Blackcombe Mountain en terug
Door: Oetske
Blijf op de hoogte en volg Oetske
19 Juli 2011 | Canada, Whistler
Zaterdag 9 juli Whistler 19 gr
Goed geslapen. Om 8 uur weer een uitstekend ontbijt. Gaat overal op zo’n beetje dezelfde manier. Nu waren er o.a wafels bij, met uiteraard maple syrop. Om 9 uur al onderweg. Het was heel goed weer. Op naar de peak to peak gondola. In Whistler was het al een drukte van belang. Er stond een wielerronde op punt van beginnen. Overal oop de parkeerplaatsen stonden mannen zich om te kleden en fietsen (mountainbikes) in orde te maken. Wat een chaos. Mede door die drukte konden wij het begin van de gondel niet vinden. Terwijl het hier toch een topattractie is. Nou ja wel gevonden. Ook druk. Er gaan verschillende kabelbanen en gondels naar boven. Tsja, welke moesten wij nu hebben? Gevraagd. We dachten eerst dat we nog een ticket moesten hebben om naar boven te komen en vandaar de peak to peak te pakken. Maar nee, we hadden al een voucher voor alles wat we wilden doen vandaag. Wat dat dan ook mocht betekenen. We konden zo doorlopen. Met de kabelbaan naar boven. Nog een keer overstappen. Het was al best hoog.Toen we uitstapten was er al sneeuw. Maar alle hikingpaths waren daarom gesloten dus dat ging niet door. Het was nog zonnig maar we zagen een wolk ons al bedreigen dus meteen door nu het nog kon. We wachtten op de zilveren gondel want we hadden gehoord dat die een glazen bodem heeft. En dat is toch leuk dat je zo naar beneden kunt kijken als je aan wat kabeltjes tussen twee bergtoppen hangt. Tussen Whistler en Blackcombe mountain.Het is ’s werelds hoogste gondel die de grootste afstand overbrugt. Leuk hoor. En boven was het helemaal bijzonder en koud, ja dat ook maar hartstikke leuk. En toch…we konden nog verder, nog hoger. Met de bus. Maar ja waar is die bus en waar brengt hij ons heen? Naar de 7e hemel. Ja, iedereen wil wel weten waar die hemel zich bevindt. We zagen allemaal mensen met ski’s en snowboards de bus ingaan. Hoorden wij daar tussen? Toch de bus ingegaan maar toen stond daar een bordje: To parkinglot. Nee, dat wilden we niet dus wij weer uit de bus. Nou ja, deze bus ging in dit geval toch echt naar boven, verzekerde de buschauffeur ons. En wij mee. Ik (Peter niet helaas) zag onderweg nog een marmot met een bekvol strootjes; die moest nog aan z’n nest beginnen In een open kabelbaan (een cabriokabelbaan dus eigenlijk) nog 11 minuten verder naar boven. Je zag sommige mensen het erg koud hebben in hun korte broek. Logisch, hadden ze maar wat mee moeten nemen. Boven keken we onze ogen uit. Een waar wintersportgebied. Mensen aan het skien, snowboarden, snowmobile rijden en mogul springen. En ook nog wat sleetje rijders. En daar stonden wij tussen. Heel lang gekeken; wel 2 uur daar gebleven. Tussendoor een hotdog gegeten met veel saus, dat eet wel onhandig maar we zaten op een hoekje dus niemand zag het. Weer met de open kabelbaan naar beneden. Daar nog een poos rondgekeken. Het weer was helder gebleven. Om half 3 waren we weer helemaal beneden. Prachtig weer, nog te vroeg om terug te gaan. Wij naar het Rainbow Lake. En zo stonden we vanuit de sneeuw weer tussen allemaal mensen in zwemkleding. Grote overgang. Heel veel mensen, meesten met mountainbike en allemaal aan het praten. Denk je rustig aan een meer te zitten, blijkt het werkelijk een kakofonie van pratende mensen te zijn. Een sociaal gebeuren in Whistler, dit meer. We kregen wel een natte kont van het gras. Toen we er genoeg van hadden gingen we nog naar het Olympic Parc. De biathlon en het schansspringen ed zijn daar vorig jaar gehouden. Aardig maar niet echt opzienbarend. Nog 1 beertje gezien. Nu wel pizza gegeten.
Zondag 10 juli Vancouver, 21 gr
Laatste echte vakantiedag. Nu pas om half 9 ontbijt. Caraline, onze host hier, was gisteren ook nog met de kinderen gaan berenkijken. Omdat wij er zoveel hadden gezien vonden zij het ook nog leuk om te doen. Zij hadden ook een bruine beer met kleintjes gezien en zelfs een coyote. Ingepakt en weg. Onderweg enkele watervallen gezien.. Bij de eerste waterval dacht ik dat ik mijn trui had laten liggen en we wilden al terug. Maar Peter zei snugger: misschien in je rugtas en dat klopte. En bij de 2e waterval zag ik mijn camera niet. Dan maar geen foto’s. Maar toen hij bij terugkomst in de auto ook daar niet inlag keek ik beter: zat-ie wel in de tas. Dus ik had eerst mijn dag niet helemaal, verder wel hoor. Het was weer druk met bikers. Wat zijn ze toch sportief in deze regio. Onderweg hebben hier alle plaatsnamen ook een indiaanse naam en onderweg werd op infoborden uitgelegd hoe of wat.
Bij Shannon Falls waren erg veel mensen aan het picknicken. Tja, zondag in Canada betekent samen buiten eten. Vooral allochtone Canadezen. Een kwam zelfs iemand met een hele pan eten aan. We wilden al aanschuiven maar toch maar niet. We zagen Howe Sound, de meest zuidelijke fjord van Canada. Ja, leek echt wel een fjord hoor erg mooi en mysterieus. Op Cypress Mountain, vlakbij Vancouver hadden we een mooi overzicht over de stad. De batterijen van de camera waren leeg dus geen foto’s meer. Om 4 uur bij het hotel. Het was mooi weer dus de stad in. Peter had zijn filmcamera niet mee, Nou zoveel was er niet te zien dachten we. Nou hij had er later wel spijt van. We zagen ineens zo’n 100 mensen naar boven kijken en wijzen. Wat was er te zien? Een speciaal architectonisch bouwwerk; een beer in de stad? Nee niets van dit alles. Op een balkon van een torenflat stond een vrouw poedelnaakt een soort dans uit te voeren. En daar trok ze dan al die kijkers mee. Raar hoor, nog meer van de kijkers dan van die vrouw…maar ja, wij hadden geen camera mee he.. Toen naar Robsonstreet. Daar gaf men salsales aan heel veel mensen tegelijk. Leuk gezicht en vrolijke muziek maar wij voelden toch geen kriebels om mee te gaan doen. Verder naar Canadaplace. Lijkt op een zeeschip met zeilen. Op de promenade zijn alle staten met plaatsen in de grond gemetseld. Erg mooi. We zaten daar een poos op een bankje en dan lijkt het net of je op een schip zit. Je kijkt uit over de zee. Er was een watervliegtuigvliegveld. Bij de subway lekkere broodjes gekocht en het meisje wilde ons kleingeld wel hebben. Verder de koffers economisch ingepakt.
Maandag 11 juli / dinsdag 12 juli
Uitgeslapen want we hoefden niet vroeg weg. Koffie gedronken en een broodje en nog wat zitten lezen. Om 11 uur uitgecheckt. De auto teruggebracht naar Avis. We waren benieuw wat ze van de barst in de voorruit zouden zeggen. Van Askja moesten we de rekening vragen als we die kregen want dan zou die vergoed worden. Maar we kregen een bonnetje van goed gedrag en er werd met geen woord gerept over die ruit. Nou mooi dan. Wij beginnen er dan ook niet over. Geen punt bij Avis. We waren al vroeg op het vliegveld zodoende. Nou ja, een beetje kijken, lezen en rondhangen daar totdat je gaat boarden. Weer twee films gezien: The devil wears Prada (had ik nog nooit gezien) en Sonny Boy. We raakten aan de praat met een van de stewardessen. Er waren maar enkele Nederlanders aan boord en ze vond het kennelijk wel leuk. Ze vroeg hoe het in Canada was geweest. Zo’n rondreis wilde ze ook nog wel eens. Zij kunnen per computer zich aanmelden voor een vlucht die ze willen. Dus ze hebben wel wat invloed hierop. Zij vond Zuid Afrika en dan vooral de safari het mooist. Nou dat staat ook nog op ons lijstje. Naast ons zaten twee meisjes uit Vancouver maar niet oorspronkelijk. Ze zouden 5 dagen in Amsterdam blijven en dan doorreizen naar Saoedie Arabie. Wel een overgang zeg. Het was een goede vlucht en we gingen verder met trein en bus. Ik bleef met de koffers bij de bushalte wachten en Peter haalde de auto. En zo kwamen we weer terug in ons huis. Einde van een geweldige vakantie.
Goed geslapen. Om 8 uur weer een uitstekend ontbijt. Gaat overal op zo’n beetje dezelfde manier. Nu waren er o.a wafels bij, met uiteraard maple syrop. Om 9 uur al onderweg. Het was heel goed weer. Op naar de peak to peak gondola. In Whistler was het al een drukte van belang. Er stond een wielerronde op punt van beginnen. Overal oop de parkeerplaatsen stonden mannen zich om te kleden en fietsen (mountainbikes) in orde te maken. Wat een chaos. Mede door die drukte konden wij het begin van de gondel niet vinden. Terwijl het hier toch een topattractie is. Nou ja wel gevonden. Ook druk. Er gaan verschillende kabelbanen en gondels naar boven. Tsja, welke moesten wij nu hebben? Gevraagd. We dachten eerst dat we nog een ticket moesten hebben om naar boven te komen en vandaar de peak to peak te pakken. Maar nee, we hadden al een voucher voor alles wat we wilden doen vandaag. Wat dat dan ook mocht betekenen. We konden zo doorlopen. Met de kabelbaan naar boven. Nog een keer overstappen. Het was al best hoog.Toen we uitstapten was er al sneeuw. Maar alle hikingpaths waren daarom gesloten dus dat ging niet door. Het was nog zonnig maar we zagen een wolk ons al bedreigen dus meteen door nu het nog kon. We wachtten op de zilveren gondel want we hadden gehoord dat die een glazen bodem heeft. En dat is toch leuk dat je zo naar beneden kunt kijken als je aan wat kabeltjes tussen twee bergtoppen hangt. Tussen Whistler en Blackcombe mountain.Het is ’s werelds hoogste gondel die de grootste afstand overbrugt. Leuk hoor. En boven was het helemaal bijzonder en koud, ja dat ook maar hartstikke leuk. En toch…we konden nog verder, nog hoger. Met de bus. Maar ja waar is die bus en waar brengt hij ons heen? Naar de 7e hemel. Ja, iedereen wil wel weten waar die hemel zich bevindt. We zagen allemaal mensen met ski’s en snowboards de bus ingaan. Hoorden wij daar tussen? Toch de bus ingegaan maar toen stond daar een bordje: To parkinglot. Nee, dat wilden we niet dus wij weer uit de bus. Nou ja, deze bus ging in dit geval toch echt naar boven, verzekerde de buschauffeur ons. En wij mee. Ik (Peter niet helaas) zag onderweg nog een marmot met een bekvol strootjes; die moest nog aan z’n nest beginnen In een open kabelbaan (een cabriokabelbaan dus eigenlijk) nog 11 minuten verder naar boven. Je zag sommige mensen het erg koud hebben in hun korte broek. Logisch, hadden ze maar wat mee moeten nemen. Boven keken we onze ogen uit. Een waar wintersportgebied. Mensen aan het skien, snowboarden, snowmobile rijden en mogul springen. En ook nog wat sleetje rijders. En daar stonden wij tussen. Heel lang gekeken; wel 2 uur daar gebleven. Tussendoor een hotdog gegeten met veel saus, dat eet wel onhandig maar we zaten op een hoekje dus niemand zag het. Weer met de open kabelbaan naar beneden. Daar nog een poos rondgekeken. Het weer was helder gebleven. Om half 3 waren we weer helemaal beneden. Prachtig weer, nog te vroeg om terug te gaan. Wij naar het Rainbow Lake. En zo stonden we vanuit de sneeuw weer tussen allemaal mensen in zwemkleding. Grote overgang. Heel veel mensen, meesten met mountainbike en allemaal aan het praten. Denk je rustig aan een meer te zitten, blijkt het werkelijk een kakofonie van pratende mensen te zijn. Een sociaal gebeuren in Whistler, dit meer. We kregen wel een natte kont van het gras. Toen we er genoeg van hadden gingen we nog naar het Olympic Parc. De biathlon en het schansspringen ed zijn daar vorig jaar gehouden. Aardig maar niet echt opzienbarend. Nog 1 beertje gezien. Nu wel pizza gegeten.
Zondag 10 juli Vancouver, 21 gr
Laatste echte vakantiedag. Nu pas om half 9 ontbijt. Caraline, onze host hier, was gisteren ook nog met de kinderen gaan berenkijken. Omdat wij er zoveel hadden gezien vonden zij het ook nog leuk om te doen. Zij hadden ook een bruine beer met kleintjes gezien en zelfs een coyote. Ingepakt en weg. Onderweg enkele watervallen gezien.. Bij de eerste waterval dacht ik dat ik mijn trui had laten liggen en we wilden al terug. Maar Peter zei snugger: misschien in je rugtas en dat klopte. En bij de 2e waterval zag ik mijn camera niet. Dan maar geen foto’s. Maar toen hij bij terugkomst in de auto ook daar niet inlag keek ik beter: zat-ie wel in de tas. Dus ik had eerst mijn dag niet helemaal, verder wel hoor. Het was weer druk met bikers. Wat zijn ze toch sportief in deze regio. Onderweg hebben hier alle plaatsnamen ook een indiaanse naam en onderweg werd op infoborden uitgelegd hoe of wat.
Bij Shannon Falls waren erg veel mensen aan het picknicken. Tja, zondag in Canada betekent samen buiten eten. Vooral allochtone Canadezen. Een kwam zelfs iemand met een hele pan eten aan. We wilden al aanschuiven maar toch maar niet. We zagen Howe Sound, de meest zuidelijke fjord van Canada. Ja, leek echt wel een fjord hoor erg mooi en mysterieus. Op Cypress Mountain, vlakbij Vancouver hadden we een mooi overzicht over de stad. De batterijen van de camera waren leeg dus geen foto’s meer. Om 4 uur bij het hotel. Het was mooi weer dus de stad in. Peter had zijn filmcamera niet mee, Nou zoveel was er niet te zien dachten we. Nou hij had er later wel spijt van. We zagen ineens zo’n 100 mensen naar boven kijken en wijzen. Wat was er te zien? Een speciaal architectonisch bouwwerk; een beer in de stad? Nee niets van dit alles. Op een balkon van een torenflat stond een vrouw poedelnaakt een soort dans uit te voeren. En daar trok ze dan al die kijkers mee. Raar hoor, nog meer van de kijkers dan van die vrouw…maar ja, wij hadden geen camera mee he.. Toen naar Robsonstreet. Daar gaf men salsales aan heel veel mensen tegelijk. Leuk gezicht en vrolijke muziek maar wij voelden toch geen kriebels om mee te gaan doen. Verder naar Canadaplace. Lijkt op een zeeschip met zeilen. Op de promenade zijn alle staten met plaatsen in de grond gemetseld. Erg mooi. We zaten daar een poos op een bankje en dan lijkt het net of je op een schip zit. Je kijkt uit over de zee. Er was een watervliegtuigvliegveld. Bij de subway lekkere broodjes gekocht en het meisje wilde ons kleingeld wel hebben. Verder de koffers economisch ingepakt.
Maandag 11 juli / dinsdag 12 juli
Uitgeslapen want we hoefden niet vroeg weg. Koffie gedronken en een broodje en nog wat zitten lezen. Om 11 uur uitgecheckt. De auto teruggebracht naar Avis. We waren benieuw wat ze van de barst in de voorruit zouden zeggen. Van Askja moesten we de rekening vragen als we die kregen want dan zou die vergoed worden. Maar we kregen een bonnetje van goed gedrag en er werd met geen woord gerept over die ruit. Nou mooi dan. Wij beginnen er dan ook niet over. Geen punt bij Avis. We waren al vroeg op het vliegveld zodoende. Nou ja, een beetje kijken, lezen en rondhangen daar totdat je gaat boarden. Weer twee films gezien: The devil wears Prada (had ik nog nooit gezien) en Sonny Boy. We raakten aan de praat met een van de stewardessen. Er waren maar enkele Nederlanders aan boord en ze vond het kennelijk wel leuk. Ze vroeg hoe het in Canada was geweest. Zo’n rondreis wilde ze ook nog wel eens. Zij kunnen per computer zich aanmelden voor een vlucht die ze willen. Dus ze hebben wel wat invloed hierop. Zij vond Zuid Afrika en dan vooral de safari het mooist. Nou dat staat ook nog op ons lijstje. Naast ons zaten twee meisjes uit Vancouver maar niet oorspronkelijk. Ze zouden 5 dagen in Amsterdam blijven en dan doorreizen naar Saoedie Arabie. Wel een overgang zeg. Het was een goede vlucht en we gingen verder met trein en bus. Ik bleef met de koffers bij de bushalte wachten en Peter haalde de auto. En zo kwamen we weer terug in ons huis. Einde van een geweldige vakantie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
