets van gehoord. Nog even een wandelingetje over het recreatieterrein gemaakt, ingepakt en weg. Gisteren hebben we eigenlijk 30 km teveel gereden. Voordeel was dat we deze overnachtingsplaats vonden, nadeel is dat we weer 30 km om moeten rijden. Wel langs een andere weg dus we merken er verder niks van. Eerst langs vlak land met boerderijen. Veel opschriften met bv: goede fokstier of hengst te koop of te huur en andere tekenen dat we echt in the countryside reden. In Dunkeld waren we op de rand van Grampions National Park. Er was een informatiegebouw. We vroegen de mevrouw die daar zat wat we niet moesten missen. Ze vond alles wel mooi en een wandelingzouden we beslist moeten maken want dan zouden we wel kangaroes zien. Er zitten er zo veel, zei ze. Jaja, zeggen ze allemaal, op de Veluwe zitten ook veel herten en wilde zwijnen maar wij zien ze (bijna) nooit. Dus afwachten maar. En toen we vroegen waar wij konden overnachten gaf ze een paar plekken aan tje; daar konden we gaan staan maar er waren geen voorzieningen. Hebben wij ook niet nodig, wij hebben de voorzienigheid zelf. Nog wat boodschappen gedaan. Inderdaad is de Grampions een prachtig park. En er zou vast wel genoeg plaats voor ons zijn want we zagen wel zo’n 25 caravans terugkomen. Allemaal in het paasweekend daar gekampeerd waarschijnlijk. Dat is het drukste weekend zegt men. Kale berghellingen afgewisseld met ruige bossen en heel veel haarspeldbochten. Erg mooi. En ook wel stil. Totdat we in Hall’s Gap kwamen. Daar was het ineens een toeristische drukte van belang. Wel gezellig en toch ook hier geen herrie. We hebben daar onze lunch gegeten maar werden wel wat geplaagd door wat wespen. We stelden hen tevreden met wat baconzwoerdjes waar ze vakkundig stukjes vanaf beten, zagen we (maar liever niet te dichtbij). Al gauw zaten we weer diep in de Grampions. Waar stond: difficult road, gingen we maar niet in, het was zo al uitdagend genoeg. Op een gegeven moment kwamen we bij de plek waar we konden staan. Er stonden al tenten en ook wat caravans. Het duurde even voor we door hadden hoe het werkte en toen stonden we al op een groepsplaats. We vonden het al zo lekker ruim. Nou we zijn toch blijven staan want we stonden niemand in de weg hoor. En tot overmaat van ramp zagen we ook een bordje hangen waarop stond dat je de kampeervergunning ergens kon aanvragen. Tja, daar had die mevrouw in Dunkeld niks van gezegd. Wij hadden dus geen vergunning, stonden op een te grote plaats maar bleven er toch. Als er gecontroleerd werd zouden we de Dunkeldse mevrouw wel de schuld geven. We gingen nog naar een dichtbijgelegen meer wandelen. Een stil bos en in de verte zagen we…..kangaroes? Nee, twee emoes staken de weg over. Nou moe, wat een knapen zeg. Even later hoorden we wat in het struikgewas en zagen een wallibi wegspringen. Het meer was een waterreservoir voor irrigatie. Een bijzonder project dat al sinds 1894 bestaat. Maar voor een groot deel staat het nu droog. Toen we terugliepen zagen we ineens drie kangaroes waarvan een kleintje, staan. Wat mooi! Ze bleven staan en we gingen heel langzaam naar hen toe. Ze stonden rechtop naar ons te kijken. Op een gegeven moment sprongen ze weg. Dichtbij ons kamp zagen we er nog een. Bijzonder hoor. Er waren inmiddels nog meer mensen op de camping komen staan. Ze gingen een vuur maken om hun eten op klaar te maken. ZO doen kampeerders dat. Leuk om te zien maar wij doen dat dus niet, wij kookten gewoon binnen; zulke echte kampeerders zijn wij niet, zo warm was het niet buiten. En geen controleur gezien gelukkig en hij ons ook niet als het goed is. Volgens het weerbericht gaat eht regenen en waaien vannacht. Nou ja, we zien wel.

Woensdag 15 april, Tailem Bend, 22 gr

En of het geregend en gewaaid heeft vannacht. Zielig voor de kampeerders. Maar gelukkig stonden alle tenten nog. We dachten met regen te moeen rijden maar nee. Het klaarde al snel weer op. We moesten vandaag heel wat kilometers afleggen. Gewoon over de highway maar. Eerst nog een stuk door de Grampons. We waren vroeg. Borden dat er kangaroes zouden zijn tijdens zonsondergang en opgang. Tja, die borden hadden we al genoeg gezien. Maar ineens zagen we ze. Niet een, twee, tien…nee wel honderd. Het leukste was om ze allemaal achter elkaar te zien wegspringen.Het leek wel een tekenfilm of een computergame. Prachtig gezicht. Wel gefilmd gelukkig, hopen dat dat gelukt is. Verder was de weg tamelijk eentonig. We hooren op de radio dat het noodweer was geweest rond Melbourne. Bomen op de weg en op auto’s. We gingen de grens over van Victoria naar South Australia. Wel een beetje vreemd. Waren we eergisteren op het zuidelijkste puntje en nu pas in South Austalia. In een ingeslapen stadje onze lunch gegeten. En wel Emuroll. Wij vonden dat we nu we ze gezien hebben in het wild we nu ook moeten weten hoe ze smaken. Nou, lekker hoor. Het waren toch niet de emoes van gisteren dus we kennen ze niet. Het was half een, hoewel de klok in het restaurant 12 uur aangaf. Zou het? We keken op een andere klok. Ja inderdaad leek de tijd een half uur te zijn verzet. Alleen hier is het een half uur, verder overal ter wereld gaat de tijd per uur.. We kwamen dus al vroeg op het caravanpark waar we wilden overnachten. We mochten een plaaats uitzoeken aan de riverside. Nou ja, de river is wel 100 m verder maar we staan wel aan die kant. We zjn er wel naartoe gewandeld. Internet is er ook hier niet dus we moeten nog even wachten met alles op de site te zetten. Morgen maar in het hotel in Adelaide. We hebben hierwel gewassen en gedroogd dus we nemen alles weer schoon mee. Zelf ook uitgebreid gedoucht. Alle restjes opgegeten. Morgen moet de camper ingeleverd worden in Adelaide. Alles eruit, toilet geleegd enzo. Vandaar dat we dat wel op een camping moeten doen.