Boottripje Putignano

Dinsdag 7 aug 38 gr

Vamorgen eerst maar were eens even gewassen. Donker spul, hoe lang lijkt het geleden dat we die dingen aan moesten. Toch nog maar 10 dagen. Daarna zon, zon en nog eens zon. Vanmorgen vroeg al weer 35 gr. ’s Nachts valt het mee want het hele huis is donker overdag en hermetisch afgesloten om de warmte buiten te houden. Dan blijft het binnen 29 a 30 gr. Nee, dan worden we ’s nachts meer gestoord van het harde bed en door al die blaffende honden. Want dan hebben we juist wel alle ramen open. Maar we mogen ons gelukkig prijzen met een normaal huis in die hitte. Een tent of caravan zou heel wat problematischer zijn. Toen de was hing naar Santa Lucia. Om het afval weg te brengen en weer water te tanken. We hebben het afval hopelijk in de goede container gedaan. Stond niets op. Flessen konden we niet kwijt. Dat moet dan later maar. Er waren meer mensen bij de natuurlijke waterwinkel. Heel wat flessen werden er getapt. Tot 2 uur thuis gebleven. Daarna naar Putongnano of liever San Vito, de baai waar we moesten zijn. Dat ging makkelijk. We wisten niet helemaal zeker of we bij de goede baai aangeland waren maar we zagen een boot met een ons inmiddels bekend telnr in het water liggen dus dit was-em. Even rondgelopen en bij een restaurant een glas orange juisce besteld. Gelukkig hadden we nog ruimschoots te tijd want de sinaasappels moesten kennelijk nog geplukt worden. Maar toen we het hadden was het ook erg lekker, met ijs. Om kwart voor 4 zagen we wat beroering bij de boot. Wij erheen en het meisje, (zou het ‘ my name is Melanie’ zijn?), zei dat er nog meer toeristen zouden komen. Wij wachtten en inderdaad kwamen er meer mensen. Toen we de boot opgingen stonden we halverwege inde rij. He, gingen de mooie plekjes weer aan onze neus voorbij want natuurlijk wilde iedereen op het bankje vooraan zitten. Maar nee hoor, dat bankje vooraan stond nl in de zon en de andere bankjes onder een zeildoek. Dus zaten we riant. Lekker windje, op zee dus helmaal niet te heet. Wel had ook ik een petje op. Om de mensen on verwarring te brengen had Peter zijn petje uit Canada op en ik uit Broome. Maar goed, Melanier stelde zich voor, ja zij was het. Ze vertelde waar we langskwamen en vertaalde het voor ons in het Engels. Ze sprak wel heel veel Engelse woorden maar met zo’n Italiaanse intonatie dat het best moeilijk was. Iedereen had zijn/haar zwempak aan en ik moest ook nog wat verkleden om mijn bevenstuk aan te doen. Dat was een ingewikkelde excercitie maar uiteindelijk lukte het. We kwamen langs Putangnono. Dat is een stad gebouwd op rotsen. Die rotsen hebben dan weer grotten en daar voeren we dan in. Spectaculair soms. In de stad zagen we een standbeeld. Ze vertelde van wie dat standbeeld was. Wereldberoemd en ze noemde een naam: hm, nooit van gehoord. Toen ging ze zingen en de mensen ook: Volare, ohohoho, en toen zeiden wij ook:oh die ja, die kennen we wel. De componist/zanger was hier geboren en men was eer apetrots op. Iedereen moest hartelijk lachen. Er was een restaurant in de rots gebouwd. Op dat moment kwam Melanie vragen of ze in de grot wilden zwemmen. Nou, nee zeiden we. En of we er dan bezwaar tegen hadden als de andere, jongere, mensen het wel denden. Nee, natuurlijk niet, ook een ander (ouder) stel en een jong stel bleef achter. Maar ik ging toch eens even kijken. Er was een trapke waar je mee het water in/uit kon. Nou, we doen het toch wel. Dus wij het water in. Uiteraard kon je er niet staan. De anderen waren al in de grot. Ha, Holland, riep Melanie. En zo zwommen we onderaards, in de bijna donkerde grot in en onder de stad door. Enkele stukjes waren best koud maar soms moi blauw. Via een andere opening kwamen we er weer uit. De boot was daar naartoe gevaren en we konden er weer in. We kregen een high five van een van de nadere passagiers. Ze vonden het echt leuk dat we het toch gedaan hadden en wij niet minder; anders denk je later toch: hadden we maar. Verder ging de tocht. Onderwijl droogden we wel op. We kregen een drankje, ice tea of limochello. Nou, aangezien ik icetea niet lekker vind dan het andere. Nou dat was pittig, sterke drank maar wel in een heel klein bekertje. Toch lekker. Na twee uur gevaren te hebben kwamen we weer terug in de haven. Erg leuk dus. Met toch nog wel een natte kont reden we weg richitng Putignano. Parkeerden een eindje ervan af en lipen over het strand naar de stad. Nu zagen we alles van bovenaf. Kwamen nu langs het standbeeld en iemand bood aan een foto van ons met de plaatselijke beroemdheid te maken. Verder wandelden we. En erg mooie stad zo op de rotsen. Helemaal bovenlangs het water liepen we. In een souvenirwinkeltje hadden ze zelfs een glaasje. Om acht uur waren we zo’n beetje klaargewandeld en de zon ging onder. Toen naar een pizzeria. We waren de eersten, het avondeten begint immers pas om 8 uur. De ober vroeg: Aqua? Si, met of zonder prik? Nou half, goed mezzo. Dat lukte. Toen: vino? Si blanca. Ok dat lukte ook. Toen kwam hij met een fles aan. Oei, nee, wilden maar een glas. Dus we schudden, nee geen fles en we wezen naar het glas. O, piccolo? Si. Er kwam nog een ober bij. O, hij begreep het…en kwam terug met twee kleine champagne glazen. Non, oen glas, zeiden we en wezen weer naar het glas. O si, comprendo. Hij bleef even weg en kwam met een schaaltje ijsblokjes aan. Gr. Non, uno glas wijn, geen fles. Nou ja, uiteindelijk nam hij de fles mee en kwam met twee grote glazen aan die hij bijna helemaal volschonk. Nou ja, Peter heeft zijn glas maar niet leeggedronken. Blijkt achteraf wel dat wijn in Italie niet per glas gaat maar per halve liter. Dus eigenlijk onze fout. Met de pizza ging het overigens meteen helemaal goed. En lekker was het ook. Koffie na in zo’n minuscuul klein kopje. Wij weer weg. Toen we al een eindje weg waren en via het strand gingen zei Peter (en heb ik dat al niet eens eerder meegemaakt?) Mijn camera, ik ben de camera vergeten. Hij hangt nog aan de stoel. O, wij keerden meteen om. En daar liepen we bijna tegen een hijgende ober op die ons met de camera (en het petje, dat lag er ook nog) achterna was gelopen. En wij lopen nogal hard dus hij moest er flink de sokken inzetten. Wij hebben hem natuurlijk hartelijk bedankt en zo hadden we er toch weer geluk mee. Thuis weer lekker buiten gezeten tot het bedtijd was.