Route 9 of toch niet?

Zondag 14 juli, 25 gr
Het beloofde weer een mooie dag te worden dus stond er weer een wandeling op het programma. Eigenlijk wilden we eerst nog wassen maar misschien nemen de Oostenrijkers daar wel aanstoot aan op zondag. Nou, later bleek dat ze hier massaal de was buiten hangen op zondag en op het land werken maar dat wisten we vanmorgen nog niet. Dus morgen maar wassen. Brood mee en richting Ranten. Dat is hier eigen vlakbij maar omdat de Gstoder er tussen zit moesten we via Murau omrijden. Je kunt dus ook vanuit Ranten de Gstoder op maar dat deden we natuurlijk niet. We hadden de keus uit rondwandeling 5 of 9. Allebei beginnend op hetzelfde punt. We kozen voor 9 omdat die iets minder lang was dan 5, hoogteverschil 300m en er stond bij: voornamelijk geasfalteerd pad. Nou dat kon niet moeilijk zijn dus toen we stonden te dubben of de stokken mee moesten zei ik (ja, ik ben de schuldige) nou als het steeds geasfalteerd is is het niet nodig dat we ze meenemen. Dus niet. Op het bord stonden heel veel wandelingen: nl 1 t/m 8. Waar was 9 gebleven? We hadden ook nog een kaart mee en Peter stelde zijn navigatie in dus wat kon ons gebeuren? Al gauw zagen we toch nr 9: Rundwanderung Ranten op een bordje staan dus zaten we toch goed. De eerste 300 meter gingen aardig omhoog en over asfalt. Maar daarna werd het toch al forsterweg. Ook goed te doen maar de stokken hadden dus wel gekund. Een mooie weg door het bos met vaak het zicht op Ranten. Bordje 9 zagen we een hele poos niet meer maar volgens de kaart liepen we met route 2 ook goed. Op een gegeven moment zouden we splitsen. Er waren genoeg bankjes op de route en we kozen er een met mooi uitzicht uit om ons brood op te eten. Een panoramafoto lukte nu wel. Volgens de kaart kwam de splitsing. Wij daalden een heel eind, lekker was dat. Beneden gekomen bleek dat we te vroeg gedaald waren dus moesten we weer het bergje op om het goede pad te vervolgen. En ja, daar was bordje 9 ineens weer. Het flitste door mijn hoofd, met de intonatie van de 6 jarige Louise toen ze de bergen bij Kongen zag:
‘Moeten we hier naar beneden lopen?’ Een steil, bijna onbegaanbaar pad door takken en over wortels heen. O, o, wat hadden we hier de stokken goed kunnen gebruiken. Maar….we redden het, natuurlijk. Nou ja, als we op de Veluwe wandelen hebben we toch ook geen stokken? Dan loop je voor gek eigenlijk. We staken de weg over en vervolgden ons pad richting Freiberg. Overal zagen we boeren hooien. Nog op de ouderwetse manier, gewoon bij elkaar harken. En wij weer stijgen natuurlijk. Eventjes geasfalteerd. Weer geen bordjes. Geen enkele route. Alleen de roodwitte langeafstandsmarkering. Dus volgden we die langs koeien, klommen over boomstronken, openden hekken of klommen eroverheen totdat er helemaal geen markering meer was. Volgens de navigatie van Peter liepen we in de goede richting. De auto stond hemelsbreed slechts anderhalve kilometer onder ons. Nu er nog zien te komen. We liepen door een prachtig mooi aangelegd bospad dus helemaal verkeerd konden we niet zitten. We stegen wel weer, dat was niet de bedoeling. Uiteindelijk zagen we een huis in de verte. En waar een huis is is een weg. We liepen over een groot weiland richting dat huis, ongeveer aan de andere kant van de Freiberg. De bewoonster van het huis kwam naar buiten omdat ze de hond had horen ‘bellen’ (is blaffen he). Ja we liepen goed richting Ranten. We kwamen op route 5 terecht en daalden aan de andere kant de Freiberg af. Halverwege zagen we bordje 9 weer en kwamen precies goed uit bij de auto of er niks aan de hand was. Was er ook niet, gewoon een prachtige route met iets meer hindernissen dan vooraf voorzien was. Zo hebben we toch maar mooi route 2, 5 en 9 gedaan in een keer. Daar hadden we wel een ijs voor verdiend. Op een terras een werkelijk heerlijke sorbet gehad. De mijne heette heisse Liebe maar gelukkig was daar niets van te merken: hij was lekker koud. Toen we ons huis naderden zagen we dat er wolken boven ons dorpje hingen. Hier zijn altijd wat meer wolken. Nog naar het vrouwenvoetbal gekeken. Ging nu niet goed, verloren.

Maandag 15 juli 22 gr
Zwaarbewolkt zoals al voorspeld was. Maar de temperatuur was wel goed. Toch maar gewassen want er was nu eens geen kans op Regenschauer en Gewitter. Het was snel droog zeg. Want de wind was tamelijk warm. Een fohnwind. Verder vanmorgen niet zoveel gedaan. Moesten ook een beetje uitrusten van gisteren natuurlijk. Tussen de middag restjes gegeten. Macaroni en rijst door elkaar. Smaakt best hoor. Maar helemaal nietsdoen is toch niet de bedoeling dus gingen we vanmiddag toch maar op weg om de andere kant van de Murradweg te lopen. We wilden eerst de lakens naar de buurvrouw brengen omdat zij deze zou wassen en toen kwam ze net langs ons huis gewandeld. Ze zou ze meenemen op de terugweg. Dus wij wandelden langs de Mur tot aan St. Lorenzen en weer terug. Wel mooi maar niet erg opzienbarend. Of het zou de Wasserkraftwerk moeten zijn. Daar kwam de buis uit waarvan we het beging bij het de Stausee hadden gezien 20 km verderop in de bergen bij Flatnitz. Knap werk toch dat ze het stromend water zo gebruiken. We zagen het topje van de Gstoder en begrepen nu precies wat we gezien hadden. Onze brug net niet maar de rest wel. Uiteraard wed ik wel weer gestoken door een steekvlieg. Die geven gewoon aan elkaar door waar ik loop. Maar niet zo erg als de vorige. Vanavond nog Groundhogday gezien. Blijft leuk.

Dinsdag 16 juli 30 gr
Vroeg op. We zouden er nu een echte stranddag van maken. Naar Karnten, naar de Millstattersee. Via de mooie route, de Turachter Hohe, waar ook de Nockalmstrasse aan ligt, naar het merengebied van Karnten. Daar werd het een stuk drukker dan we hier gewend zijn. En vooral met Nederlanders. De ene na de andere Nederlandse auto. Veel wandelaars ook want natuurlijk kun je daar ook goed bergwandelen. Eerst een klein plaatsje aan de westkant van het meer geprobeerd. Nou daar was het wel heel druk en toeristisch. We wilden even een kijkje nemen maar dan moet je natuurlijk meteen betalen. Nou dan gaan we wel weer wat verder. En zo kwamen we bij ons oorspronkelijke doel, Millstatt uit. Volgens het boekje was er een zandstrand maar dat bleek eigenlijk niet zo te zijn. Er was een strook gras en een klein reepje zand. Daar toch heen gegaan en betaald voor vandaag. Een goed stekje achteraan. Een heel mooi meer omringd door bergen. Ook stond er in het boekje dat de watertemperatuur 26 gr zou zijn. Nou dat leek ons sterk want het meer is gemiddeld 141 m diep en kon dat na die koude winters zo snel opgewarmd zijn? De Weissensee ligt een eindje verderop en daar houden ze altijd de alternatieve elfstedentocht dus die is diepbevroren ’s winters. We zaten rustig tussen de Oostenrijkers. Geen herrie zoals vorig jaar met al die Italianen. Nou ja, geen herrie, totdat er toch een Italiaanse familie het strand opzocht en precies achter ons ging zitten. We waanden ons weer even in Monopoli. Maar het viel mee. Er waren niet zoveel mensen in het water maar ja, aan een meer liggen en niet het water ingaan, dat kan natuurlijk niet, dan kun je net zo goed thuis blijven. Dus wij erin. Brr, koud, dat wel. Langzaam een eindje verder gewaad. Het werd al gauw dieper en ja, ik ging het eerst toch helemaal erin. En Peter volgde toch. En wat bleek? 26 gr is misschien overdreven maar toch…een heerlijk temperatuurtje. Een paar keer erin geweest. De mensen hier zijn bepaald niet bruin. Ook dat is een heel verschil met vorig jaar. Er was een meisje zo wit dat als zij op het witte zand zou liggen je haar niet meer terug zou vinden. Opgegaan in de omgeving. Nog nooit een sprankje zon gezien. Om 4 uur verlieten we het strand en gingen Millstatt eens bekijken. En mooi klooster wat niet meer als zodanig in gebruik was. Maar een prachtige voormalige kloostertuin. De kerk natuurlijk bezichtigd. Bij een restaurant een hele grote jus d’orange gehad. Heerlijk. Een glaasje gekocht en weer terug. Via een andere route. Bijna net zo mooi natuurlijk. Bij ons was het 5 gr minder warm maar toch ook nog lekker. Alleen…als de zon weggaat is het gebeurd. Je kunt niet ’s avonds ook nog lekker buiten zitten. Maar goed, binnen is het ook goed toeven hoor. Van alle gemakken voorzien immers.