De eerste dagen
Door: Oetske
Blijf op de hoogte en volg Oetske
08 December 2011 | Egypte, Hurghada
Ilk vertrek, wij vertrekken
Zaterdag 3 december
Marius en Louise waren vrijdag al naar de Aak gekomen. Alles besproken en ingepakt. We gingen niet eens zo heel vroeg naar bed hoewel we al om 3 uur moesten opstaan. Dus een heel, heel kort nachtje. Louise sliep slecht en Marius wel goed. En wij redelijk. Om 4.10 kwam, zoals afgesproken, de Schipholtaxi. Op het laatste moment pakten we nog een portemonnee mee en een jas die we vergeten waren. Nou ja, toch nog niet te laat toch? We konden lekker doorkarren, geen kip op de weg. Zo’n taxi is eigenlijk met z’n vieren nog goedkoper dan de trein. We kwamen mooi op tijd op Schiphol ssn; inchecken was al via internet gebeurd. Zelfs onze stoelen hadden we nog uit kunnen zoeken en zonder bijbetalen. Dus de rij konden we omzeilen en het inleveren van de koffers was zo gepiept. We wilden koffie en thee maar alle restaurants waren nog dicht. Dan maar bij de jongen van de kiosk; die had toch niks te doen. Maar waar was die kiosk. Beetje aan het dwalen maar toch gevonden. Nog tijd zat. Louise ging nog terug naar de kiosk om een flesje cola te halen… We gingen zo zoetjesaan naar de gate. Er stond dat de tijd naar gate 51D 9 minuten bedroeg maar met onze grote passen deden we er 4 minuten over. Bij de douane riemen af en jassen uit. Louise moest haar flesje cola weer afgeven want dat mag nou eenmaal niet mee. Nog niks van gedronken. In het vliegtuig hadden we de stoelen op rij 9 ons lievelingsgetal.
Het ging best maar de steward kwam naar ons toe. De stoelen met meer beenruimte waren nog vrij. Daar mocht Marius wel zitten en nog iemand. Dus Peter en Marius gingen naar achter en Louise en ik bleven op negen.En zo zaten we met onze beentjes, hoepla, in de lucht. Een goede vlucht. Een paar keer drinken en koek gekocht en Marius ook sandwiches. Eerst waren er wolken die als een deken over de slapende wereld hingen. We zagen bergen bij Kroatie, de griekse eilanden en een sterke scheiding bij de kust van Afrika. Van het blauw van de Middellandse Zee zomaar de woestijn in. Heel bijzonder. Alles geel van het zand. En uiteindelijk wel een stuk bewoonde wereld en dat was dan Hurghada. Goede reis dus en netjes geland. Met een bus naar de terminal. En daar begon het lange wachten. We wisten niet precies waarop maar we konden niet anders dan achteraan aansluiten. En meer dan een uur lang doorschuifelen. Er was maar een poortje open voor de passencontrole. En toen we daar doorheen waren commandeerde er nog een: visa, visa. Moesten we laten zien in het paspoort. Klonk net als in oude oorlogsfilms: ausweis zeigen! Maar toen we dat allemaal gehad hadden werden we keurig met een Sunweb man naar de Sunwebbus gebracht waar een Sunwebhostess op ons wachtte. Goed geregeld. Door het chaotisch drukke centrum van Hurghada naar het hotel, Onderweg zagen we al mannen in djebbala, vrouwen in nikab schrijlings achterop de brommer en een kameel. En heel veel toeterende taxi’s. Nog enkele gasten bij andere hotels afgezet. En toen ons complex. Gigantisch en prachtig. We moesten enorm lange gangen door om bij onze kamers te komen. Naast elkaar, groot en keurig. Met een terras met zitje grenzend aan een parkje waar een sproeimannetje bezig was. Het valt meteen al op dat er geen vrouwen werken in het hotel. Ook niet bij de kamers. Koffie en thee gedronken. Buiten gezet maar de zon gaat al om 16.30 onder en toen er het fris ook. Dus het terrein bekeken. Allerlei restaurants en bars en zwembaden, en bv dingen als een volleybalveld. Bij een bar aan het water een wijntje/frisje gehad. De ober maakte daar een paar waterpijpen klaar. Hoe dat werkt weten we nog niet. En zomaar zonder te betalen weggelopen. Echt alles is all-in hier. Gek idee. Toen op zoek naar restaurants voor het diner. Even gevraagd en we waren er. De eerste twee, drie zaten al vol maar bij de laatste konden we gewoon zitten. Er was echt van alles te eten. Heerlijk hoor. We begonnen met soep en daarna salades, vlees groenten, vis en heerlijke toetjes. Alles wel heel zoet zelfs de sapjes. Toen we tegen de over zeiden dat alles zo ‘sweet’ was vatte hij het iets anders op dan we bedolen. Thank you, zei hij, haast blozend. Tja, sweet is natuurlijk ook lief. Na het eten nog gewandeld maar Louise ging wat eerder naar haar kamer. Wij liepen nog tot aan de Rode Zee. Daar zagen we o.a sidderalen die licht gaven in het water. Mooi daar. Er was ook een groot restaurant maar daar was niemand. Op de kamer terug niet zoveel meer gedaan. Het leek alsof het al veel later was maar het was pas 10 uur. Toch maar gaan slapen want morgen is er uitleg om 10 uur over Egypte en onze omgeving.
Zondag 4 december
Best goed geslapen al hadden we harde bedden. Het was heel vroeg licht. Half 7 in ieder geval. Hebben ze toch de tijd een beetje vreemd ingedeeld. Om 8 uur eruit en toen was het ook al aardig warm. We
werden meteen aangesproken door een man die ons een excursie wilde verkopen naar een eiland. Veel beter dan wat we te horen zouden krijgen. Wij zeiden dat we eerst de uitleg wilden afwachten. I’ll find you, zei hij. Ontbijtrestaurant gezocht. Nou half negen zat alles al aardig vol maar we konden nog wel wat vinden. Uitgebreid lekker ontbijtbuffet. Zowel warm als koud alles goed verzorgd. Na het ontbijt naar het andre hotel, Arabella, voor de uitleg. We waren wat te vroeg dus we konden daar nog rondkijken Ook wel mooi maar Arabia is nog mooier. Er waren zo 12 mensen. Van alles gehoord over het geld, (de Egyptische pond is een 12e van de euro) de mensen (ze proberen van alles te verkopen, ja dat hadden we al gemerkt) en hoe je daar mee om moet gaan. En de excursies. Helaas kunnen we niet met Sunweb naar de piramides en Cairo. Toch te onrustig. Voordeel is dat we niet zelf die beslissing hoeven te nemen. Dus gaan we woensdag naar Luxor, dat kan wel. En verder maandag een jeepsafari. Nog geen zeetrip. Op de terugweg, ja hoor, kwam die man en vroeg weer naar die trip. Nee we gaan (nog) niet. Nou toen drop hij gelukkig af. We gingen een zonplaatsje zoeken. Het was al druk. En een handdoekenmannetje moesten we ook nog vinden. Dat lukt dus togen we met de handdoeken op pad. Na een omzwerving rondom het zwembad kwamen we dichtbij onze gang bij een mooie stek terecht. Lekker met z’n vieren languit en zonnen. Net toen ik dacht: we doen nu aan ‘ massage’ toerisme want we worden wel met z’n allen in de watten gelegd) kwam er een mannetje langs dat vroeg of we massage/hamam wilden. Nee, maar niet dus.Na een poosje natuurlijk ook het water in. Oei wat leek dat koud. Maar uiteraard viel het mee. Oetske zwom al een eind en er was een eilandje . Daar zwom ik naar toe. Peter bleef nog even achter. De afstand viel mee. Het was wel lastig om erop te komen want het water rondom lag bezaaid met stenen. Maar het lukte. Er waren torentjes gebouwd op het eilandje en er lagen nogal wat fossielen. Weer terug, geflankeerd door een surfer. De anderen hadden veel respect voor mijn overtocht(je). Toen gingen Marius en Louise ook erheen en slonk natuurk het respect voor mij want het was niet zo moeilijk. Toe Marius en Louise gingen samen ook daarheen Toen Louise het water uitkwam zei ze, au het doet zo’n pijn. En we hoefden niet te vragen wat. Ze had een handvol splinters oid. Aan een steen met begroeiing vastgepakt en daar zaten distels oid aan. En het werd blauw en bloedde wat. In een oogopslag was te zien dat we dat zelf niet konden oplossen. Dus snel naar de receptie. O, seaneedles. Zij verwezen ons naar het ziekenhuis honderd meter buiten de poort van ons resort. Daarheen gelopen. We werden ontvangen door een gesluierde dame. Verder zaten er mannen in lange gewaden in de wachtkamer. En Louise kon al gauw naar de dokter. Nog even wachten en wat administratieve dingen regelen. Toen kon ze naar binnen er werden er 10 naalden uitgehaald en de hand ingepakt. Ze mag een dag niks ermee doen en dan moet het over zijn. Gelukkig dat het zo afgelopen is. Gelukkig ben ik niet op diezelfde steen gestrand bij het eiland want ik ging op mijn gat over die stenen heen. EN dan krijg je een nog gekkere situatie. Volgens de dokter hebben de meeste mensen last van needles in de voeten. Nou we waren onze lunch dachten we, misgelopen maar het bleek tot 3 uur open te zijn en het was nu half drie. Dus gauw gegeten. Vanmiddag wilden we naar het oude gedeelte lopen. Buiten de poort klonken meteen al de toeters van alle taxi’s maar wij liepen. Wat een hectiek. En al die Arabische mannen. Als ze zo in Nederland stonden zou het dreigend overkomen maar ja hier hoort het zo. En de verkopers die je meteen hun winkel binnen willen roepen. En de meesten denken dat we Duits zijn. Wij gewoon doorgelopen maar we vonden niet wat we zochten. En toen bleek dat we geen van vieren echt wisten waar we naartoe gingen. Nou dat schiet lekker op. Maar we zagen wel een moskee die bijna af was en even verder ook een echte lokale vismarkt. Toch leuk. Een jochie pikte nog wat pakjes sigaretten van een onbeheerd achtergelaten verkooptafeltje. Sommige mensen zaten met z’n drieen op een motor, chaos dus. Wij weer terug. Buiten op een terras aan het zwembad nog een wijntje gedronken. (Marius niet) Daarna een plekje gezocht in het eerste restaurant. Gezellig en lekker. We hadden het gevoel dat het al 11 uur was maar het was nog maar 8 uur toen we klaar waren. Het hoofdgebouw verder nog bekeken, er was een missverkiezing aan de gang in het theater.Louise deed niet mee. Kon niet vanwege haar hand he. Nog even boven de receptie gezeten en daar een nonalcoholische cocktail gedronken. Erg lekker. Daarna naar onze kamers en ons verder rustig gehouden.
Maandag 5 december, Sinterklaas
Dat zullen we ons nog lang heugen op komende Sinterklaasavonden. Sint in de zon je wist niet dat dat kon.
Vroeg op. Half 9 verzamelen en ontbijten. Eerst Louise haar hand met pap zijn zakmes weer vrij van verband gemaakt. We hadden geen schaar. Na het ontbijt gauw handdoeken gehaald en we kregen een plekje toegwezen op het strandje. Het handdoekenmannetje maakte alles piekfijn klaar. Maar het leek toch geen goede plek zo tussen alle opgepropte zonnelijven in en we zocchten onze stek van gisteren weer op. Daar begon de zon net te schijnen. Het waaide er flink, dat wel maar je kunt niet alles hebben. Louise bekeek het surfen daar en de surfleraar vroeg haar ook nog of ze niet wilde. Maar ja, dat kon niet he, haar hand…Er was ook een bewakingsmannetje. Hij hield alle auto;s die het terrein op wilden in de gaten. En niet alleen auto’s. Er kwam een echtpaar zonder polsbandje en ze werden hardvochtig teruggestuurd. Ja die man nam zijn taak zeer serieus op. Om 12 uur hielden we het voor gezien want we moesten om 13.00 klaarstaan voor de jeepsafari. We waren de eersten die aanschoven voor de lunch. De rest vertelt Louise.
Dinsdag 6 december
Weer vroeg op want je moet het van de ochtend en vroege middag hebben hier. Half 9 op pad om alvast de handdoeken ergens neer te leggen. Het stormde zo’n beetje en het was helaas geen warme wind. Best fris. We stelden ons strategisch op. Peter ging op een plek zitten langs de pier, Louise op een andere en Marius en ik liepen nog verder. Vier stoelen naast elkaar leek goed met windscherm erachter. Toen kwam er een man die zei: hier zat ik al? Huh, er lag niks hoor maar ja dan maar die twee stoelen ernaast en dan nog twee erachter. De anderen gehaald en deze stoelen dmv de handdoeken geclaimd. We gingen nog niet liggen want we moesten eerst nog eten. Daarna gingen de meisjes een nieuwe bikini kopen voor Louise (want haar bovenstuk was van de week met de handdoeken weggegooid) en de jongens gingen naar Jeanette van Sunweb om een nieuwe excursie voor vrijdag te bespreken. De bikini was gauw klaar. Louise vond er al snel een mooi en die nam ze. Waarschijnlijk voor Egypte wel te veel voor betaald en hadden we meer moeten afdingen maar voor onze begrippen normale prijs. Terug in de lobby bleek dat Jeanette nog niet klaar was. Dus met elkaar de excursie geboekt. Ze wist nog precies ons kamernummer. Toen naar onze stek op de pier. Luxe hoor, de drankjes werden gebracht. Het waaide zo hard dat we zo nu en dan de spetters van de Rode Zee voelden. Het uitzicht was wel prachtig. Dus lezend en puzzelend de ochtend doorgebracht. Om half een konden we op die plek in het restaurant ook lunchen. Een kok bakte pizza. Dat was wwer eens wat anders. Hij zei tegen Louise enmij: sisters? De charmeur. En toen Peter vroeg waar de wc was zei hij: het water in en links of rechts 3 km zwemmen. Dan kom je er wel. Die man had lol in zijn werk. Ze hadden hier ook ijsjes als toetje. Dus dat maar eens genomen. Na het eten de handdoeken weer ingelverd bij een ander handoekenmannetje en de wandelschoenen aangetrokken voor een wandeling naar de soek die zo’n drie km verderop moest liggen in het oude stadsgedeelte. Heet was een hele tippel ja. Nog een paar keer gevraagd want we dachten dat we verkeerd waren gelopen. Bij Empire beach hotel links af. En uiteindelijk agen we het. We besloten wel om terug een taxi te nemen. Het was een drukte van belang. We werden meteen al belaagd door alle koopmannen die verontwaardigd waren als je niet naar hun waar keek. Kijken, kijken niet kopen, ja dat was 40 jr geleden in het toenmalige Joegoslavie al de kreet. En die lui hier zeggen ook allemaal allemachtig prachtig, honderdachtentachtig. Ja die g kunnen arabische mensen wel uitspreken en alle(a) natuurlijk ook. En dan als toevoeging, Ajax, of voetbal of zelfs Frans Bauer? Nounou. Grappig was het wel. Ik werd er nog ingeluisd om theekruiden te kopen en Marius zou bijna een t-shirt kopen maar trok zich op het allerlaatst terug en dat werd hem niet in dank afgenomen. Lastig allemaal hoor. Toen het kouder erd, want dezon gaat immers al om 16.45 onder, gingen we naar een cafetaria om koffie en thee. Daar konden we dan ook mooi euro’s wisselen voor ponden. Maar 50 euro was toch wel heel veel geld om te wisselen. Het restaurantmannetje moest helemaal naar de bank om alles bij elkaar te schrapen. Bleek achteraf dat we ook nog 10 euro hadden. Maar goed, we kregen 363 pond terug, haast een maandsalaris hier. En konden we een taxi zoeken. Nou ja, de taxi vindt ons wel, er rijden er zoeel langs daar hoef je geen moeite voor te doen. Afgesproken ritprijs: 30 pond. OK. En zo kwamen we makkelijk weer terug. De chauffeur praatte honderduit. PSV kende hij ook. Bij Arabia kwam het securitymanntje nog even checken of de taxi wel goed gegaan was. We probeerden of we ook buitenom naar onze kamer konden komen en ja dat was veel korter. We zitten nl tegen Arabelle aan. En dan maar weer eten. Blijft altijd lekker en ze hebben toch elke keer wel weer een nieuw element. Voor morgen hebben we onze ontbijttasjes besteld want we moeten al om 10 voor vier 0-. Daarna naar de poolruimte want we hadden van 7 tot 8 besproken. Dat is ook gratis. Erg leuk. We konden er niks van, alleen Louise, wat resulteerde erin dat we in een uur nog niet eens een potje konden afmaken. Eerst leken de jongens te gaan winnen maar de meisjes kwamen sterk terug en het werd gelijkspel. Vroeg naar bed vanavond want we moeten wel een paar uur slapen en we hebben hier toch geen idee van tijd. 8 uur kan net zo goed 11 uur zijn. Het enige nadeel is dat we Peter niet om 12 uur kunnen feliciteren.
Zaterdag 3 december
Marius en Louise waren vrijdag al naar de Aak gekomen. Alles besproken en ingepakt. We gingen niet eens zo heel vroeg naar bed hoewel we al om 3 uur moesten opstaan. Dus een heel, heel kort nachtje. Louise sliep slecht en Marius wel goed. En wij redelijk. Om 4.10 kwam, zoals afgesproken, de Schipholtaxi. Op het laatste moment pakten we nog een portemonnee mee en een jas die we vergeten waren. Nou ja, toch nog niet te laat toch? We konden lekker doorkarren, geen kip op de weg. Zo’n taxi is eigenlijk met z’n vieren nog goedkoper dan de trein. We kwamen mooi op tijd op Schiphol ssn; inchecken was al via internet gebeurd. Zelfs onze stoelen hadden we nog uit kunnen zoeken en zonder bijbetalen. Dus de rij konden we omzeilen en het inleveren van de koffers was zo gepiept. We wilden koffie en thee maar alle restaurants waren nog dicht. Dan maar bij de jongen van de kiosk; die had toch niks te doen. Maar waar was die kiosk. Beetje aan het dwalen maar toch gevonden. Nog tijd zat. Louise ging nog terug naar de kiosk om een flesje cola te halen… We gingen zo zoetjesaan naar de gate. Er stond dat de tijd naar gate 51D 9 minuten bedroeg maar met onze grote passen deden we er 4 minuten over. Bij de douane riemen af en jassen uit. Louise moest haar flesje cola weer afgeven want dat mag nou eenmaal niet mee. Nog niks van gedronken. In het vliegtuig hadden we de stoelen op rij 9 ons lievelingsgetal.
Het ging best maar de steward kwam naar ons toe. De stoelen met meer beenruimte waren nog vrij. Daar mocht Marius wel zitten en nog iemand. Dus Peter en Marius gingen naar achter en Louise en ik bleven op negen.En zo zaten we met onze beentjes, hoepla, in de lucht. Een goede vlucht. Een paar keer drinken en koek gekocht en Marius ook sandwiches. Eerst waren er wolken die als een deken over de slapende wereld hingen. We zagen bergen bij Kroatie, de griekse eilanden en een sterke scheiding bij de kust van Afrika. Van het blauw van de Middellandse Zee zomaar de woestijn in. Heel bijzonder. Alles geel van het zand. En uiteindelijk wel een stuk bewoonde wereld en dat was dan Hurghada. Goede reis dus en netjes geland. Met een bus naar de terminal. En daar begon het lange wachten. We wisten niet precies waarop maar we konden niet anders dan achteraan aansluiten. En meer dan een uur lang doorschuifelen. Er was maar een poortje open voor de passencontrole. En toen we daar doorheen waren commandeerde er nog een: visa, visa. Moesten we laten zien in het paspoort. Klonk net als in oude oorlogsfilms: ausweis zeigen! Maar toen we dat allemaal gehad hadden werden we keurig met een Sunweb man naar de Sunwebbus gebracht waar een Sunwebhostess op ons wachtte. Goed geregeld. Door het chaotisch drukke centrum van Hurghada naar het hotel, Onderweg zagen we al mannen in djebbala, vrouwen in nikab schrijlings achterop de brommer en een kameel. En heel veel toeterende taxi’s. Nog enkele gasten bij andere hotels afgezet. En toen ons complex. Gigantisch en prachtig. We moesten enorm lange gangen door om bij onze kamers te komen. Naast elkaar, groot en keurig. Met een terras met zitje grenzend aan een parkje waar een sproeimannetje bezig was. Het valt meteen al op dat er geen vrouwen werken in het hotel. Ook niet bij de kamers. Koffie en thee gedronken. Buiten gezet maar de zon gaat al om 16.30 onder en toen er het fris ook. Dus het terrein bekeken. Allerlei restaurants en bars en zwembaden, en bv dingen als een volleybalveld. Bij een bar aan het water een wijntje/frisje gehad. De ober maakte daar een paar waterpijpen klaar. Hoe dat werkt weten we nog niet. En zomaar zonder te betalen weggelopen. Echt alles is all-in hier. Gek idee. Toen op zoek naar restaurants voor het diner. Even gevraagd en we waren er. De eerste twee, drie zaten al vol maar bij de laatste konden we gewoon zitten. Er was echt van alles te eten. Heerlijk hoor. We begonnen met soep en daarna salades, vlees groenten, vis en heerlijke toetjes. Alles wel heel zoet zelfs de sapjes. Toen we tegen de over zeiden dat alles zo ‘sweet’ was vatte hij het iets anders op dan we bedolen. Thank you, zei hij, haast blozend. Tja, sweet is natuurlijk ook lief. Na het eten nog gewandeld maar Louise ging wat eerder naar haar kamer. Wij liepen nog tot aan de Rode Zee. Daar zagen we o.a sidderalen die licht gaven in het water. Mooi daar. Er was ook een groot restaurant maar daar was niemand. Op de kamer terug niet zoveel meer gedaan. Het leek alsof het al veel later was maar het was pas 10 uur. Toch maar gaan slapen want morgen is er uitleg om 10 uur over Egypte en onze omgeving.
Zondag 4 december
Best goed geslapen al hadden we harde bedden. Het was heel vroeg licht. Half 7 in ieder geval. Hebben ze toch de tijd een beetje vreemd ingedeeld. Om 8 uur eruit en toen was het ook al aardig warm. We
werden meteen aangesproken door een man die ons een excursie wilde verkopen naar een eiland. Veel beter dan wat we te horen zouden krijgen. Wij zeiden dat we eerst de uitleg wilden afwachten. I’ll find you, zei hij. Ontbijtrestaurant gezocht. Nou half negen zat alles al aardig vol maar we konden nog wel wat vinden. Uitgebreid lekker ontbijtbuffet. Zowel warm als koud alles goed verzorgd. Na het ontbijt naar het andre hotel, Arabella, voor de uitleg. We waren wat te vroeg dus we konden daar nog rondkijken Ook wel mooi maar Arabia is nog mooier. Er waren zo 12 mensen. Van alles gehoord over het geld, (de Egyptische pond is een 12e van de euro) de mensen (ze proberen van alles te verkopen, ja dat hadden we al gemerkt) en hoe je daar mee om moet gaan. En de excursies. Helaas kunnen we niet met Sunweb naar de piramides en Cairo. Toch te onrustig. Voordeel is dat we niet zelf die beslissing hoeven te nemen. Dus gaan we woensdag naar Luxor, dat kan wel. En verder maandag een jeepsafari. Nog geen zeetrip. Op de terugweg, ja hoor, kwam die man en vroeg weer naar die trip. Nee we gaan (nog) niet. Nou toen drop hij gelukkig af. We gingen een zonplaatsje zoeken. Het was al druk. En een handdoekenmannetje moesten we ook nog vinden. Dat lukt dus togen we met de handdoeken op pad. Na een omzwerving rondom het zwembad kwamen we dichtbij onze gang bij een mooie stek terecht. Lekker met z’n vieren languit en zonnen. Net toen ik dacht: we doen nu aan ‘ massage’ toerisme want we worden wel met z’n allen in de watten gelegd) kwam er een mannetje langs dat vroeg of we massage/hamam wilden. Nee, maar niet dus.Na een poosje natuurlijk ook het water in. Oei wat leek dat koud. Maar uiteraard viel het mee. Oetske zwom al een eind en er was een eilandje . Daar zwom ik naar toe. Peter bleef nog even achter. De afstand viel mee. Het was wel lastig om erop te komen want het water rondom lag bezaaid met stenen. Maar het lukte. Er waren torentjes gebouwd op het eilandje en er lagen nogal wat fossielen. Weer terug, geflankeerd door een surfer. De anderen hadden veel respect voor mijn overtocht(je). Toen gingen Marius en Louise ook erheen en slonk natuurk het respect voor mij want het was niet zo moeilijk. Toe Marius en Louise gingen samen ook daarheen Toen Louise het water uitkwam zei ze, au het doet zo’n pijn. En we hoefden niet te vragen wat. Ze had een handvol splinters oid. Aan een steen met begroeiing vastgepakt en daar zaten distels oid aan. En het werd blauw en bloedde wat. In een oogopslag was te zien dat we dat zelf niet konden oplossen. Dus snel naar de receptie. O, seaneedles. Zij verwezen ons naar het ziekenhuis honderd meter buiten de poort van ons resort. Daarheen gelopen. We werden ontvangen door een gesluierde dame. Verder zaten er mannen in lange gewaden in de wachtkamer. En Louise kon al gauw naar de dokter. Nog even wachten en wat administratieve dingen regelen. Toen kon ze naar binnen er werden er 10 naalden uitgehaald en de hand ingepakt. Ze mag een dag niks ermee doen en dan moet het over zijn. Gelukkig dat het zo afgelopen is. Gelukkig ben ik niet op diezelfde steen gestrand bij het eiland want ik ging op mijn gat over die stenen heen. EN dan krijg je een nog gekkere situatie. Volgens de dokter hebben de meeste mensen last van needles in de voeten. Nou we waren onze lunch dachten we, misgelopen maar het bleek tot 3 uur open te zijn en het was nu half drie. Dus gauw gegeten. Vanmiddag wilden we naar het oude gedeelte lopen. Buiten de poort klonken meteen al de toeters van alle taxi’s maar wij liepen. Wat een hectiek. En al die Arabische mannen. Als ze zo in Nederland stonden zou het dreigend overkomen maar ja hier hoort het zo. En de verkopers die je meteen hun winkel binnen willen roepen. En de meesten denken dat we Duits zijn. Wij gewoon doorgelopen maar we vonden niet wat we zochten. En toen bleek dat we geen van vieren echt wisten waar we naartoe gingen. Nou dat schiet lekker op. Maar we zagen wel een moskee die bijna af was en even verder ook een echte lokale vismarkt. Toch leuk. Een jochie pikte nog wat pakjes sigaretten van een onbeheerd achtergelaten verkooptafeltje. Sommige mensen zaten met z’n drieen op een motor, chaos dus. Wij weer terug. Buiten op een terras aan het zwembad nog een wijntje gedronken. (Marius niet) Daarna een plekje gezocht in het eerste restaurant. Gezellig en lekker. We hadden het gevoel dat het al 11 uur was maar het was nog maar 8 uur toen we klaar waren. Het hoofdgebouw verder nog bekeken, er was een missverkiezing aan de gang in het theater.Louise deed niet mee. Kon niet vanwege haar hand he. Nog even boven de receptie gezeten en daar een nonalcoholische cocktail gedronken. Erg lekker. Daarna naar onze kamers en ons verder rustig gehouden.
Maandag 5 december, Sinterklaas
Dat zullen we ons nog lang heugen op komende Sinterklaasavonden. Sint in de zon je wist niet dat dat kon.
Vroeg op. Half 9 verzamelen en ontbijten. Eerst Louise haar hand met pap zijn zakmes weer vrij van verband gemaakt. We hadden geen schaar. Na het ontbijt gauw handdoeken gehaald en we kregen een plekje toegwezen op het strandje. Het handdoekenmannetje maakte alles piekfijn klaar. Maar het leek toch geen goede plek zo tussen alle opgepropte zonnelijven in en we zocchten onze stek van gisteren weer op. Daar begon de zon net te schijnen. Het waaide er flink, dat wel maar je kunt niet alles hebben. Louise bekeek het surfen daar en de surfleraar vroeg haar ook nog of ze niet wilde. Maar ja, dat kon niet he, haar hand…Er was ook een bewakingsmannetje. Hij hield alle auto;s die het terrein op wilden in de gaten. En niet alleen auto’s. Er kwam een echtpaar zonder polsbandje en ze werden hardvochtig teruggestuurd. Ja die man nam zijn taak zeer serieus op. Om 12 uur hielden we het voor gezien want we moesten om 13.00 klaarstaan voor de jeepsafari. We waren de eersten die aanschoven voor de lunch. De rest vertelt Louise.
Dinsdag 6 december
Weer vroeg op want je moet het van de ochtend en vroege middag hebben hier. Half 9 op pad om alvast de handdoeken ergens neer te leggen. Het stormde zo’n beetje en het was helaas geen warme wind. Best fris. We stelden ons strategisch op. Peter ging op een plek zitten langs de pier, Louise op een andere en Marius en ik liepen nog verder. Vier stoelen naast elkaar leek goed met windscherm erachter. Toen kwam er een man die zei: hier zat ik al? Huh, er lag niks hoor maar ja dan maar die twee stoelen ernaast en dan nog twee erachter. De anderen gehaald en deze stoelen dmv de handdoeken geclaimd. We gingen nog niet liggen want we moesten eerst nog eten. Daarna gingen de meisjes een nieuwe bikini kopen voor Louise (want haar bovenstuk was van de week met de handdoeken weggegooid) en de jongens gingen naar Jeanette van Sunweb om een nieuwe excursie voor vrijdag te bespreken. De bikini was gauw klaar. Louise vond er al snel een mooi en die nam ze. Waarschijnlijk voor Egypte wel te veel voor betaald en hadden we meer moeten afdingen maar voor onze begrippen normale prijs. Terug in de lobby bleek dat Jeanette nog niet klaar was. Dus met elkaar de excursie geboekt. Ze wist nog precies ons kamernummer. Toen naar onze stek op de pier. Luxe hoor, de drankjes werden gebracht. Het waaide zo hard dat we zo nu en dan de spetters van de Rode Zee voelden. Het uitzicht was wel prachtig. Dus lezend en puzzelend de ochtend doorgebracht. Om half een konden we op die plek in het restaurant ook lunchen. Een kok bakte pizza. Dat was wwer eens wat anders. Hij zei tegen Louise enmij: sisters? De charmeur. En toen Peter vroeg waar de wc was zei hij: het water in en links of rechts 3 km zwemmen. Dan kom je er wel. Die man had lol in zijn werk. Ze hadden hier ook ijsjes als toetje. Dus dat maar eens genomen. Na het eten de handdoeken weer ingelverd bij een ander handoekenmannetje en de wandelschoenen aangetrokken voor een wandeling naar de soek die zo’n drie km verderop moest liggen in het oude stadsgedeelte. Heet was een hele tippel ja. Nog een paar keer gevraagd want we dachten dat we verkeerd waren gelopen. Bij Empire beach hotel links af. En uiteindelijk agen we het. We besloten wel om terug een taxi te nemen. Het was een drukte van belang. We werden meteen al belaagd door alle koopmannen die verontwaardigd waren als je niet naar hun waar keek. Kijken, kijken niet kopen, ja dat was 40 jr geleden in het toenmalige Joegoslavie al de kreet. En die lui hier zeggen ook allemaal allemachtig prachtig, honderdachtentachtig. Ja die g kunnen arabische mensen wel uitspreken en alle(a) natuurlijk ook. En dan als toevoeging, Ajax, of voetbal of zelfs Frans Bauer? Nounou. Grappig was het wel. Ik werd er nog ingeluisd om theekruiden te kopen en Marius zou bijna een t-shirt kopen maar trok zich op het allerlaatst terug en dat werd hem niet in dank afgenomen. Lastig allemaal hoor. Toen het kouder erd, want dezon gaat immers al om 16.45 onder, gingen we naar een cafetaria om koffie en thee. Daar konden we dan ook mooi euro’s wisselen voor ponden. Maar 50 euro was toch wel heel veel geld om te wisselen. Het restaurantmannetje moest helemaal naar de bank om alles bij elkaar te schrapen. Bleek achteraf dat we ook nog 10 euro hadden. Maar goed, we kregen 363 pond terug, haast een maandsalaris hier. En konden we een taxi zoeken. Nou ja, de taxi vindt ons wel, er rijden er zoeel langs daar hoef je geen moeite voor te doen. Afgesproken ritprijs: 30 pond. OK. En zo kwamen we makkelijk weer terug. De chauffeur praatte honderduit. PSV kende hij ook. Bij Arabia kwam het securitymanntje nog even checken of de taxi wel goed gegaan was. We probeerden of we ook buitenom naar onze kamer konden komen en ja dat was veel korter. We zitten nl tegen Arabelle aan. En dan maar weer eten. Blijft altijd lekker en ze hebben toch elke keer wel weer een nieuw element. Voor morgen hebben we onze ontbijttasjes besteld want we moeten al om 10 voor vier 0-. Daarna naar de poolruimte want we hadden van 7 tot 8 besproken. Dat is ook gratis. Erg leuk. We konden er niks van, alleen Louise, wat resulteerde erin dat we in een uur nog niet eens een potje konden afmaken. Eerst leken de jongens te gaan winnen maar de meisjes kwamen sterk terug en het werd gelijkspel. Vroeg naar bed vanavond want we moeten wel een paar uur slapen en we hebben hier toch geen idee van tijd. 8 uur kan net zo goed 11 uur zijn. Het enige nadeel is dat we Peter niet om 12 uur kunnen feliciteren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
