Dip in het zomerweer

Maandag 24 juni, 10 gr!

Vannacht regende het en we hoorden de wind loeien. Dat voorspelde niet veel goeds. Dat klopte. Het was maar 9 graden. Nu zitten we natuurlijk wel op meer dan 800 meter hoogte maar dat is toch wel erg weinig hoor. Dus moesten we ons binnen vermaken. Dat lukt ook want we hebben genoeg boeken mee. Gewoon en e-books. En hier staan ook nog Nederlandse boeken. Geen DVD speler. Daar hadden we wel op gerekend en dvd,s meegenomen maar die vlieger gaat niet op. Na het eten nog wel op pad. We wilden naar het VVV in de buurt en ook wat boodschappen doen. Dat lukt dan nog wel. Het regende een heel klein beetje. In Sankt Lorenzen, ook wel St George genoemd, staat het Turismus bureau. St Lorenzen is een wintersportdorp van de Kreischberg. Omdat het nu geacht wordt zomer te zijn was het daar tamelijk uitgestorven. Maar er was toch een levendige dame die ons welwillend te woord stond. Ja, we konden het weekprogramma krijgen en nee zij hadden daar geen Wifi. Waar we dan Wifi konden krijgen? Tja, waar verblijven jullie? Nou, in Bodendorf. Nee, dat kon niet, zei ze, daar waren geen Ferienhuizen. Nou toch wel, want wij hebben er daar een gehuurd. O, van wie dan? Tja, Paula. O ja dan wist ze het toch wel. Maar nee, dat is niet in Bodendorf maar in St Ruprecht, van het Houtmuseum. Nou, er wordt hier nogal gegoocheld met plaatsnamen. Alleen in de hotel lobbies is er soms wifi. Dus wij op zoek naar een hotel dat open was. We vonden er een met restaurant. Geprobeerd. Koffie besteld en gevraagd of ze ook wifi hadden. Ja en nog gratis ook. Dus hebben we koffie met wifi gedronken. Zo konden we op internet en petoet. Doen we volgende week nog wel een keer. Overal in dat dorp waren bordjes met Spar dus dachten we daar een Sparwinkel te vinden. Maar nee, die bordjes hingen er om aan te geven dat er 2 km verderop een Spar was. Dus toch maar met de auto erheen. Parkeren aan de overkant van de weg en via de tunnel en de trap konden we de winkel in. Dat ging goed. Maar hoe krijg je zo’n karretje met boodschappen nou die trap af. Overdwars lukte het. De wieltjes aan weerszijden van de trap. Zo doe je niks op zo’n dag maar maak je per ongeluk toch nog wat mee. Morgen wordt het in het zuiden beter weer dan noord. Dus gaan we daarheen.

Dinsdag 25 juni 11 graden
Vanmorgen van alles ingepakt. Het kan hier haast letterlijk vriezen of dooien. Dus korte broek en dikke trui mee. En richting Karnten. We zouden door het Nationaal Park Nockberge en dan over de Nockalmstrasse, dan via de meren in Karnten weer terug. Eerst nog even op anti muggenspul uit want dat hebben we niet mee. Maar dat was niet te krijgen. Nou ja, dan zal het hier ook wel niet nodig zijn. Want in de landen waar het nodig was stond het altijd vooraan in de winkel. Het was droog en helder maar wel bewolkt en koud. Het werd meteen al een mooie route. En toen stonden we voor een slagboom. Voor het nationaal park moet je betalen. Doen we dat? Ja, natuurlijk, alleen jammer om te betalen als je er alleen door wilt rijden. Maar er was genoeg te zien en te doen. Allerlei musea en tentoonstellingen en andere bezienswaardigheden. We begonnen met een elementenwandeling. Tijdens deze wandeling moest je bv je balans bewaren door over stenen door het water te gaan. En nog andere ludieke oefeningen. Onderweg zagen we hele familie marmot over de alm dartelen. Een heel leuk gezicht. Toen we foto’s wilden nemen verdwenen ze bijna allemaal maar we hebben het toch gezien. Later zagen we nog een tentoonstelling over het leven van marmotten. Toen weer verder: adembenemende vergezichten. En dichtbij was het ook mooi. Echt een heel mooi gebied. Veel bloemen ook. Alpenroosjes, zei men bv, maar wij noemen dat dacht ik gewoon azalea’s. Onderweg mochten we nog een klok luiden. Dat galmde wel mooi door de bergen. Dan mocht je een wens doen. Het was ook een echte bikersweg. Dat wil ook wel met al die haarspeldbochten. We kwamen tot 2042 meter hoogte. Daar was het wel erg koud. 7 graden en storm. Daar maar geen wandeling gemaakt. Soms kwam de zon een beetje door maar korte broeken bleken een utopie. Bij het bezoekerscentrum draaide een 3D film over de bergen. Erg mooi, de vlinders en vogels vlogen haast over je hoofd heen. Een tentoonstelling over fossielen was ook heel interessant.
Kortom, we hebben zo’n beetje de hele dag gedaan over de Nockalmstrasse en kwamen niet meer aan de meren in Karnten toe. Maar dat geeft niet, we hebben nog genoeg dagen.

Woensdag 26 juni, 14 gr
Heel langzaam herstelt de temperatuur zich. Er waren vanmorgen enkele blauwe stukjes te bespeuren in het wolkendek. Optimistisch als wij zijn trokken we met de koffie meteen naar ons hoge terras. Moest kunnen. En het kon wel een beetje met de fleecetrui aan. Nou, toch maar niet, het was nog maar 11 graden. Toch maar weer naar binnen. Nog wat sms’jes gepleegd met de kinderen. Marius hoort morgen iets van de makelaar. Spannend. We proberen morgen ergens te skypen. We besloten pas na het eten op pad te gaan. Dus gingen we na het eten op pad. Weer richting Turracher Hohe. Daar zouden we de drei Seeen Runde gaan wandelen. Een halfuurtje rijden van ons huis. Het leek een mooie wandeling om mee te beginnen. Want zo ervaren zijn we nu nog niet natuurlijk. Dat moet nog opgebouwd worden. De route erheen is al prachtig. We zitten hier toch wel in een mooi stuk Oostenrijk. Wat een bossen. Overal ook houttransporten enzo. Dat moet ook wel want bij het houtmuseum vertelden ze pas dat er elke seconde 1 m3 bos in Oostenrijk bijkomt. Daarvan wordt 75% voor de houtindustrie gebruikt dus blijft er altijd nog 25% groei over. Bij de Turracher See de auto neergezet en vandaar de bordjes gevolgd. Het kon niet missen. Op verschillende manieren werd de route aangegeven en dan had Peter ook nog zij Gps navigator mee waar je in kan zetten waar de auto staat.. Verdwalen was onmogelijk. Inderdaad een hele mooie route. Ook hier waren weer bij diverse punten borden neergezet om iets te leren over de omgeving. Bijvoorbeeld een boom die al 300 jaar oud was of het meer dat misschien in de toekomst zou veranderen in een moeras omdat er teveel vegetatie is. Leerzaam, dat wel. Volgende route moet maar zonder die borden want zo lijkt het net alsof je in een park loopt ipv de vrije natuur. We kwamen dus langs drie meren, het Turracher, Grunsee (was echt wel groen van de bomen rondom en nog wat gletsjerkleur) en Schwartzsee. Weer verschrikkelijk veel bloemen gezien. Wel honderden soorten denk ik. Kan zelfs nog een of twee meer zijn. Soms lijken ze op elkaar en dan is het toch weer iets anders. Op het eind van de wandeling werd nog wat meer klimwerk van ons verwacht. De zon scheen bijna de hele weg. En de uitzichten waren prachtig. Er waren genoeg bankjes om van beide te genieten. Toch was het niet warmer dan 11 graden. Op 1780 meter hoogte, dat wel. Toen we weer beneden aankwamen hebben we onszelf getrakteerd op koffie met apfelstrudel. En dat was geen kleintje. Een hele maaltijd maar erg lekker. En geserveerd door een ober in lederhosen, zoals het hoort. Op de terugweg nog boodschappen gedaan en de kaarten op de bus gedaan. Op ons balkon nog genoten van de zon en toen deze wegwas pas gaan eten. Goulash dit keer. Lekker. Vanavond naar de halve finale van de Confederations cup gekeken tussen Brazilie en Urugay. Brazilie won uiteindelijk maar ze speelden niet goed. Wat de Confederations cup precies inhoudt weet ik niet en we kunnen het hier ook niet opzoeken.

Donderdag 27 juni, 16 gr
Het leek aardig weer. Wisselend bewolkt. De wasmachine maar eens uitgeprobeerd. Dat ging goed. Maar waar moesten we de was ophangen. In de kelder staat wel een droogmolen maar geen gat te vinden. Bij de buurvrouw gevraagd. Nou ja, dat wist ze ook niet, alles was nog nieuw, er was nog geen gat. Maar we konden de was wel bij haar ophangen. Toch maar niet gedaan. Er stond nog een soort rek waar je kratten in kunt hangen. Daar kan ook wel wat was aan. En dat lukt wel. Wij zijn dus niet voor een toevallig afwezig gat te vangen. Vandaag zou het stoomtreintje ofwel de Dampfzug rijden. We rekenden uit dat hij ongeveer half elf langs moest komen. Dat werd 10 voor elf. Eerst kwam de gewone trein. Er kwam een groepje “dames op leeftijd’ (zoiets las ik dus) uit bewapend met stokken en bergschoenen. Kennelijk begonnen ze hier een wandeltocht. Gekeken waar ze heengingen. Het weggetje naast ons weggetje. We keken in onze folders en ja dat was een mountainbike en hikeroute. We konden boven koffie drinken in het zonnetje. Lekker hoor. Maar later werd het bewolkt en moesten toch naar binnen. Onderwijl kregen we een sms van Marius dat hij de makelaar gesproken had. Waarschijnlijk gaat het door maar pas in november. Omdat Marius dan langer moet wachten zou hij de koopprijs zo laten als Marius geboden heeft. Dat was goed nieuws. Vanmiddag was het weer goed weer dus op pad naar het pad naast ons pad. Al gauw ging de jas uit. Perfect weer om te wandelen. En een echt leuke route. De heenweg steeds lang de beek die ook langs ons huis loopt. Allemaal watervalletjes, vaak natuurlijke en soms een handje geholpen door mensen om elektriciteit op te wekken. Wel een herrie. Ik heb zomaar een nieuw soort hobby. Ik fotografeer alle bijzondere bloemetjes die ik tegenkom. Niet om ze te laten meedraaien later, dat wordt misschien saai, maar misschien kan ik er een soort collage van maken. Het hoogteverschil in onze wandeltocht was 300 meter, goed te doen dus. Toen we onze brug al zagen zei Peter zijn GPS dat we nog 250 meter moesten. Nou mooi niet, wat heb je er dan aan. Stom ding. Stel dat je midden in het bos zit. Je moet er wel van op aan kunnen. Thuis zagen we een sms van Marius. De koop gaat door. 29 november overdracht. Nou, geweldig toch. Heeft ie goed gedaan! En wij weten ook wat ons te doen staat in december. Vanavond de ander halve finale tussen Italie en Spanje. Het werden strafschoppen en Spanje won.

Vrijdag 28 juni 15 gr
Het zag er redelijk uit vanmorgen. Nog maar een was gedraaid. Net toen ik het rekje buiten zette kwam de buurvrouw met 2 kleine kindertjes eraan. Of ze even in de kelder mocht kijken. Tuurlijk. Met een bezemsteel ging ze vervolgens een gat maken voor de droogmolen. Lukte niet erg en ik kwam met een grote steen aan om zo op de steel te slaan, in de hoop goed te richten want ik wil het niet op mijn geweten hebben om de buurvrouw neer te slaan. Maar het ging goed en de droogmolen stond. We hadden alleen geen knijpers. Maar we moesten toch nog boodschappen doen dus dat ook maar op het lijstje gezet. Ik maakte nog een blunder van jewelste. Ik vroeg of de kindertjes haar ‘ Enkelskinder’ dus kleinkinderen waren. Nee, zei ze, die zijn van mij. Oei, miskleun. Nou ja, het ligt gewoon aan mijn Duits. Ze vertelde dat het appartement nog niet zo vaak is gebruikt. Nou dat kun je wel zien. Het verhuren is nog maar net gestart. Boven wordt ook nog klaargemaakt voor verhuur. Ik zei dat de radio daar steeds aanstaat. Maar dat klopt, dat is om de (steen)marters weg te houden. Die hebben een hekel aan geluid.
Vanmiddag eerst boodschappen gedaan bij de Spar. Grappig dat ze daar ook traditionele kleding verkopen. Best mooi. Daarna naar Murau, de regiohoofdstad. Nou dat is een grote naam voor het stadje. Het leek nogal uitgestorven. Wel een leuk plein, zoals ze bv ook in Tsjechie en ander Oostenrijkse steden hebben. ’s Winters is het waarschijnlijk drukker. Toch erg leuk. We klommen omhoog naar de kerk. Precies toen we op de eerste tree stonden ging de klok luiden. Dat is toch een leuk gebaar van Murau. Dat je zo zelf de klok kunt laten luiden. Nou ja, het kan ook zijn dat het precies 3 uur was. We konden naar binnen en dan ziet het er toch mooi uit. Met een bijzonder moderne kruisweg. Verder fresco’s uit de 16e eeuw. Nog even verder geklommen naar het slot. Om deze tijd geen rondleiding. Het ziet er niet echt uit als een slot, meer als een klooster, een rechthoekig gebouw. We hadden een mooi uitzicht. Men heeft in Murau niet zoveel vertrouwen in hun eigen bouwsels. Bij elke trap of brug staat: betreden op eigen risico. Nog even bij het Turismusburo geweest. Aangemeld voor de wandeltocht olv een gids voor volgende week donderdag. Naar de Gstoder op 2100 m. Rondwandeling verder gemaakt in Murau en dat was het stadje. Nog een thermometer gekocht want we weten nooit precies hoeveel graden het is. Vanavond uit eten naar het oudste Gasthof van Steiermark, hier 3 minuten met de auto vandaan. We mochten overal zitten van de eigenaar, behalve op de grond. Dus gingen we uitgerekend zitten aan een gereserveerde tafel. Maar dat gaf niet. We konden kiezen uit gerechten uit de verschillende eeuwen. We namen de 16e en de 19e eeuw. Varkensgerecht en hertenvlees. Dat hertenvlees was wel bijzonder lekker. De groep die gereserveerd had kwam. Ze waren in traditionele kleding, met Dirndl en lederhosen en hadden wat te vieren. Kennelijk waren er twee vandaag voor de wet getrouwd en kwamen met hun ouders eten. De ene moeder koos voor gerecht: hongersnood, en kreeg een schortje voor. Ze moest zelf de worteltjes schrapen en aardappel schillen. Hilariteit alom natuurlijk. Net zoiets als bij de Dikke Bries. Wij namen, op aanraden van Paula, (eigenaar van het chalet) nog een Birnenstrudel na met chocoladesaus en slagroom. Nou, lekker hoor. We kunnen er weer tegen. Het regende een beetje. Vanaf morgen wordt het weer beter.