Kirkenes, hike in echt Finnmarks klimaat

Donderdag 13 december – 4
Vroeg op. Nou ja, viel wel mee, half 8. Waarom dat was? Omdat we wilden proberen om nog mee te kunnen met de hike met het expeditieteam vanmorgen. De sledetocht met de husky’s ging niet door dus konden we wat anders doen. In Kirkenes (spreek uit Sjirkenes) zelf is niet zo erg veel te doen en bij de Russische grens zijn we al eens geweest. In een rubberboot toendertijd, nu gaan ze met een bus. Maar goed, we wilden vragen of we nog meekonden want het was natuurlijk erg kort dag. Ik ging het tijdens het ontbijt vragen. Nou, eh, eigenlijk zaten ze vol. Maar hebben jullie zelf laarzen? EN ook spikes? Dan kon het nog wel. Dus na het ontbijt maakten we ons klaar voor de hike. Peter wilde zijn sjaal pakken maar die was verdwenen. Gisteravond achtergebleven in de tas van de snowmobielen. Gelukkig niet zijn nieuwe. Hij deed nu maar een thermoshirtje om zijn hals. Verder Skibroek aan, snowboots en spikes eromheen. Maar dat viel nog niet mee; het ging erg stroef. Bij mij lukte het. Bij Peter eigenlijk niet. Nou ja, dan maar niet. Maar toen we nog even gingen vragen hadden ze voor Peter zijn maat, 45, toch spikes. Dat ging beter. En zo gingen we op weg. Een groep van ongeveer 12 personen en twee expeditieleiders, Robin en Natascha. Er werd nog gevraagd of we stokken wilden. Ja dat wilden we wel. Je weet maar nooit. De sneeuw was hier best diep en eindelijk was de temperatuur zoals we mochten verwachten van een reis naar het hoge noorden: onder nul. Een mooie ochtend. We werden naar een pad langs het meer geleid. Of eigenlijk is het een schiereiland waar we op liepen. En we zagen meteen al een adembenemende zons- eh- opgang. En dat bleef zo de volle 2,5 uur dat we liepen. Alleen was het toen we terugkwamen veranderd in een zonsondergang maar dat maakt eigenlijk geen verschil. De zon komt niet boven de horizon uit. De hike was echt prachtig. Een keer waarschuwde ik de mensen achter ons dat er een touw over het pad gespannen was en omdat ik me snel omdraaide lag ik al weer in de sneeuw. Ik had nu gelukkig de stokken om weer overeind te komen. Ik kan me beter alleen om mijzelf bekommeren dat is veel beter voor iedereen. Even later waren er spikes gevonden. Van wie waren die? Tja, van mij dus.Rotdingen. Hier op de boot gekocht. Natascha hielp om ze weer strak onder mijn boots te spannen. Later gebeurde dat nog een keer en toen knielde Robin voor mij neer. Ook wel eens leuk. Onderweg werd er natuurlijk ook weer het een en ander over e omgeving verteld. We zagen de twee bergen (heuvels) naast elkaar. De een is Noorwegen, de andere, met controlepost is Rusland. Alleen een rivier ertussen. Mensen die in een straal van 15 km wonen aan weerszijden van de grens hebben geen visum nodig, die mogen in elkaars land boodschappen doen. Dus de Noren gaan voor de wodka enzo naar Rusland en de russen voor luiers en ander spul naar Noorwegen. We zagen ook nog een soort rollatorslee. Heel handig, je kunt er ook nog een tas op zetten. Ja want aan wielen heb je hier natuurlijk niks. Halverwege kwamen we bij een open houten tipi. Daar maakten we (nou ja, we) een kampvuur. Maar, en dat was de truc, zonder lucifers. Zelf vuur maken met behulp van een samimes en een metalen staafje. Daar moesten dan vonkjes vanaf komen om de houtjes te laten branden. Nou dat ging niet zo goed. Toen hadden ze nog een trucje. Weet je wat je altijd mee moet nemen als je de natuur ingaat? Een tampon. Die haalden ze wat uit elkaar en ja hoor; dat wilde wel lekker branden. Dus een mooi houtvuurtje. We kregen een stok en een worstje. Zo konden we onze eigen hotdog maken. Dus toch nog iets met dogs vandaag. Grappig hoor. En weer verder helemaal langs het water. Dat was toch wel wat bevroren. Te ver landinwaarts voor de warme golfstroom. Je zit op dezelfde hoogte als Alaska en Siberie maar door de warme golfstroom vriest het niet dicht. Er werd ook nog een groepsfoto gemaakt. We maakten een selfie en daar heb ik zulke rode wangen op. De hele verdere dag bleven mijn wangen nog gloeien. Ik vroeg Natascha hoe het komt dat ze zoveel weet. Ze vertelde dat ze elke twee jaar in een ander deel van Noorwegen woont waar ze dus alles van wil weten. Ja, dat kan ook. Ze liet ons nog een hele oude cadillac zien die in een garage stond. Vond ze leuk, zei ze. Het was dus een prachtige wandeling. Gelukkig hebben we toch besloten om dit te doen vandaag. Met de lunch was het al weer avond buiten. Vanmiddag kwamen we in Vardo aan. Daar kon je (gratis en dat is heel bijzonder hier) meedoen aan het ijsbad. Dat betekende dat je ondergedompeld werd in de Barentszee. Dat lieten we toch aan ons voorbij gaan. Ik had het misschien nog wel gedurfd maar niet met zoveel kijkers om je heen. Onze tafelgenote deed het wel samen met 25 anderen. Dapper hoor. Even in het ijs en er gauw weer uit. Zoiets als onze nieuwjaarsduik maar dan nog even wat kouder. Later vanmiddag Werden we weer bijgepraat over gewoontes en cultuur van de Noren. Over de natuurlijke energiebronnen en de huizenprijzen. En weer een nieuwe zin geleerd: heb je goed geslapen, ja ik weet niet meer wat het was hoor. Het was santa Lucia dus er werd nog wat lekkers uitgedeeld. Het diner was weer gezellig. Over en weer verteld wat we vandaag gedaan hebben uiteraard. Er is een hele nieuwe groep aan boord gekomen die de zuidreis gaan meemaken: allemaal Japanners, hadden we nog niet eerder. Vanavond kwamen we in Batsfjord aan. We hebben over de reling gekeken wat er allemaal gebeurt in zo’n korte stop. De trossen werden vastgemaakt en met een heftruck werden er allemaal pakken en pakjes naar binnen en buiten gebracht. Ook gingen er nog twee mensen van boord. En dezelfde heftruckchauffeur moest zich dan weer haasten om de trossen weer los te gooien. Alles dus gedaan door een 1 mannetje. Wel handig natuurlijk; dan kun je ook niet de trossen losgooien voordat de pakjes binnen zijn. Naar de film vanavond zijn we niet meer geweest. Het leek alsof het een pornofilm werd maar dat stond er toch niet helemaal: de Pomortrade. We kunnen doorslapen. Geen kans op nordliss.