steden, zee en wandelen

Woensdag 8 aug 34 gr
Vanmorgen eens even wat nieuws bekeken. Het weer in Nederland zal verbeteren zodat Roberto enz ook nog een mooie week hebben. Wij lazen onze boeken uit. Uiteraard buiten. We konden net in de zon, maar niet te lang. Het waaide nu wel. In ieder geval zo hard dat de parasol omklapte. Maar gelukkig ook weer terug. Om drie uur weg. Naar het plaatsje Conversano. Dat moest volgens de folders een leuke plaats zijn. We namen nu niet de snelster route maar de kortste, Zo door het landelijk gebied heen. Een stuk leuker. Maar niet alles wat Marius (de Tomtom) zei opgevolgd want we moesten van hem ook over onverharde wegen en dat deden we niet. Zo zochten we ook zelf wel onze eigen route uit. Zoals gebruikelijk was het stil in de stad. Het was immers nog middag. We parkeerden de auto en zochten een parkeerautomaat. Die leek het niet te doen. Er stond erroi, viale dat zal wel zoiets als vitale error betekenen. Maar nee, het bleek dat de straat waar we stonden de Viale Erroi heette. De volgende en de daaropvolgende meters deden het ook niet. Toen hebben we het zo maar gelaten. En dat kon ook want de winkels waren nu immers dicht dus hoefden we niet te betalen. Alle leuke straatjes doorgelopen. Bij het kasteel waren ze een groot podium aan het opbouwen. We zagen op posters dat Madam Butterfly opgevoerd wordt binnenkort maar of dat buiten gaat gebeuren wisten we niet. Dat zou wel leuk zijn. De kerken waren nog dicht maar een deur stond open omdat ze ergens mee bezig waren. Wij gluurden een beetje naar binnen. Aan de overkant gebaarde een man dat we naar binnen konden. Hij kwam mee en deed het licht in de kerk aan. Zeker de koster, denken we, het kan natuurlijk ook de pastoor in zijn gewone kleren zijn. Hij ging van alles vertellen, maar ja wel Italiaans. Toch ging het wel. Over de heiligen in de kerk. Hij stak een kaarsje aan. Nee, zeiden we dat hoeft niet want wij zijn niet katholiek maar protestant. Toen betoogde hij dat alle geloven voor hem goed zijn en hij ze respecteert. De heilige was st. Leonardo. Nou ja het zal wel en een eindje verder vroeg hij of we die heilige kenden. Giuseppe, ik dacht Johannes maar nee het was Jozef met Jezus op de arm. Hij verdween even. Tja, we konden nog niet met goed fatsoen weg natuurlijk. Toen hij weer kwam had hij 2 bidprentjes voor ons van deze twee heiligen. Nou aardig hoor. Toen we verder liepen sprak een andere Italiaan mij aan. Dat ik voorzichtig moest zijn aan zee en goed moest insmeren want ik was verbrand. Nou dat viel wel mee maar toch bedankt signor. We zagen dat de opera (concertante denk ik) inderdaad in de open lucht wordt uitgevoerd en toen hebben we kaarten gekocht voor 13 augustus, 9 uur ;s avonds. We konden kiezen voor vooraan of nogal achteraan. Achteraan zie je het publiek meer en het was half zo duur dus die genomen. Op 16 aug is er ook nog een processie voor st Rocco wie dat ook moge zijn. We gingen op een terrasje zitten en zagen mensen met een mooi gekleurd drankje met rietje. Dat leek non alcoholisch. Dat wilden we ook, het heette volgens de serveerster spritz. Het was lekker maar er bleek toch wel wat alcohol in te zitten. Nou ja wij gingen toch nog niet weg. Om 7 uur pas want alles was nu wel open. Nu de snellere weg naar huis. Eerst een E-card voor Louise gemaakt. Krijgt ze morgen. Wel jammer dat wij er niet bij zijn maar ja. Als we thuis zijn dan vieren we het meteen. Vanavond Marius nog gesproken. En we zagen een mailtje van Louise dat Epke Zonderland goud heeft gewonnen. Nou geweldig hoor. Nog een E-card voor Loujise uitgezocht zodat ze die in ieder geval morgen heeft. Vanavond niet eens tot laat buiten want het is afgekoeld. Om 10 uur was het nog maar 26 gr en dat voelt gewoon fris. Erg he.

Donderdag 9 aug, 33 gr
Louise gefeliciteerd hoor. Raar dat we zover weg zitten en er niet bij zijn. Vanmorgen wat geveegd in huis en opgeruimd. Moet ook wel eens gebeuren. Vandaag maar weer naar het strand. Wie weet koelt het zo hard af dat het hierna niet lekker meer is. (Denk het niet hoor). Dus eerst thuis nog koffie gedronken en gegeten. De lunch hebben we steeds binnen en dan kijken we nog wat Olympische Spelen en het nieuws want hoewel het Italiaans is, je moet toch weten wat er in de wereld gebeurt. EN we kunnen het best wel volgen. Dus na het eten naar het strand. Nu zouden we een eindje verderop gaan, naar Torre Canne, daar moest volgens Roberto de zee een mooiere kleur hebben en er moesten duinen zijn. Het was niet ver hiervandaan, we gingen nu de andere kant van de berg af. En daar waren toch pittige haarspeldbochten. Heel wat. Ook wel weer leuk natuurlijk. We kwamen goed uit en parkeerden langs de weg; niks betalen, maar wel in de zon. Het bord bij het strand zei dat het privaat was en dat er daar wel betaald moest worden. Maar niemand te zien dus we liepen door. Er was een gedeelte met strandstoelen en parasols en weer een vrij gedeelte. Daar gingen wij heen. Een mooi stukje voor ons gevonden. Verder was het wel erg druk. Maar het water was heerlijk en er waren hier ook golven. Leuk gedobberd. Maar het werd drukker en drukker. Om claustrofobisch van te worden. Op ons stukje strand kwamen zomaar wel 10 mensen bij. Hele families dijden steeds verder uit. Dat wij dit nog eens zouden doen, zo’n vol strand, dat hadden we nooit gedacht. Maar goed we overleefden het hoor. Steeds kwamen er ook verkopers langs met sieraden, jurken, ballen, drinken of kokosnoten. Een verkoopster ‘ Afrikaans, droeg alle spullen in een mand op haar hoofd. Nog een ijsje genomen op Louises verjaardag. Terug weer die haarspeldbochten. Na het eten met Louise geskypt. Ook Marius en oma waren tegelijkertijd on line. Dus een gesprek met z’n vijven. Grappig. Daarna naar de buren. Gebeld aan het hek. Dat ging langzaam open en ik liep maar door. Kijken wat er zou gebeuren. Paulo, de vader kwam eraan. Hij riep snel zijn zoon want ook hij (een radioloog) sprak geen woord Engels. Gevraagd naar de wandeling en het bord teruggebracht. Het wordt een wandeling van 9 tot 10 ’s avonds. De jongen, ik weet zijn naam nog steeds niet, gaat ook mee met zijn vriendin. Ik zei dat ik wel zou proberen te reserveren voor ons maar Paulo zei dat hij het zou doen. Dus mooi geregeld, we rijden achter de buurjongen aan morgen. Nog een beetje Spelen gekeken en niet te laat naar bed.

Vrijdag 10 augustus, 32 gr.
Het was niet zo heet meer, dat kon je vanmorgen al merken. Je kon gewoon in de zon zitten dus de parasol hoefde er niet aan te pas te komen. Kon ook niet want het waaide hard. Mooie gelegenheid om de lakens te wassen. Dat deden we dus. Het rekje waaide wel een paar keer om maar goed. Het was gauw droog. Ik probeerde nog wat vruchten uit in onze paradijselijke tuin van Eden. De peren en pruimen smaakten goed maar net als Eva nam ik een hapje van een onbekende vrucht. Ik dacht een vijg. Maar ik had er niet aan moeten komen. Bah, het brandde in mijn keel. Snel water gedronken. Als ik vergiftigd ben weet ik waar het van komt. Verder vanmorgen gelezen. Vierde boek uit. Nog maar een. Toch maar leren om langzaam te lezen. Peter is met zijn tweede boek bezig. Jaja. Na de lunch besloten we dat we nu wel een wandeling konden maken. Met 32 gr moet dat lukken. Toen het 38 gr was hebben we ons er niet aan gewaagd. Ik had een bord gezien hier niet zover vandaan met park erop dus dat zouden we gaan bekijken. Het werd een leuke wandeling. Wel langs de weg maar zeker in de middag is het niet druk. We kwamen langs allemaal echte Truli’s. Die ouderwetse Truli’s worden dan bij de huizen getrokken en verbouwd hoewel de authentieke vorm helemaal in tact blijft We kwamen er langs een en op het bord stond dat ze in 2009 met de renovatie begonnen waren dus het is best een klus. Maar het ziet er allemaal wel mooi uit. Met grote borden werd Il Parco aangekondigd. Dat zou wel wat zijn. Grote parkeerplaats maar geen enkele auto. Het hek zat ook dicht. Maar we konden hem wel open krijgen en gingen naar binnen. Nou, wel aardig maar een klein park wat je het best zou kunnen omschrijven als: vergane glorie. Het enige levendige eraan was een hagedis die snel maakte dat hij wegkwam. Een rondje gelopen en toen er weer uit. Verder gelopen naar een uitzichtpunt. Toen we daar liepen hoorden we ineens het getrompetter van olifanten? Wat krijgen we nu? Zijn we zo’n eind uit de buurt? Het uitzichtpunt bracht opheldering. Het bleek dat er een safarituin beneden ons lag. We konden in de verte de olifanten en andere dieren zien. Je zal ze maar tegenkomen op een bergweggetje. We zagen in de verte ook het strand waar we gisteren geweest zijn. Weer terug. Bij een pomp onze fles weer gevuld. Thuis kwam onze buurjongen. Hij leek net Louise van vroeger. Hij zei in het Engels: Ik heb 3 nieuws. 2 goed en een slecht. Hm, slecht, dan denk je steeds dat het over Roberto gaat maar nee hoor, het ging over de wandeling: Het goede nieuws was dat hij kaarten had, mooi, en dat we niet hoefden te betalen omdat het familie van hun was (maffia misschien?) ook goed, maar nu het slechte nieuws: we kunnen niet om 9 uur maar pas om 11 uur meedoen. Nou, dat valt mee, we hadden al gezegd: misschien zijn er wel heel veel kinderen om 9 uur dus eigenlijk is dit beter. Nou, hij komt om 22.15 ons halen.