Snaefellsness en de Westfjorden

Zondag 3 juli, 12 gr. 8

waren goede bedden dus lekker geslapen. Meestal zijn de bedden wel goed. In Reykjavik t minst. Het was rustig in het restaurant. Iedereen slaapt zeker uit op zondag. Wij hebben eerst nog een handwasje in het bad gedaan. Wordt niet gauw droog maar dan hebben we overmorgen weer wat. Een koffer is nu wasgoed en een met nog bruikbare/schone was. Hoeven we verder maar een koffer mee te sjouwen. De andere blijft in de auto. Om half 10 op pad. Het schiereiland Snaefellsness was het doel. Het beloofde een mooie dag te worden voor IJslandse begrippen. Buienradar gaf een wolkje en een maantje. Huh? Dat zal wel een zonnetje moeten zijn, t is zomer he. Er waren wolken, dat is een goed teken, dan kan het opklaren,met een grijs dek niet. Eerst getankt. De tank mag niet verder dan half leeg zijn anders wordt er iemand nerveus. We hadden het boek van IJsland (met dank aan Hilde) erbij om te weten waar de bezienswaardigheden zijn. Lastig is dat de beschrijvingen in het boek andersom gaan. Zij hebben van west naar oost gereisd en wij dus van oost naar west. Maar goed. Prachtige weg. De hemel kleurde voorzichtig hier en daar blauw. We zagen in de verte een hoge berg steeds verder tevoorschijn komen. De Snaefellsjokul. Inderdaad een joekel ( het woord komt vast van Jokull) van een berg/glacier, 1640 m. Natuurlijk snel foto’s gemaakt. Het was zo’n machtig gezicht; eerst is er helemaal geen berg, alleen maar wolken en dan ontvouwt zich zo n schouwspel. Een prachtige ijskap.En je weet maar nooit hoe lang dat duurt. Vandaar al die foto’s. Maar het waaide verschrikkelijk hard. Konden bijna niet blijven staan.We reden langs de kust. Toen bij Londrangar eruit. Daar zouden twee zuilen in zee staan als overblijfselen van een vulkaan die door de zee was weggespoeld. Dat klopte, ze stonden er nog. Tevens was daar een vogelrots. Hier waren het voornamelijk meeuwen en noordse sterns die de rots hadden volgescheten. Maar…..het was daar ineens zulk heerlijk weer, geen wind en veel zon. Een poosje blijven zitten. We hadden ook uitzicht op een scherenkust (zo heet dat geloof ik). Weer verder met een stop bij Dritvik. Er waren lavavelden en een zwart strand en prachtige rotsformaties. Hier waaide het dan wel weer. Gelijk metons kwam er ook een buslading Duitse toeristen aan. Ze werden uitgeladen en ik zag een mevrouw denken: wat moet ik hier nou weer? Maar dan in t duits natuurlijk. Maar het was echt een prachtig uitzicht. Wij zijn niet helemaal naar beneden gegaan. Een eindje verder was een bezoekerscentrum. Behalve dat het interessant was om diverse dingen uit deze buurt te weten te komen was het ook, handig dat er een wc was. Weetje: ‘De Snaefellsjokull is een magische glacier. Mensen blijven ernaar kijken en ze voelen zich erna beter. Het is niet bewezen…..maar ook niet ontkend.’Nou dat kijken klopt. Hij was nu zelfs nog beter te zien. Volgens het boekje op heldere dagen zelfs in Reykjavik, 125 km verder. We aten onze lunch op de gebruikelijke manier: in de auto maar raam open en mooi uitzicht.

Weer verder want anders kunnen we het rondje niet afmaken. We kwamen nu zelfs langs echte dorpjes. Maar ook hele kleine. 3 huizen maar dan ook een kerk. Wel een heel gelovig volk hier. Schattige kleine kerkjes. Luthers evangelisch. Ze zeggen in het boek dat Snaefellsness IJsland in het klein is. Inderdaad kom je alles tegen. Lavavelden, watervallen en gewoon mooi. Op een gegeven moment moesten we een bepaalde weg in. Maar…dat was een gravelweg. Mochten wij daar wel op met onze gewone auto? Even gewacht. Gaan er alleen maar 4WD op? Nee ook gewone auto”s stovenvoorbij dus deden wij het ook maar. Peter reed. Een helenieuwe ervaring, spannendmaar t ging goed. Eekeer slipten we een beetje maar geen gevolgen. In Borgarnes nog naar de supermatkt. Ik stond net met Skyr in de hand toen een meisje van een jaar of 17 op me afkwam. Ze vroeg waar ik vandaan kwam. Nou, Netherlands. Of ze dan met me op de foto mocht, want “ die had ze nog niet’, Ze waren met een hele groep meiden. Het was een wedstrijd: met zoveel mogelijk verschillende buitenlandse toeristen op de foto. Nou goed, leuk. Bij het hotel konden we gewoon een poosje buiten zitten, heerlijk weer. Weer noodles gegeten op onze kamer en gekeken naar Wimbledon. Tim v Rijthoven tegen Djokovic. Tim verloor in 4 sets.

Maandag, 4 juli 12 gr, 8

Werkelijk stralend weer. Zo mooi was het nog niet eerder. Het rook ook naar voorjaar. Met het ontbijt hadden we goed zicht op de bergen. Heel mooi. En natuurlijk op de golfbaan. Om 9 uur uitgecheckt. Nog even langs de Netto voor vers brood. Getankt, natuurlijk. En kwart voor 10 op pad naar de Westfjorden. Nou, het was weer een avontuur hoor. Peter had uitgerekend dat het 314 km zou zijn en we zouden er 4 uur over doen. Toen we de coördinaten invoereden in de tomtom zei hi: 214 km en 4 uur. O, 1 cijfertje kennelijk verkeerd. Ook goed. Natuuerlijk wel over gravelwegen. Daar mag je maar 60.Eerst een stuk zoals we gisteren ook gereden hadden. Mooi hoor.. Weer werden we volgens een bord welkom geheten in Snaefellsness. Nee daar moeten we niet heen, zei Peter. Nee, de tomtom gaf wel de juiste weg aan. Een eind verder: de tomtom denkt toch niet dat we met de veerpont oversteken? Welnee, want dat zou hij aangeven. Nou niet dus. Je kunt wel met de pont maar die moet je lang van tevoren reserveren. Hadden wij niet gedaan. Dus weer die 50 km terug. Foutje, kan gebeuren. Toen we weer op het rechte pad waren was de weg niet bepaald recht. Een en al gravel. Maar wel een prachtige rit. Echt door en over de fjorden. Nou ja, de bergen eromheen dan. Soms oppassen geblazen vanwege overstekende schapen. Eentje rende in paniek richting auto, ik kon hem net ontwijken. Toen weer om een fjord heen, debergpas over en weer om het volgende fjord. Soms eruit, tanken uiteraard, onderweg weer gegeten. Op een gegeven moment zat ik in de passagiersstoel en toen kreeg ik ineens zo’n hete kont. Ik dacht eerst: de auto zal door al dat geklim toch niet oververhit zijn geraakt? Maar nee, het nam ook weer af. Maar toen we later eruit waren geweest gebeurde het weer. Een auto met opvliegingen. Nou ja, het was de stoelverwarming die steeds aanging maar hoe moest hij uit? Geen idee. Kon het in het boekje niet vinden. Ergensonderweg stond een bordje: wc. Mooi, daar wilden we wel gebruik van maken. Maar ja, waar? Een gebouw in de verte, een hek dat dicht was. We liepen een eindje verder. Er ,wam een groepje mensen aan uit een soort boerderij. Wij vroegen dus naar de wc. Er stonden verderop 2 kleine huisjes. Het was dus eigenlijk een camping. Źe liepen met ons mee, of andersom. Hehe, eindelijk echte ijslanders. Ik vroeg hoe het is om zo afgelegen te wonen. Nou best fijn eigenlijk. Als ze mensen op bezoek willen kan dat gewoon. Deze zomer is wel wat kouder dan normaal. Ze wilde ons graag wat laten zien. Ze liep naar een gebouw. Daarbinnen was een prachtig zwembad. Vlakbij, op deerg naast de camping was een hotspring. Daar kwam water van 70 gr naar buiten met een snelheid van 20 l/ sec ( of minuut). Dat gebruikten ze dus. Hoefden ze verder niks aan te doen. Mooi zeg.

Om half 5 kwamen we in Patreksfjordur aan, bij hotelWest. Beetje simpel maar ok. Wel koffie en waterkoker, dat is fijn. Geen tv. Geen diner mogelijk, laat staan een happy hour. Daarvoor moesten we naar een dichtbijgelegen restaurant. Dat hebben we vanavond dus gedaan. Gezellig huiskamerachtig restaurant. We zaten boven, best druk. Champignonsoep met slagroom vooraf, verder red fish met rijst en ik kabeljauw maar weer. Toch elke keer anders en altijd lekker. Toen we klaar waren zagen we Kristel en Siebold nog beneden zitten. Even bijgepraat. Ze hadden het ook een fantastische rit gevonden. Vroeg naar bed. Morgenbeetje uitslapen.

Dinsdag 5 juli, 14 gr, 8,5

Prachtig weer. Het ontbijt was niet overdreven maar gewoon goed. Een vrolijke serveerster maakte wafels voor ons. Later vanmorgen lopend door een stil dorp, naar het VvV, ja dat hebben ze hier zelfs. Wat te doen? Nou, zoveelopties zijn er niet maar de belangrijkste is de vogelrots. Latrabjarg. Wel via een gravelroad. Nou, geeft niet, zeiden we, we zijn inmiddels experts. Op de terugweg stopte er ineens een auto vlakbij. Huh, ze gaat ons toch niet de weg vragen? Maar nee, ze stapte uit, raapte een stuk plastic van de weg op en reed weer verder. Schoon volk. Dus wij naar de vogelrots. We moesten op het schiereiland aan de andere kant van ons fjord zijn. Eerst was het nog een gewone weg maar al gauw veranderde dat. Klimmen, dalen en wat daar tussenin zit. We zagen nog, als attractie, het oudste IJslandse schip, de Gardar uit 1912. Het lag sinds 1996 als oud roest op het strand. Wel de een mooi plaatje zo tegen de fjorden. Verder weer. Spannend soms wat je achter een bocht zou aantreffen. Het leek wel of we meededen met het tv-programma: de gevaarlijkste wegen. Toen we er bijna waren zagen we auto’s geparkeerd. En a l s je dat ziet is er altijd iets te zien? Wat was het? Er stonden ook mensen in een rij…..o juist, de wc. Nou ja, ook maar even gedaan, er zijn hier nou eenmaal geen bossen. Er werd net schoongemaakt. Netjes hoor. Iets verder onze eindbestemming. De stokken mee voor t geval dat. Omhoog. Steeds dicht langs de kant om te zien of we al vogels zagen. Nou zeker, heel veel. Vooral alken. Leuke vogels zijn dat, echte lachebekjes, het geluid dan. Verder Sterns en meeuwen. Papegaaiduikers zagen we ook wel maar in de diepte, in het water. En ook vliegend maar niet in de rots dichtbij.Maar ook zonder dat was het prachtig wandelen. Nog een poosje rustig gezeten. Op de terugweg liep ik nogmaals langs de kant. Ik kwam Siebold tegen. Nou, boven geen papegaaiduikers te zien, zei ik. Nou hier wel, zei hij. En inderdaad zaten ze daar vlakbij. Erg leuk hoor. Schatjes. Veel foto’s gemaakt. En weer terug naar beneden. Peter reed nu. Op een gegeven moment zagen we gewone gele stranden met duintjes. Op het syrand konden we niet komen maar we zijn wel gestopt om in een duinpannetje even in de zon te liggen. We hoorden soms wel een auto vaart minderen want ja, als er een auto geparkeerd staat, dan is er wat te zien. Toen we weer benden waren waas er inderdaad iets te zien. Er stonden 3 auto’s. Nou dan weet je t wel. Er zat een zeehond op een steen in het fjord. Als de zeemeermin van Andersen. Eindje verder nog een. Ze kregen nog mot met elkaar want ze wilden allebei op die steen. Uiteindelijk lagen ze er samen op. In het hotel op het terras koffie gedronken. Verder niet veel. Dit schrijven, puzzelen en een spelletje. Morgen naar Laugerbakki.