Ostuni en fietsen

Woensdag 15 aug, 33 gr
Vanmorgen eerst niet zoveel gedaan. We lazen wat en puzzelden wat en verder zaten we in de zon. Het was weer gewoon mooi weer. Er waren wel wat wolken maar die hingen wat doelloos in de lucht en bereikten de zon niet. Na het eten eens gezocht waar al die bordjes met selva di Fasano nou heenleiden. Het zou moeten betekenen: bos van Fasano. Dus er moet toch een bos zijn en het moet hier vlakbij liggen. Dat kan niet missen…zou je zeggen. Nou dat kan wel. We gingen op pad en volgden de bordjes tot ze er niet meer waren. Maar geen bos. Misschien dat we het op de terugweg zien want dat heb je hier natuurlijk vaker. Nou nee hoor. Niet gevonden. Misschien was Il Parco van vorige week het bos wat ermee bedoeld wordt. Maar niet ons soort bos. En Peter heeft vlak voor de vakantie nog wel nieuwe bergschoenen gekocht voor de vele wandelingen die we zouden maken. Dus we waren na een uur weer thuis van onze mislukte missie. Na het eten eerst nog wat geinternet. Daarna op pad naar weer een evenement. In Ostuni dit keer. Zijn we nog niet eerder geweest maar volgens de beschrijving van Roberto zou er in deze Cita Bianca een festijn van oude ambachten moeten zijn en locale gerechten. We wilden niet over de snelweg en op de kaart was een tamelijk rechte weg naar Ostuni te zien. Nou ja, we kamen eerst in de spits terecht die hier kennelijk om 8 uur is en daarna moesten we via allerlei kronkelweggetjes zien dat we ons doel bereikten. De Tomtom nam wraak, wij wilden niet over de snelweg dus kregen we de moeilijke route. En in het donker he want om 8 uur gaat het grote licht hier uit. Maar goed, we kwamen er wel. Het leek er niet druk. Wel mensen op de been maar dat heb je overal ’s avonds. Roberto had zich vast vergist in de datum. Nou ja, nu we er toch zijn toch maar het stadje bekijken. Een witte burcht.. Het leek erop dat dit de beruchte dag van mislukkingen zou worden die we elke vakantie wel een keer hebben. Leek, zeg ik want ziedaar, we kwamen ineens in een drukte uit die we inmiddels gewend zijn hier. Er was dus toch iets te doen. Geen verlichting en geen vuurwerk, da’s nou jammer, maar wel kraampjes met verschillende dingen. We zagen een oude smid, rietvlechters, pastamakers, pastasausmakers, mozzarellamakers, olijfbroodmakers, olijfboomkunstmakers en inderdaad heel veel andere oude ambachten. Er werd ook nog volksmuziek gemaakt. Helemaal rond de muur van de burcht. Bijzonder.
Nog even in de kerk gekeken. Ze hadden het graf van Jezus helemaal uitgebeeld zowel van binnen (met Jezus erin dus) als van buiten. Aan de hapjes hebben we ons niet gewaagd. Ik wel even een soort zurig olijfding, maar meer niet. Er was wel veel: mozzerella en andere geitenkaas, gedroogde tomaten, panini, pasta’s, een plein vol pizza etende mensen enz. Wij deden daar verder niet aan mee, hoewel, aan het eind wel een echt Italiaans ijsje. Terug toch maar de Tomtom gevolgd en we kwamen toch weer veilig thuis.

Donderdag 16 aug, 33 gr
Weer lekker weer. Roberto heeft geantwoord dat ze weten dat het hier heet is en dat het voor ons moeilijk moet zijn….nou, dat valt wel mee hoor. Hij schreef trouwens ook dat ze leuk wadlopen gedaan hebben en dat ze, net als wij, op maandag vertrekken. Het lijkt erop alsof zij het ook naar hun zin hebben anders zouden ze wel eerder vertrekken. Gekeken of er een B&B is in Pompei want daar willen we volgende week naar toe. Nou, natuurlijk hebben ze dat ook in Pompei en wat nog beter is, er was plek ook. Getankt vandaag. Erg duur 1.91 euro. Vanmiddag naar het strand. Naar Collanda want Torre Canne was zo druk dat wilden we niet meer. Maar och he, het strand was niet vol maar overvol. Met moeite konden we, over benen, handdoeken en koelboxen heenstappend en onder legio parasols door duikend een vierkante meter ontdekken waar nog niemand zat. Wel naast een afvalbak maar dat viel mee. Was het een vrije dag vandaag? We weten het niet. Toch is het geen oorverdovende herrie. Een geroezemoes van heel veel pratende families maar geen lawaai. Het lijken net dieren. Ze drommen met tien man samen, lichaam aan lichaam onder een parasol om vooral niet in de zon te komen. Waarom ga je dan naar het strand? En als je dat niet wil waarom neem je dan niet twee parasols mee zodat je meer ruimte hebt? Vragen waar we nooit het antwoord op zullen weten. Maar de zee was weer lekker en daar was toch nog plaats genoeg. Om 5 uur weg en de Familia (supermarkt) weer opgezocht. Ook al boodschappen gedaan voor Roberto enz. want ons verblijf hier komt zo’n beetje aan het eind. Daarna nog bij de waterpomp onze watervoorraad aangevuld. 12 anderhalve literflessen water. We kunnen weer vooruit. We wilden vanavond nog naar een pizzeria in de buurt gaan maar dat doen we dan morgen wel. Vanavond nog geskypt met Lydia en Marius. En het B&B in Pompei gereserveerd. La Dolce Vita, dat moet goedkomen met zo’ naam. Het bleef heerlijk weer dus tot aan bedtijd buiten gezeten. De boeken uitgelezen. De vleermuizen vlogen heel laag over. We hoorden weer ergens een vuurwerk.

Vrijdag 17 aug 32 gr
Dagelijkse dingen. Als ontbijt weer nectarine en watermeloen. Lekker hoor. Peter neemt dan nog een boterham maar ik niet. Er is hier in huis een engels boek dus ik heb weer wat te lezen. Een internationale bestseller staat erop, nou dat lijkt er voorlopig nog niet op. Maar weer een lichte was gedraaid. Eigenlijk kan dat zo in de koffer voor onderweg want dat zijn precies de kleren die we de hele vakantie aan hebben gehad. We hadden kunnen volstaan met een koffertje. Maar dat weet je niet van tevoren en thuis moesten toch ook de kasten leeg. Vanmiddag eens de fietsen geprobeerd. Eerst de zadels een stukje hoger gezet. Want hoewel de lengte van de Italianen hier meevalt zijn wij toch nog wel langer. Een rondje zouden we maken. Maar natuurlijk zitten we op een berg dus je kunt niet alleen maar bergje af. De moeilijkheidsgraad begon al bij onze oprijlaan. Een soort zandpad met stenen en dat gaat naar beneden. Best al een beetje eng. Daarna omhoog naar Santa Lucia. Het zag er daar nu kaal uit zonder de overvloedige versiering. Automobilisten toeterden om te waarschuwen dat ze eraan kwamen. Ze zijn het hier niet erg gewend, van die gewone fietsers. Je ziet soms wel wielrenners maar daar houdt het mee op. Zouden Roberto en Cinzia hier wel fietsen? Bij de Agip bezinepomp annex winkel annex cafe/bar een ijsje gegeten en uiteraard buiten opgegeten. De mensen die er aankwamen puften dat het zo warm was. Zijn ze daar hier nou nog niet aan gewend? Raar. Toen weer verder. Een heel eind gedaald. Niet zo hard want daar moet je zo lang mogelijk van genieten want het onvermijdelijke kwam al weer in zicht; een colletje van de tweede categorie. Het ging moeizaam maar we hoefden er niet af. Bij een andere col (buitencategorie voor mij) heb ik wel 25 meter gelopen, want dat ging zeker net zo snel, maar Peter had de goede cadans te pakken en danste naar de top. (om in wielertermen te blijven). Leuk tochtje, het water onderweg smaakte goed. We hoefden niet voor het eten te zorgen want we gingen naar de pizzeria in de buurt. Dat konden we makkelijk lopen, vonden we. Half acht weg want we wilden nog wel voor donker daar zijn en het is 8 uur donker. Je moet langs de weg lopen en om die tijd is het best druk. Het was toch verder dan we dachten. Na elke bocht dachten we dat we er waren. Zo’n 3 km; valt ook nog wel mee. Als hij nou maar open is. Ja hoor en genoeg plek…dachten we. Maar nee, we konden niet meer buiten zitten, alles gereserveerd. Binnen wel. Hm, zaten we daar alleen met z’n tweeen binnen, minder gezellig dan we gedacht hadden maar ja we wilden uiteraard niet terug.. De olijven werden als binnenkomertje op tafel gezet en brood. We bestelden bier en wijn. Deden dit keer geen moeite om een glas wijn te bestellen en we kregen dus de gangbare karaf. Maar we waren lopend. Al gauw zaten we niet meer alleen. Het stroomde werkelijk binnen. Hele families weer met 8 en 10 personen en al gauw zat het helemaal vol.Sommigen vertrokken weer anderen wachtten op een tafeltje. Een gezellige drukte maar geen echte herrie. Het leek het strand wel, men ging op dezelfde manier met elkaar om. De pizza’s waren echt heerlijk en spotgoedkoop. We hadden de duurste voor 6 euro. Als toetje namen we tiramisu. Ook lekker. Dus helemaal geslaagd. Vooral toen de rekening kwam. 20 euro. Vandaar dat het zo druk is daar; daar kun je je familie nog eens mee naartoe nemen. De weg terug was, zoals altijd, minder lang dan de heenweg. We hadden wel een zaklamp mee voor de veiligheid. We hadden een sms van Louise dat ze weer veilig van haar vakantie in Duitsland terug was en dat het een topvakantie was geweest. Nou, dat is heel fijn. We hebben elkaar wel veel te vertellen als we terug zijn. Allemaal vakantieverhalen en foto’s.