Kenna Cartwright Nature park

Dinsdag 21 juni 29 gr
Zomer vandaag en dat was te merken. Vanmorgen kalmaan gedaan. Met Louise geskypt. Ze had haar haar gekleurd. Zag er leuk uit. Rustig buiten ontbeten en later koffie gedronken. Er was een lange mail van Marius over wat hij deze week allemaal moet doen per, auto, motor, fiets, boot, lopend en misschien ook nog wel met de trein. Nog vermoeiender dan onze reis. Nee, wij doen niet zo moeilijk. Wel postzegels gekocht. De mevrouw in het postkantoor vroeg of we airmiles wilden. Airmiles, hier ook al? Nou toen moest ze toch zo lachen ze hing haast slap over de balie heen, haha airmiles ze bedoelde airmailstamps. O juist ja. En toen stonden ook nog William en Kate op de postzegels. Toen stak ze daar een heel verhaal over af want ze bezoeken Canada en dat was toch wel heel spannend. En toch zo gewoon he, die Kate net haar eigen dochter. Nou, zeker…..Maar of die kaarten wegkomen is een tweede want de post staakt. Vanmiddag naar het natuurgebied vlakbij ons. Niet dat je het lopen kunt want het zijn wel autowegen. Maar na een paar minuten kwamen we bij het gebied. We wilden niet echt gaan wandelen maar er gewoon een poosje zitten. Maar eerst moesten we toch een fikse heuvel op. Het ging erg steil. Boven was het mooi. Boek mee en lekker in de zon. Er vormde zich een grote gekleurde kring om de zon. Helemaal rond. Of dat een goed teken is met het oog op het weer of niet…we zullen zien maar ik ben bang van niet. Door de zonnebril er een foto van gemaakt want anders zie je het niet. Op een gegeven moment vond ik dat het er net rook als in onze badkamer. Verschillende plantjes besnuffeld. Een leek toch erg op lavendel dus die moest het zijn. Eucalyptus en dennen, de andere geuren van onze sauna, konden het niet zijn dus moest het wel een soort lavendel zijn. Lekker hoor. Een takje meegenomen naar huis. Toen we weer bij de auto waren hoorden we vrouwenstemmen. Rondgekeken, waar kwam dat vandaan. Er bleek een 4wheeldrive vast te zitten op het pad op de berg. We wilden wel helpen maar met onze gewone auto konden we er niet komen. Ze riepen of gebaarden ook niet om hulp hoor, dat niet. We besloten een auto aan te houden die misschien wel naar boven kon rijden. Dat deden we dus. Er zat een jonge man in. Wij uitgelegd dat er op dat pad boven een auto vastzat. Die jongen keek met zijn verrekijker. Ja, die zit vast, zei hij, maar als ik erheen rijd dan moet ik achterstevoren het pad weer af, dat lukt niet. Hij keek of zijn mobieltje werkte. Nou, zei hij, er is hier bereik, ze kunnen iemand bellen die hen op komt halen. Als ik terug ben van het vissen, zei hij, en ze staan er nog, dan ga ik wel helpen. Wanneer ben je dan terug, vroeg ik. Nou over een paar uur. Maar dat komt heus wel goed hoor, maak je geen zorgen; hij vond het geen punt. En er kwam inderdaad een truck aan. Nou ja, toen zijn wij ook maar weggegaan. Hadden ze dat pad maar niet moeten nemen, het is ook een soort 4Wd circuit, geen doorgaande route. Dus alleen voor de sport. Buiten gegeten. Lekker dat dat zo kan.

Woensdag 22 juni. 31 gr
Al vroeg op. Om 9 uur al boodschappen gedaan. Dan hoeven we dat deze week niet meer te doen. En om 11 uur waren we al in het Kenna Cartwright Natuur park om een route te lopen. Er werd gewaarschuwd dat we dieren zoals herten, coyotes en beren konden tegenkomen en dat we voorzichtig moesten zijn met voedselresten. Nou wij hebben nooit zoveel geluk met dieren tegenkomen, ja behalve muggen dan. Op de Veluwe zien we ook haast nooit herten en wilde zwijnen terwijl die er toch in overvloed zijn. En inderdaad: geen wild dier gezien. Wel mooie vlinders en krijsende kraaien. Het was een mooie wandeling. We begonnen met het makkelijke Ponderosapad. Ponderosa? Dat had toch met die serie van vroeger te maken over die fam Cartwright. Was daar zeker naar vernoemd. Het duurde even voor we bedachten dat die serie Bonanza heette. Ja ook zo lang geleden. Op het pad (nou ja ernaast) stond zomaar een klein houten huisje. Bleek een keurig, ecologische verantwoord toilet te zijn. Toch maa gebruik van gemaakt hoewel er geen noodzaak was. Maar als men zoveel moeite doet om zoiets te bouwen moet je het wel op deze manier waarderen natuurlijk. Later namen we moeilijke paden. (gradaties groen, blauw, zwart en gespikkeld, allemaal gehad). En wij zijn geen mensen die alleen maar wat op de helling van de berg willen lopen; wij willen altijd naar de top. (Alleen in letterlijke zijn, figuurlijk gezien hoeven we niet zo nodig naar de top). De stokken kwamen wel van pas. Het was 31 graden maar daar merkten we niet veel van. Mooi uitzicht over Kamloops en ook zagen we nog een stukje Rocky Mountains in de verte. Echt mooi. Om 4 uur weer beneden. Thuis lekker in de zon gelezen en zo kom je de dag wel goed door. Morgen wordt het helaas 10 graden minder. Maar wat we vandaag hadden hebben we toch maar weer mooi gehad.