weer internet

Donderdag 12 aug. 35 gr La Solana

Een zelfde ontbijt als gisteren. Broodje, koffie Solo Americano (een groot glas koffie maar zonder melk). En toen we erom vroegen ook verse jus. Zo komen we de ochtend wel weer door. We wisten nog niet waarheen we zouden gaan. Ergens halverwege Granada een plekje zoeken om weer te overnachten. Nu maar geen stad maar op het platteland, een casa rural wat hetzelfde zou moeten zijn als een B&B. Een rechte weg volgden we met eindeloze zonnebloemvelden. Mooi gezicht. Soms was het ook wel groen en we begrepen hoe dat kwam toen we de plassen zagen. Het regende dus best wel eens. Koffie met een muffin genuttigd. We schoten al heel snel op. We hadden best in een keer naar Granada kunnen rijden, maar ja, we worden er morgen pas verwacht. Dus een afslag genomen naar een kleind dorpje, La Solana. Een lange, echt uitgestorven we ernaartoe genomen. Om uiteindelijk tot de ontdekking te komen dat het helamaal niet zo’n klein dorp was. Aardig groot met mooi plein en een grote kerk. Eerst op een bankje maar eens ons brood opgegeten. Het was best bedrijvig op het plein, leuk om te zien.Er stond een gebouw wat erg veel op een hotel leek. Daar maar eens gevraagd. Maar nee, het was geen hotel, De Tomtom maar weer laten zoeken. Binnen 800 m was er een. De auto laten staan en ernaartoe gelopen. Het bleek dat we in het hart van La Mancha zaten. Alles in dit dorp heette Cervantes, Ell Quichote of la mancha alleen pancho komt hier in het stuk niet voor.. Alles dus naar Don Quichotte. Huizen, routes, alles ook het hotel waar we moesten zijn heet El Quichote of was het nu la mancha? Uiteindelijk gevraagd en El Quichote bleek een hostal te zijn. Maar een ster. We zakken wel af. Gisteren was het er nog een met twee sterren. Maar ook deze kamer viel mee. Niemand sprak engels dus het was wel behelpen met de taal. Lastig om uit te leggen dat we eerst de auto gingen halen en dan de koffer naar binnen zouden brengen.Maar goed het lukte. Weer teruggelopen in de hitte., auto gehaald en weer terug naar het plein. We wilden het e.e.a. bezichtigen. Maar het plein was uitgestorven. Geen kip te bekennen. Allemaal siesta. Dus we wachtten op een bankje tot er weer wat kwam. Maar niets. Ook nergens een terrasje. Ergens een tafeltje en twee stoelen. Heet cafe was open, dat hoorden we. Er klonk gegil van vrouwen en opgewonden mannenstemmen. Maar bedienen ho maar. Je kon wachten tot je een ons woog en ik mijn geval heb ik daar best wat wachttijd voor over. Tenslotte toch het cafe maar binnen gegaan. Het vrouwengegil bleek van de western te komen die op de tv te zien ws en de opgewonden mannestemmen van een groep mannen die vol vervoering een spannend spel aan het spelen waren. Kijkers eromheen om aan te moedigen. Wat speelden ze?. Domino! Sjonge, dat dat ook spannend kan zijn. We bestelden iets., Maar nee, we mochten het niet buiten opdrinken. Verordening van de politie denk ik. We wandelden nog wat rond naar een park. Om half 6 kwam er weer wat leven. Er kwamen 3 mensen het pleiHet VVVkantoor ging open. We kregen heel wat info, maar uiteraard in het Spaans. Op onze vraag of de terrasjes ook open gingen zei hij Nee. Nou moe, waarom staan er dan overal stoelen en tafels opgestapeld? Dus geen tapas voor ons vanavond. We gingen nog een wandeling doen die we van het VVV gekregen hadden. Maar we kwamen er niet uit. We stonden toch echt op het plaza Mayor maar we konden het huis van Cervantes niet vinden. Uiteindelijk kwamen we erachter dat we de plattegrond van een ander dorp hadden gekregen en ja daar hadden ze ook een plaza mayor. Nou ja…Nee het was onze dag niet, van die VVVman ook niet trouwens. Beetje verloren tijd. Maar dat kan gebeuren als je niet van tevoren de route uitstippelt. Op de terugweg naar het hotel kwamen we toch nog een tapasbar tegen. Het was na half acht, dan mag het weer. Gek hoor. Een paar lekkere hapjes gehad. Soort pizzabroodjes. En daarna in het hotel nog een diner. Zo schattig. Het meisje had alle spaanse woorden uit het menu voor ons vertaald in het Engels. Er komen hier ook nooit buitenlanders natuurlijk. Waarschijnlijk in een woordenboek opgezocht. Dat maakte onze dag weer goed en die van haar kon ook niet meer stuk.

Vrijdag 13 augustus Granada 35 gr

Peter had vannacht last van zijn oog. Kou van de airco. Ging gelukkig weer over. Om 9 uur weg. Laatste etappe. We zagen alleen maar olijfbomen en olijfbomen. Of ze hier de hele wereld van olijfolie moeten voorzien. Onderweg koffie gedronken. Het was nog maar 20 gr maar de airco stond er weer volop aan. Hartstikke koud toch. Die Spanjaarden kunnen slechter tegen de warmte dan een gemiddelde Nederlander. Zijn ook niet bruin want ze komen gewoon nooit in de zon. Oneerlijk verdeeld. Dan hadden zij toch beter in Nederland kunnen wonen. We zagen twee politieauto;s voor een file rijden. Wat had dat te betekenen. Even later zaten zij ook in die file. Zeker wat gebeurd. Maar wat bleek n: die politieautos hadden een file gecreeerd om een auto met ontsnapte misdadigers tot stoppen te dwingen. Ze hadden daarvoor een ketting met grote ijzeren punten over de weg gespannen. ZO konden ze niet vluchten.Nou, ze hadden ze gepakt hoor, we zagen het. In Granada hadden we het gauw gevonden. We hadden de goede straat en wilden uitstappen om het nummer te zoeken. Maar..we stonden er toevallig al vlak voor. Een groot gebouw. Met iemand mee naar binnen gelift. We kwamen meteen in het zwembad terecht. Nou ja, niet echt erin natuurlijk. We moesten de concierge hebben. Hij zou ons de sleutels geven. Dat ging goed en wij naar boven. Een penthouse op de 5e verdieping. Het is niet bepaald groot hier. De kamer niet veel groter dan die van Louise. Maar wel met een heerlijk terras omringd door planten. Heel veel info over Granada en omstreken. Dus wij hebben de middag lekker rustig doorgebracht met het bekijken van de folders. En mooi uitzicht op o.n de Sierra Nevada. Internet doet het niet. Javier was van provider gewisseld en het is niet op tijd geinstalleerd. Jammer maar niet erg. We konden nu toch wel merken dat we een beetje moe zijn. Wat wil je: 2640 km gereden, dan mag dat wel. Onze eigen tapas gemaakt vanavond en macaroni gegeten. Tot 11 uur buiten gezeten. Javier sms te dat zij ook in ons huis gearriveerd zijn en dat het een mooi huis is. Nou, in ieder geval groter. Ze zullen wel in ons bed zwemmen, want het zijn maar kleine Spanjaarden. Maar wij hebben in ieder geval beter weer hier. De koffers uitgepakt. We hebben wel veel mee zeg, ik denk dat we alleen de korte broeken en shirtjes gebruiken. maar ja, de kasten moesten leeg he.




















Zaterdag 14 augustus, 36 gr
Niet zo vroeg op. Beetje uitslapen mag wel. Het bed is tamelijk hard maar toch goed geslapen. Deur de hele nacht open. Rustig ontbeten. Geroosterd brood en ze hadden croissantjes voor ons neergelegd. Ik sneed het croissantje open om er boter en jam tussen te doen maar mijn vingers waren ineens bruin. Er zat al chocola in. Nou, die Spanjaarden zijn wel zoetekouwen hoor. Om 10 uur richting Granada gelopen. Het Turist office moest makkelijk te vinden zijn. Het was goed aangegeven op de kaart. We waren in 20 minuten in het Centrum. Meteen de kathedraal maar bekeken want later vanmiddag zal hij wel weer gesloten zijn. Tja, hij was niet zo groot(s). Terwijl we er waren begon de mis. Maar even aan de kant gaan staan want je voelt je dan wel een indringer. We zullen de kathedraal later nog wel een bekijken. Toen het turist office. We liepen alle kanten op maar nergens te vinden. Het was ook nergens aangegeven. Bij een restaurant gevraagd: Nou hier op deze hoek?? Geen kantoor te zien. Maar ja, wij keken ook verkeerd. Het was een soort kiosk op het plein. Het meisje van de info sprak waarempel Engels. Dat is makkelijk. Van alles gevraagd. Voorals natuurlijk naar het Alhambra. Een gewone reservering kan vanaf 22 aug. Dat zou kunnen, dan zijn we er immers nog. Maar met een groep emt gids kunnen we morgen al mee. Dat doen we dus. Ze vroeg in welk hotel we verbleven. Dan kunnen we daar morgenochtend opgehaald worden. Tja, geen hotel, een gewoon adres. Nee, daar word je niet gehaald maar als we naar het dichtsbijziinde hotel lopen dan worden we daar opgepikt. Ook goed. Een citytour met gids zou njog even niet gaan lukken. Zij hebben de hele maand augustus vakantie. Dus dat moeten we op eigen houtje doen. En een Flamenco avond kunnen we ook daar reserveren. Nou, dat doen we. Er stond inmiddels een rij achter ons. We hebben er zelf zo’n hekel aan dat mensen zo lang de tijd nemen dus lieten we enkele mensen even voorgaan. Ze moesten alleen maar een plattegrond. Dus waren we al heel wat wijzer geworden. Met die info gingen we gezellig koffie drinken op het plein. Het plein was dus gezellig, wij ook wel maar dat kwam dan weer door de ambiance. Na de koffie verder het centrum bekeken. Eer was een heel marktje met thee en kruiden. Los verkrijgbaar. Het rook er wel erg lekker. En een echte Souk, zo’n arabische overdekte straak met allerlei kleine (meest toeristische) winkeltjes. We lazen in het boekje dat deze Soek er van oorsprong ook bestaat. Leuk,. Oorhangers en een armband gekocht. Of ik het ooit draag zullen we nog wel zien. Het was volgens de Spanjaarden lunchtijd. Het werd druk in de restaurants op het plein. En wij willen dan wel meedoen. Integreren maar. We wilden paella eten, en dat deden we dus. Peter nam met kip en ik nam een mixed. Dat neem ik meestal. Ik weet niet of dat is omdat ik niet kan kiezen of omdat ik anders bang ben dat ik iets lekkers mis. Hoe dan ook, het smaakte allemaal heerlijk. En alles werd nog opgeleukt door wat muzikanten. Over het algemeen speelden ze goed. Een met een sithar, een zong en speelde gitaar en drie jongens die echt goed speelden op sax, bas en gewone gitaar. Iedereen liep swingend langs op hun klanken. En ja, dan was er nog iemand die een deuntje op een blokfluit speelde. Dat was letterlijk een aanfluiting. Moesten ze verbieden. (In Amsterdam wilden ze een poosje terug straatmuzikanten aan een examen onderwerpen. Men was daar op tegen maar ik vind het een goede zaak). Het moet wel enig entertainmentgehalte hebben. Terug naar huis gelopen. 25 minuten dus goed te doen. We wilden nog boodschappen doen. Eigenlijk moet dat wel met de auto maar hoewel we 2600 km fluitend hebben afgelegd vonden we het nu ineens lastig om met de auto naar de supermarkt te gaan. Dus dat ook gelopen met de rugtassen. Het was dichtbij en er was echt zat parkeerruimte enzo. Dus volgende keer gewoon met de auto. Vanavond zag ik ineens dat we vanaf ons terras gewoon op het Alhambra kijken. Hadden we nog niet gezien terwijl het er gisteren toch ook al lag. Nou moe. De avond rustig doorgebracht. Alle planten water gegeven met de tuinslang. Javier denkt dat alle Nederlanders goed met planten en bloemen zijn. Nou, ik ben het bewijs dat dat niet zo is. Maar ze zullen deze twee weken wel overleven denk ik.Geen patat maar dat hebben we deze week al genoeg gehad. Het Alhambra was verlicht.
Zondag 15 augustus, 37 gr
Op tijd op. Om half 10 moesten we bij Hotel Ralley zijn. Ik dacht nu eens niet een korte broek aan te trekken maar een nette witte. Dat is weer eens wat anders. We waren mooi op tijd. Vlakbij het hotel deed ik wat ik minstens een keer per vakantie gewend ben te doen: Ik viel. Zomaar, nergens over. Nou dan hebben we dat weer gehad. Vervelend was wel dat mijn nette witte broek geen nette, en zeker geen witte meer was. Vuil en ook nog met bloedspetters kwamen we bij het hotel aan. Geen nood, ik had nog een korte broek in mijn tas. Bij het hotel naar de wc. Maar helaas, de korte broek had ik kennelijk thuis weer uit de tas gehaald. Jammer dan, dan toch maar zo. De bus stond er inmiddels al dus gauw erin. We moesten nog meer gasten halen dus ik had even tijd om het bloeden te stoppen met een zakdoekje. Natuurlijk geen pleiters bij ons. Sufferds, terwijl we konden verwachten dat dit een keer zou gebeuren. Voortaan maar eerst pleisters op mijn knieen doen, als voorzorg. Bij het AlHambra uit de bus. En toen, ja, niks wachten ofzo. Het was erg onduidelijk. Na 20 minuten kwamen er gidsen. In welke taal je wilde. Gisteren had het meisje van de VVV gezegd dat het ook in t Nederlands was maar dat bleek toch niet zo te zijn. Dan maar Engels, ook geen probleem. Het lukt Peter ook goed, na vorig jaar. Onze gids kon echt goed en spannend vertellen. Er waren een paar meisjes bij onze groep die nogal verveeld eruit zagen. Waarom ga je dan mee?? De rondleding duurde drie uur, ja best uitgebreid. We begonnen in het Generalife. De tuinen. Prachtig. Het was gelukkig ook niet szo druk als we van tevoren hadden gedacht. De tuinen waren mooi aangelegd. Niet door de oren die vanaf 700 Spanje in bezit hadden genomen. De Moren kwamen eigenlijk uit mauretanie, vandaar de naam. Ze waren geroepen door enkele landgenoten en waren naar gebleven. Het innemen van het Iberisch schiereiland (Spanje bestond toen nog niet) duurde maar 20 jaar -ze kwamen helemaal tot Poitiers in Frankijk. terwijl de Christenen 700 jaar nodig hadden om het weer te heoveren. De Moren moeten niet verward worden met de Arabieren, die kwamen later pas uit Syrie e.o en zij namen de Moslimcultuur mee. Zij hebben ook het Alhambra gebouwd. In de tuinen zag je nnu fonteinen maar die waren er niet van oudsher. Het water kwam rechtstreeks van de bergen. Het werd in een soort stenen waterleiding overal naar toevervoerd zonder pompen oid. Het water was voor de Moslims erg belangrijk (nu nog) Niet alleen om te drinken maar ook omdat zij 5 keer per dag moeten bidden en daarvoor hun handen, voeten en mond moeten kunnen schoonmaken omdat die delen onreine dingen hebben kunnen aanraken. We meosten tussen 11.30 en 12.00 uuur in het paleis zelf zijn. ‘’s morgens zijn er groepen die per half uur naar binnen mogen. Toen ik door het poortje moest met mijn kaartje liet dat ding het afweten. Ik en de hle rij achter mij konden er niet meer in. Terwijl het bijna 12 uur was en we moesten voor die tijd binnen zijn.Nou, ik deed toch niks met het poortje hoor, probeerde mijn kaartje twee keer, misschien kon dat niet. In ieder geval moest er een bewaker aan te pas komen die iedereen apart binnenliet. De gids maande tot snelheid en net op tijd waren we allemaal binnen. Nou het was zeer indrukwekkend hoor. AL die zalen met bijzondere snijwerken. Het leek een heidens karwei te zijn geweest. Ja, zo leek het maar de gids legde uit dat het niet allemaal zo gesneden was. Een keer gesneden en dan werden er afgietsels van gemakt dmv de gomboom.. Door middel van mallen was het vermenigvuldigd. Daarom waren het in een zaal ook allemaal dezlefde vormen en tekens. Dan waren die Arabieren toch verder dan de CHrijstenen die de kerken versierden in de Middeleeuwen. Die sneden alles ter plekke. In een zaal stond steeds dezelfde tekst die ze tegenwoordig vertalen met Allah is groot maar eigenlijk betekent het Allah heeft overwonnen. Als je vraagt wie de architekt is van het Alhambra is het Mohammed in opdracht van Allah. Vroeger waren veel muren in allerlei kleuren beschilderd maar daar zie je nu weinig mmer van. Alleen komt er nog wat blauw hier en daar tevoorschijn. Opeens werd Peter aangesproken. Peter heeft altijd hetzelfde petje op, nl die van de Pawsocks. Nog uit Amerika uit 1999. Een man zei:, duidelijk een Amerikaan, vroeg: hoe kom je aan dat petje? Hij werd helemaal lyrisch. Hij kwam n.l oorspronkelijk van Rhode Island en de Paw Socks was zijn club. Geweldig vond hij het. Vorig jaar in Australie vroeg ook al iemand naar dat petje. Nou ja, net zoiets als dat ik in Amerika zou lopen en iemand heeft een petje op van De Graafschap. Dan zou ik toch ook vragen hoe dat kon. Maar goed, verder met het Alhambra. De gids vroeg wat het betekende en toen zei ik: rode muur en dat was goed. Tja, gewoon je toeristische boekjes lezen. Ik kreeg de dagprijs. Verder zagen we heel wat Moslimhistorie. In elke zaal vijf ramen die de vijf zuilen verbeelden. In 1492 lukte het Isabel van Aragon, de katholieke met haar man Felipe eindelijk om de Moslims te verjagen. In deze streek het laatst. Om veel aanzien te vergaren had zij dus ook Columbus in 1480 opdracht gegeven om de nieuwe wereld te ontdekken. Er was ook een tuin met leeuwen. Maar sinds 2002 werden die leeuwen al gerestaureerd. Ze zullen pas eind 2010 weer op hun plaats staan. Maar wij hadden het geluk dat Mischelle Obama 2 weken geleden hier is geweest. Voor die gelegenheid waren de leeuwen in een zaal opgesteld. En nu mochten wij ze ook bekijken. Niet fotograferen, er was veel bewaking maar we hebben ze gezien. 12 stuks. Het zouden de stammen van Israel moeten verbeelden. Blijft de vraag waarom Moslims die stammen gaan eren. Misschien omdat ook Jacob nog in de Koran voorkomst? Lijkt me toch sterk. Maar het was wel mooi. Om 2 uur was de rondleiding ten einde. Op eigen houtje mochten we nog verder kijken. We hebben de toren nog beklommen van het fort. Daar konden we ongeveer zien waar ons huis staat. We kunne immers het fort en de vlaggen goed zien. Prachtig uitzicht over de stad. Volgens de gids konden we van daaruit in 10 minuten lopend weer in het centrum van Granada zijn. Of op de bus wachten. Wij gingen natuurlijk lopen. En kwqmen inderdaad in Granada uit. Dat klopte. Peter met de plattegrond in de hand voorop richting kathedraal. Maar wat we zagen, geen kathedraal. Toen we al een heel eind (om) gelopen hadden bleek dat hij het verkeerde gebouw had genomen op de kaart. Moesten we weer helemaal terug. Nou ja, zo weer een groot deel van de stad gezien. Op het plein een ijsje genomen want dat hadden we echt wel verdiend. Het was daar nu niet zo gezellig als gisteren. Thuis uiteraard weer buiten gegeten. Vanavond belde Marius. Alles was daar gelukkig goed en hier ook. .























Maandag 16 augustus, 30 gr

We hadden bedacht dat we vandaag maar eens naar het strand moesten gaan. Zo ver is dat hier niet vandaan. We hadden de keus uit diverse plaatsen aan de Costa Tropical. Deze kust wordt niet door Nederlanders od andere buitenlanders bezocht. Behalve door ons dan. Rugtassen ingepakt en op weg. Over de snelweg zou het 45 minuten zijn maar wij wilden een weg binnendoor. Door de bergen heen , dat leek ons leuker. Maar de TOmtom wsas het daar niet mee eens. TToen wij de snelweg afgingen bleef hij maar mekkeren dat we om moesten keren. We gingen al twijfelen of we wel een goede route namen, Voor hetzelfde geld zit je ineens op een onverharde weg. Hoewel dat volgens de kaart niet zo was, Pas toen we aangaven dat het een alternatieve route moest zijn vond hij de weg. En wat voor een. Hoog, bochtig en spannende vergezichten. We deden er uiteraard wel langer over, maar dan heb je ook wat. In La Horrido de auto geparkeerd. Hij kon nog net tussen twee auto;s ingeparkeerd worden. Wel vlak naast een rots dus ik moest er aan de andere kant uit. Het strand was een eindje verderop. Maar we zagen al eerder een klein strand. Moesten we nog wel een steile helling af. Maar dat lukte, het laatste stukje op ons gatje. Wel een kiezelstand maar verder helemaal goed. We zaten met onze rug tegen een rots aan, Nou, we zonden, lazen en zwommen dat het een lieve lust was. In de zee, de Middellandse dus, gingen we ook maar gauw zitten omdat er in het water ook rotsen waren. Later in de middag kwam er een hele groep Spanjaarden bij zitten. Ze kwamen steeds dichter bij ons stukje. Maar wel grappig om te zien wat ze allemaal aten enzo. De zon werd wat gesluierd. Dat was misschien wel goed tegen het verbranden. Een natuurlijke bescherming. Om half zes weer terug. De zon ging nu echt weg. Dat hadden ze al gezegd trouwens op het weerbericht. Het zou wisselvallig zijn de komende drie dagen. Toch mooi getroffen vandaag. Op de terugweg leidde de TOtom ons naar een snelweg die nog niet af was. Heb je ook wat aan zo;n ding zeg. Hij was wel heel recalcitrant vandaag. Gelukkig hebben we ook onze eigen ogen nog dus konden we gewoon de weg borden volgen. Beetje verbrand maar biet erg. Thuis de was op het rekje gedaan en buiten gezet. We lagen net in bed toen we iets hoorden. Het lijkt wel regen. Nou dachten we het zal de wind wel zijn tegen de schermen. Maar nee, toch regen. Zet ik een keer de was buiten neer, gaat het regenen. Dus het bed uit en de was binnen gehaald. Grr


Dinsdag 17 augustus 27 gr

Het had nog aardig geregend, wel 6 mm. Heb ik de planten gisteravond voor niks water gegeven. En vanmorgen tijdens ons ontbijt, wat wel weer buiten kon, was het maar 19 gr. We noesten eerst maar weer eens boodschappen doen. Toch maar weer lopend want het is vlakbij. Het is toch wel een gigantische winkel hoor. Het is een warenhuis en supermarkt ineen. Er hingen nog shirtjes van de finalewedstrijd tussen Nederland en Spanje. Op de shirtjes staat dan Ollanda-Espagne 0-1. Het is pijnlijk maar ik heb er toch maar een foto van gemaakt. Toen we alle boodschappen binnen hadden naar de kassa. Nou, ik sta bij Deen ook wel eens bij de verkeerde kassa. Dan scheelt het 2 minuten dat je eerder of later bent. Maar hier sloeg het werkelijk alles. We hebben 20 minuten in de rij gestaan terwijl er maar een voor ons was. Eindeloos duurde het. De caissiere pakte alles zelf in, de klant deed helemaal niks. Hoe kun je het, niksdoen terwijl een ander jouw spullen inpakt. Alle plastic tassen kregen een stickertje. Voor groenten, vlees en andere producten. Nou ja, wij zullen wel te snel willen. Thuis gegeten. Het was weer mooi weer. Nog wel wolken maar meer zon. Na het eten naar het station gelopen. We willen met de trein naar Cordoba maar we weten niet of dat kan. We vroegen het bij het loker. De man vroeg, naar Codoba, vandaag of morgen? Nee zeiden we, we willen weten of het kan. O, informatie, dan moesten we daar achter zijn bij de infobalie. We konden daar wachten. Dat deden we dus en wie kwam daar na 5 minuten binnen> Diezelfde man. Hij kwam met een tijdschema van de treinen aan. Nou dat had hij ons wel meteen kunnen uitleggen. Er gaat een keer per dag een trein en ook een keer per dag een terug. Nou dat is voor ons genoeg Toen toch maar weer richting centrum gelopen. Daar op het plein een ijsje genomen. Ik zei tegen Peter: De ijsjes heten hier anders maar aan het logo zie je dat het ijs gewoon van Ola is. Meteen keek de ober. Ja Ola betekent hier natuurlijk Hallo, daarom heten ze dus anders. In dit restaurant waren de obers nniet vrolijk zoals Juan Pedro (de jongen die op Jan Pieter lijkt). We gingen nu de Capilla Real bezichtigen. In vergelijking met de kathedraal was daar veel meer pracht en praal. Het belangrijkste stuk was helemaal met goud en met beelden omkleed. Maar, ik zal het wel niet mogen zeggen, in mijn ogen leek het veel op een mooi versierd draaiorgel, maar dan een zonder muziek. Er waren ook veel schilderijen van zowel Belgische als Italiaanse meesters want die verzamelde Koningin Isabel. In 1492 dus ongeveer. We zagen ook hun graftombes. Best indrukwekkend allemaal. De lucht betrok. Het leek op regen uit te draaien en al gauw voelden we spetters. Een buitje. We gingen schuilen in een soek. En ziedaar: een boek in het Nederlands over Granada. Even opengeslagen en meteen kwam daar een bladzij met de kaart van de Sierra Nevada met het plaatsje Prodellano. Nou zeg dat is ook toevallig. Dat had Auke als tip gegeven om vandaar uit een bergwandeling te starten. Maar op de kaart konden we de plaats niet vinden en de TOmtom kende het ook niet. Ik wilde Auke al sms’en. En daar stond het zomaar. Waar zo’n buitje al niet goed voor is.We kochten bij het Turist bureau kaarten voor de Flamencoavond. Worden weer bij Hotel Rally opgehaald. We vroegen ook nog naar bergwandelingen. Dat konden ze ons daar niet vertellen. In het stadhuis was er nog een. Zij zouden het wel weten. Wij naar het stadhuis. Nee, daar waren ze niet in gespecialiseerd. Je moet bij een ander bureau zijn. Het leek wel een opdrachtenspel. Elke keer een nieuwe. En ja, uiteindelijk hadden we de goede. Een paar kaarten met wandelingen. Het begon een beetje te onweren. We gingen nu bij het klooster schuilen. En bekijken. Ook mooi hoor, veel bladgoud en rijkdom. Past eigenlijk niet voor een klooster. Op de terugweg bij het station kaartjes voor de trein naar Cordoba gekocht. WE moesten nummertjes trekken om aan de beurt te komen. Net toen wij aan de beurt waren drong er iemand voor met veel titulairie (Zou m’n moeder zeggen) De prijs van de kaartjes viel wel tegen maar ja. We zijn in elk land dat we bezocht hebben nog met de trein geweest dus dat moet hier toch ook maar gebeuren. Aan de treincultuur herkent men het land. Dus deze prijs zegt ook wat. Besproken plaatsen, dat wel. Vanavond naar Ajax-Dinamo Kiev gekeken. Zenden ze hier dus ook uit. (1-1). In het nieuws kwam dat er in Cordoba overstromingen waren. 3 doden. Nou, worden we nog ramptoeristen ook. Wisten we niet.


Dinsdag 17 augustus, 38 gr (in Cordoba)
Vroeg op. Om kwart over 9 met de trein mee. We waren ruim op tijd op het station want je weet natuurlijk niet op welk perron je moet zijn ed. Nou er stond al een hele rij te wachten. We mochten het perron nog niet op. Eerst door de tassencontrole. Huh? We gaan toch niet vliegen. Toch noest alles door een poortje. Een gewapende bewaker erbij. Er mochten ook geen wapens (wat raar) messen ed mee. Och heden, zei Peter, ik heb m’n zakmes mee in mijn tasje. Dat mag dus ook niet. Maar het bleek dat alleen de koffers en tassen gecontroleerd werden, mensen niet. Dus Peter hevelde gauw, stiekem, zijn mes over naar zij broekzak. En inderdaad, geen haan die er naar kraaide. Je kunt dus in je zak alles meenemen maar de tassen worden gecheckt. We zaten goed. Mooie trein/ De Spanjaarden waren in de trein heel rustig. We kregen oortelefoontjes voor radio en er was tv in het treinstel. We konden in de restauratie koffie halen. Net een vliegreis dus. Er worden ook alleen maar grote afstanden tussen de grote plaatsen afgelegd als alternatief voor vliegen. Men keek dus heel raar toen we zeiden dat we een retour wilden.
In Antequera gingen we over van een diesellocomotief naar een elektrische. Dat duurde even maar verder ging de reis voorspoedig. Het landschap was mooi maar eentonig. Allemaal olijfbomen. Om 12 uur in Cordoba. Met de bus naar het (toeristisch) centrum. De belangrijkste dingen die we wilden zien waren uiteraard de Mesquita (moskee en kathedraal) en de Alcazar. Daar begonnen we mee want die zou om half drie sluiten. Nou het was een bijzonder kasteel hoor. Uit de 14e eeuw. Maar er waren ook attributen uit de 2e en 3e eeuw te zien zoals een sarcofaag. En een soort gobelins van diverse Griekse goden en bv Medea. Heel mooi bewaard gebleven. De stad was al in 169 voor chr gesticht. We konden ook een toren op en natuurlijk deden we dat. Het kostte eigenlijk 4 euro maar om de een of andere duistere reden mochten we er gratis in. Scheelt weer. Verder waren er Arabische badkamers (hamman) en een prachtige tuin. Helemaal ommuurd. Ook van Isabella en Ferdinand. In die tuin onder het toeziend oog van (het beeld van) die koning en koningin en Columbus ons brood opgegeten. Toen naar de Moskee. De grootste en oudste in de westerse wereld. Een vreemde combinatie van een moskee uit de achtste eeuw en een kathedraal uit 1500. En groot!! Enorm. Allemaal dezelfde bogen. En in de zijkanten allemaal katholieke kapelletjes. In het midden van de Moskee bevond zich een kathedraal. Dat staat dan wel vreemd maar toch mooi. Ik denk trouwens niet dat de Moskee nog als zodanig dienst doet. Wel de kathedraal trouwens. Nog meer oude gebouwen bekeken. De Joodse wijk met Synagoge uit 1300 bezocht waar we de weg zo’n beetje kwijtraakten. Dat was trouwens volgens het boekje want in het boekje dat we hebben staat: dat je in dat doolhof gemakkelijk de weg kan kwijtraken. Ach ja, Prediker zei als: niets nieuws onder de zon. We wilden op de terugweg naar het station nog even in het park zitten maar er kwam een onheilspellende lucht aan. Dus maar in het station gewacht en koffie gedronken. Weer door de controle bij de trein. Mooi op tijd weg. Na een uur werd er wat omgeroepen. Ik dacht dat ik zoiets begreep als: we kruisen een verkeersweg. En toen we naar buiten keken zagen we inderdaad een viaduct met snelweg. Dat mijn Spaans nog niet helemaal op orde is begrepen we pas in Antequerra. We stopten. Er moesten mensen uit. Maar er stapten toch wel erg veel mensen uit…iedereen eigenlijk. Wat was er aan de hand??? Een Spaanse mevrouw die Engels sprak, bracht uitkomst. Er bleek te zijn omgeroepen dat door de overstromingen van gisteren de rails versperd was en we niet verder konden. We moesten uit de trein en met een bus zouden we naar het volgende station gebracht worden. Nou wij zeiden, we volgen u wel. Een praatje gemaakt. Zij vond het ook wel leuk dat ze ons kon helpen.Dus wachten maar. Er waren ook nog twee Japanners die er niks van snapten. Na een half uur kwam de bus. We zagen inderdaad ondergelopen land. Bij het volgende station weer in de trein. We werden niet eens gecontroleerd. Verder ging de reis goed en met een half uur vertraging kwamen we om half elf in Granada aan. Het was nu niet zo warm meer.

Donderdag 19 augustus 28 gr .
Regen vannacht en niet zo’n beetje ook. 17 mm. En slechts 18 gr. Voor het eerst binnen gegeten. Rustig aangedaan. Koffie kon weer buiten want het klaarde weer helemaal op. Gewone huishoudelijke dingen gedaan. Wassen, vegen, opruimen ed. Na de lunch er toch op uit. Naar de Apujarres want daar waren grotwoningen te zien. Tenminste, zoiets had ik gelezen, dacht ik wel tenminste. Nou, dat bleek niet helemaal waar te zijn. De Apujarres is de naam van een gebergte. Ook mooi hoor maar geen grotwoningen; die zijn ergens anders. Dat stond in de info van Auke. Toch een mooi rit, de bergen in. Ergens op een top lekker in het zonnetje gezeten. Jammer dat we onze boeken (boeken ja, Peter leest ook een boek) niet mee hadden. Thuis even koffie gedronken en al gauw weer weg. We wilden tapas eten maar waar? Het kon iets dichterbij, achter het station maar we vonden gisteren die buurt nbiet zo gezellg. Dus toch maar naar het centrum. En ja, daar was het in ieder geval gezellig. We waren nog wat vroeg maar later op de avond werd het in Granada zo druk als bij ons in een stad op zaterdagmiddag. Erg druk dus. En met al die kindertjes. Die slapen dan zeker elke middag. Toen wij om half 11 weggingen krioelde het er nog van. We hadden lekkere hapjes. Vlees met saus, (carne y salsa) dat begreep ik tenminste. Maar we wilden nog een hapje. Dat lieten we de serveerster maar uitzoeken. Het werd een lekkere salade. Helemaal goed zo. Leuk. Op de terugweg liepen we nog een extra rondje om de kerk. De kraampjes met thee en kruiden stonden er nu niet dus we liepen onze afslag voorbij. Niet te laat naar bed want morgen gaan we wandelen als het kan m.b.t. het weer.

Vrijdag 20 augustus 32 gr
Het kon, het weer was stabiel. Dus alles ingepakt en op weg naar de Sierra. Op alles voorbereid. 3 literwater, verbanddoos, genoeg etten en mueslirepen voor de broodnodige brandstof, zonnecreme. Wij konden er tegen. De Tomtom kende de plaats Prodallano niet dus eentje in de buurt erin gezet. Ging goed. We namen een kronkelweg en die bracht ons echt in Prodellano. Het was ook niet een echte plaats om in te wonen maar een skiresort. Allemaal hotels en winkels waar je ski’s en snowboards kon huren. Nou die hadden we vandaag niet nodig. Er was ook een kabelbaan naar de top. Eerst bij het turistbureau naar binnen. De jongen daar kon ons niet vertellen of we naar boven konden wandelen. Wel met de kabelbaan maar info daarover moesten we ergens anders halen. Dus wij naar het volgende burau met andere info. Tja, lopen naar boeven, nee dat kon eigenlijk niet, zei ze. Ja, misschien langs de skihelling…Nou nee, dat hebben we in Oostenrijk een keer gedaan en dat gaat zo steil, niet te doen. Er was nog wel een andere weg en ze wees iets aan op de kaart. Ok, gracias en wij weg. Maar nog konden we er geen touw aan vastknopen. Toch maar met de kabelbaan dan? Maar Auke en Joke hadden het wel gelopen dus het moest kunnen. Weer terug naar het meisje. EN het wed duidelijk. We moesten nog een eindje verder met de auto. Precies naar het punt dat net niet meer op de kaart stond. Juist, duidelijk. We gingen dus nog een eindje verder totdat we niet ver mochten met de auto. En vandaar begon het pad. We namen de stokken wel mee. En het bleek wel dat we daar goed aan deden. Rustig aan klommen we naar boven. Toen we 100 m ver waren waren we al moe, zeiden we. Maar dat heb je in het begin altijd. En daarbij, we zijn nu nauwelijks getraind. Wel heel veel gelopen al, vooral naar het centrum van Granada, maar nog niks geklommen. Maar het ging goed, uiteraard. Een hele mooie tocht. We kwamen langs een oud en een nieuw Observatorium. Dat deed ons denken aan de klimpartij naar de kale berg in Alta. Net zoiets. De weg naar de top was rustig. Later werd het wat drukker want toen kwamen de mensen erbij die het grootste stuk met de kabelbaan hadden afgelegd. Er waren ook fietsers die naar boven gingen. Een hele trap zeg. We kwamen eerst bij een soort Mariabeeld. Zo te zien kon daar ook een mis opgedragen worden. Moet je wel wat voor over hebben om daar te komen. Wij klommen naar boven maar de weg kruiste ons pad ook telkens.met heel veel haarspeldbochten. Die weg was alleen voor wegwerkers en hulptroepen ed. Peter heeft een hoogtehorloge tegenwoordig en hij kon precies nagaan hoe hoog te zaten. Op zo’n 2800 meter zagen we de eerste sneeuw. Nou ja, eigenlijk natuurlijk de laatste sneeuw van afgelopen winter. Daaromheen wat dappere bloemetjes. Witte sterretjes, een soort klaver en rode en gele. Leuk. We hadden eerst truien aan maar dat was toch niet nodig. Het was 17 gr maar in de zon en met zo’n inspanning is het warm genoeg. Tegen een hek aan ons brood opgegeten. We zagen in de hoogte een soort hut en we dachten dat dat de top wel zou zijn. Maar ja, je weet het nooit he. Na twee uur waren we bij die berghut maar het pad en dus ook de berg, ging verder en hoger. We keken omhoog en zagen een uitstekende rots. Was dat de top?? Wat ver nog, doen we dat wel of niet. Nou ja, natuurlijk deden we dat wel.Het zou te gek zijn om terug te gaan. We moesten nu een eind over de weg. Er waren nu meer mensen (van de kabelbaan) en verschillende vroegen ons om een foto te maken. We vroegen eht ook een keer terug. Natuurlijk ook wel eens leuk om er samen op te staan. Gestaag vorderden we. Er kwamen wolken binnendrijven maar nog geen echte mist gelukkig. Het laatste stuk was echt lastig voor mensen die er al zoveel op hadden zitten. Na ruim drie uur waren we op de top. Gelukkig had ik de stokken want ik stond wel een beetje te zwabberen op mijn benen. Meteen maar gaan zitten om bij te komen. Het uitzicht was prachtig. Er zaten vogeltjes want die begrijpen ook wel dat mensen meteen gaan eten als ze daar aankomen. Eten en bellen. De mensen die boven kwamen gingen meteen bellen om te zeggen dat ze het gehaald hadden. We dachten er ook nog even aan maar nee. Toch: 3400 meter is geen kleinigheid. De berg heet de Valeta. Spreek uit: Baleta. (is dat niet een dans?) We spraken twee oudere mannen.(ouder dan wij in ieder geval) Zij hadden al heel veel bergen beklommen samen. Waar wij begonnen waren vroegen ze. Ik zei: op 2200 m. Nou zij op 2500. Ze zeiden dat deze berg de op-een-na-hoogste van Spanje is. Hierachter ligt er nog een en die is 200 m hoger. Nou ja, die dan maar een andere keer. Na een uur de terugtocht weer aanvaard. Uiteraard ging dat sneller. Hoewel je goed moet uitkijken. Onderweg naar beneden scheen de zon weer en dat merkten we. We verbrandden toch nog. Meer aan de zij en achterkant. Toen we onze parkeerplaats zagen zei Peter: Denk er nou om dat je niet valt, want dat is immers al vaker voorgekomen in het zicht van de haven. Maar ik had er zelf ook al aan gedacht en bleef geconcentreerd. Toen we naar de hoogte keken zagen we dat deze parkeerplaats ook op 2500 m was. We zagen de mannen ook weer. Had ik wel zitten liegen zeg, met die 2200 meter. Ik dacht het echt, niet expres gelogen. Pradollano ligt dan zeker op 2200. Lekker een glas jus gehad en onze gewone sandalen weer aan. Peter heeft een blauwe teennagel. Hij had eerst zijn nagels moeten knippen. Nu kwam er te veel druk op. Gaat wel weer over. Beetje stijf en moe maar zeer voldaan weer terug. Dat hebben we toch maar weer mooi gedaan. Van 2500 naar 3400 m geklommen. Toen we voor ons huis uit de auto stapten sloeg de warmte wel op ons neer. Op de berg was het immers niet zo heet maar hier was het toch weer 34 gr. Op ons terras gezeten. Worteltjes met vis gegeten. Wel lekker maar de vis was te zout. Ik dacht, hij ziet er zo flauw uit, ik zal er eens zout bij doen. Niet meer doen dus. Maar toch wel lekker. Verder gelezen. Allebei onze boeken uit. Op tv was nog een processie te zien in de burt. Hadden we wel wilen meemaken maar ja, we wisten het niet he. Nog wel vuurwerk gezien vanaf ons terras. Was er waarschijnlijk ook van. Louise nog even gesproken. Zij belde. Alles was daar nog goed.

Zaterdag 21 augustus 34 gr
We moesten vanmorgen wel boodschappen doen want we hadden geen brood en beleg meer. Bij de Hipercor (zo heet die winkel) ging het alarm af toen Peter er door ging. Dat was de vorige keer ook al zo maar toen kraaide er geen haan naar. Nu wel. Een bewaker schoot op ons af. De tas moest open en het buiktasje. Zat niks bijzonders in natuurlijk. Wel het zakmes maar dat was het deze keer niet. We mochten door en als we er bij de uitgang ook last van hadden dan zou hij ons begeleiden. Of zoiets, want het moest wel in het Spaans. We zeiden al: we kunnen nu alles meejatten want als het alarm afgaat kom hij ons helpen. Maar dat deden we natuurlijk niet. En vreemd genoeg, geen alarm bij de uitgang. Hadden ze zeker afgezet toen wij er langs gingen. Na onze vroeg lunch, zeker voor Spaanse begrippen, gingen we naar Guadix. Nu wel om de grotwoningen te zien. Er was geen echte alternatieve route er naartoe dus we moesten over de snelweg.Nou ja, snel, we kwamen voor het eerst in een file terecht. Oorzaak wegwerkzaamheden die er niet waren. Zaterdag nietwaar? Toen we bijna in Guadix waren zag ik wel wat bijzondere rotsen met witte huizen. Zou dat het zijn. Maar ja wij gingen eerst maar door. In de stad zelf zagen we wel een bordje met cuave. Maar verder zijn ze niet zo scheutig met aanwijsbordjes. Toch gevonden en inderdaad een bijzonder fenomeen. We volgden de ruta de cuaves en kwamen in zo’n dorp uit. Toen we uitstapten en naar een uitzichtpunt liepen kwam er een man die ons uitnodigde om zijn woning te bekijken en te fotograferen. Hij vertelde dat hij er al 50 jaar woonde. Nu met 5 personen. De temperatuur was altijd hetzelfde, zo’n 24 gr. Nou het zag er allemaal keurig uit hoor, Hij liet alles zien tot de wc aan toe. Het kostte niks maar we hebben toch wel wat neergelegd. Nog een ander huis bezichtigd. Het museum was dicht vanwege verbouwingswerkzaamheden. Maar wat we nu gezien hebben was toch mooi, net een openluchtmuseum. Het fort en de kerk van Guadix zagen we ook nog. Maar we hebben er al zoveel gezien; deze lieten we verder maar. Thuis gewassen want die dingen gaan ook door. Vanavond ons klaargemaakt om naar de Flamencoshow te gaan. We zouden om 9 uur bij hetzelfde hotel als de vorige keer opgehaald worden. Ik had een blote jurk aan. Eerst nog met mijn zonnebril op, incognito zogezegd, want ik ben niet gewend om in een jurk te lopen, laat staan zo’n blote. Maar ja, als het met deze temperatuur nog niet kan, wanneer dan wel. Verder lange oorhangers en een armband, ik was er klaar voor. We waren te vroegdus nog even heen en weer gelopen. Het busje was op tijd. Ingestapt. We hoorden dat we eerst nog naar andere hotels moesten om mensen op te halen. Daarna zouden we naar het stadsdeel Ambacin waar we een rondleiding van een half uur ofzo zouden krijgen. Daarna naar de show. Nou, dat wisten we niet eens, van die rondleiding, leuk, want ik had al gezegd dat we dat nog moesten doen omdat er veel te zien zou zijn. Het ophalen van die andere gasten verliep niet zo soepel. Ze kwamen maar niet. Bleek later dat er met hen half 10 was afgesproken. Nou ja, we zaten droog. Het bedrijf kon de steoom toeristen die op het moment naar de show wil niet aan. 2 weken geleden is Michele Obama er geweest en nu wil iedereen. Nou, ik denk niet dat als zij in Nederland naar een Nederlandse voorstelling van de boerendansers zou gaan dat dan ineens iedereen daarheen zou willen. Maar goed, hier wel. Het was ook duidelijk waarom men hier met kleine busjes werkt. Ander gaat het niet door die steile, zeer smalle straatjes. De wandelaars moesten met de buik in tegen de muur staan om de bus langs te laten gaan. Brr. En wandelaars waren er. Overdag zie je niemand op straat maar ’s avonds lijktde aarde open te splijten en komen uit alle krochten kieren mensen uit hun huizen gekropen om dan met elkaar in het donker van de avond en nacht te genieten. Het blijft raar, maar wel leuk. In de Arabische wijk Albacin werd de groep gesplitst in een Spaans en een Engelstalige. Er waren ook nu weer geen Nederlanders. Wel veel Spanjaarden maar die zaten om begrijpelijke redenen bij de Spaanstaligen. Albacin was de wijk der armen vroeger. De rijken woonden binnen de stadsmuur de armen daar buiten. Er werd wel veel handel gedreven. We zagen de gaten waar de weegschalen vroeger ophingen. En het huis van de belastingheffer. Veel mooier dan de andere. Net als Zacheus. De stad Granada leverde elke Dag twee soldaten om in de gaten te houden dat de handel eerlijk verliep. Zo niet dan werd er eerst een vinger, dan een oor en zo verder afgehakt. Die werden dan als waarschuwing aan de muur gehangen. Zo kweek je wel eerlijke mensen. Alle straten in deze wijk zijn inglegd met kiezelstenen. Allemaal handgelegd. We kwamen voor de Nicolaaskerk. Vroeger ook een Moskee maar de katholieken hebben alle 76 Moskeeen die er vroeger (voor 1492 dus) waren allemaal omgetoverd tot kerken. Alleen het reinigingsgebouw naast de kerken en de Arabische vorm (halfrond) van de deur herinneren nog aan de moskee. De huizen in het Albacin noemen ze niet Casa maar Carmen. De arme mensen die hier wonen maakten op de een of andere manier het huis van de Sultan na en noemde dat dan Carmen. De kleuren waren wit, van de vrouwelijke onschuld, blauw, van de vrijehid en de lucht en groen van de schepper Allah. Toen we neerkeken op het AlHambra dat verlicht was en de hele stad Granada bleven we daar een poos. Iedereen probeerde daar mooie foto’s te maken, zwart van de mensen (in het donker al gauw natuurlijk). Wij dachten dat we veel te laat voor de show zouden komen maar ja, je moet hier niet in tijd denken. Het begon gewoon niet om 10 uur maar pas om 11 uur. Nou het was een spektakel hoor. We kregen sangria, dat was lekker, te meer omdat we dit keer geen water mee hadden genomen. Dus dorstig als we waren viel dat er lekker in. Er danste eerst een soort zigeunerin die al wat over de houdbaarheidsdatum was. Wat ze allemaal verkondigde weten we natuurlijk niet maar aan haar gezicht te zien was het niet veel goeds. De zangeres deed goed haar best. Daarna een beetje oude jonge man met nogal louche ogen. Die kom je in het donker liever niet tegen maar hier deed hij het wel goed. We konden alles heel goed zien. De tweede groep die optrad vonden we beter. Ze dansten erg goed en de muzikanten waren zeer fanatiek bezig en de gitarist was echt heel goed. Het viel op dat ze geen castagnettes hadden maar dat hoort dan zeker bij een ander gedeelte van Spanje. Ze speelden ook nog het bekende lied over Granada. Een wervelende show dat moet gezegd worden. Maar we hoeven geen cd van de muziek.Ze klapten hun handen haast stuk. En zo te zien hadden ze ook geregeld last van restless legs. Zo wiebelden ze met hun benen. Heb ik ’s avonds ook wel eens last van. Dan moet ik er dus gewoon een Flamencodans van maken. Zo is het misschien wel ontstaan. Na een uur mocht het publiek meedoen maar wij werden gelukkig niet uitgekozen. Nou ja, wij zijn natuurlijk ook al wat over de datum. Jonge Japanners en wat Spanjaarden deden graag mee. Om kwart over 12 was het afgelopen. Echt een geweldige avond hoor. Het was nog steeds heel druk in Granada. Drukker dan op een middag in Amsterdam bv. We werden weer netjes met het busje naar het hotel gebracht en vandaar liepen we naar huis. Nog buiten gezeten. Sms van Javier. Dat ze het zo naar hun zin hebben dat ze niet terug willen.

Zondag 22 augustus 37 gr
We hebben er vandaag met recht een zon dag van gemaakt. En een rustdag. Vanmorgen gezond op het terras. Dat kan dan nog. Wel goed ingesmeerd. We zagen dat we vanaf ons dakterras ook die Nicolaaskerk van gisteren kunnen zien. Dus gelezen, muziek geluisterd, foto’s op de computer gezet (waren niet allemaal goed gelukt) en verder niks. Ja toch. Vanmiddag was het nogal warm (lekker toch) en we bedachten dat we misschien wel konden gaan zwemmen. Maar ja, op zo’n warme zondag zal het wel druk zijn. Eerst even gaan kijken. Nou er was er maar een. Dus wij gauw met de lift naar beneden en het zwembad ingedoken. Toch wel luxe, een zwembad voor alleen dit appartementengebouw. Maar tot nu toe waren we veel weg dus hadden we er nog geen tijd voor gehad. Vanavond op z’n zondags gegeten. Niet erg geintegreerd nog. We horen natuurlijk Spaans te eten. Maar ja, gewoon gebakken aardappels, bloemkool, wel Spaanse uiteraard, en kip. Niet bijzonder, wel lekker. Morgen misschien weer aan de wandel.

Maandag 23 augustus, 37 gr
Vanmorgen de routekaartjes bekeken. We hadden eigenlijk maar een geschikte en die was ook weer in de Sierra Nevada. We wilden nu toch echt in de Alpurajarra lopen. Ik had die keer dat we voor iis gingen gezien dat er in Langjaron een Turist Buro was. Dus daar wilden we heen. Maar het valt niet mee om een parkeerplekje te vinden in zo’n bergdorpje. Dus toen we het Turistbureau zagen waren we de parkeerplaats natuurlijk net voorbij. Een paar km verderop omgekeerd en ergens waar het kon de auto gezet. Maar toen meosten we wel een stuk lopen. Er zat een mevrouw in het kantoor. Ik vroeg of ze Engels sprak. Si. Mooi. Dus vroegen we een wnadelroute in de buurt. Nou, er kwam een hele waterval maar er zat geen woord engels bij. Ze begreep het wel wat. Een wandeling van een km was er, nou nee, dat was niet de bedoeling. EN een dik boek had ze. Nee, ook lastig mee te zeulen. Toen had ze nog een mapje met diverse kaartjes. Nou, dat leek wel wat. Die gekoscht en een eindje verderop koffie gedronken om een route uit te kiezen. Het werd er een in Pampaneira. Leek een titel van een liedje maar het was een bergdorpje. 8,5 km, 600 m verschil. Leek goed dus wij op pad. Een hele mooie weg er naar toe. Het leek hoger dan het was, uiteindelijk maar 1180 m. Maar ja, waar begon de route?. Zomaar ergens de auto neergezet, de bergschoenen aan en de stokken mee. Eerst heen gelopen, gevraagd bij een hotel. Nee, moest toch weer terug bij de eglesia. We hadden er al haast geen zin meer in om nog te beginnen. Dit dorp was zo schuin tegen de berghelling aangelegd dat het in het midden van de straten een geul had waar het water als een waterval naar beneden viel. Verder waren het trappen. Heel bijzonder in ieder geval. Er was ook hier een infopunt. En deze mevr sprak wel engels. Ze zei dat we helemaal naar beneden moesten aan het begin van het dorp en daar stond dan een bord. ER stond wel een bord maar dat moesten we niet hebben. Toen het kaartje met de uitleg er nog eens bijgepakt. We moesten over de brug heen naar de andere kant van de rivier. O, zat dat zo, nee dan was het duidelijk. En ja hoor, er stond een bord met het begin van de route. Het begon meteen al mooi. Eerst klimmen, dalen en we zaten bij een waterval in de rivier. Daar ons brood opgegeten. Waarschijnlijk zaten we daar waar in het voorjaar een woeste watermassa naar benedenkomt, zo te zien aan alle rotsblokken en zand, maar nu stond het tamelijk droog op de smalle rivier met waterval na dan. Brood op, water gedronken, we gingen op pad….Maar helaas, de route was afgesloten met een hek, we konden er niet door. Nou moe, na alle inspanningen om er toch aan te beginnen kregen we dit. Dan maar niet. We gingen terug naar de ricier en hebben daar lekker een poos gezeten/gelegen. Heel comfortabel was het niet maar lekker in de zon en de wind was het wel. Schoenen uit, voeten even in het koude water, mooi zo.Ik had, snugger genoeg, mijn boek mee. Dat uitgelezen. Na twee uur weer opgestaan daar. We waren er net zo stijf van geworden als anders na een hele wandeling. Nog eens bij het bord aan het begin gekeken. En ja, er stond in het spaans dat de route tijdelijk was afgesloten wegens hevoge regenval de afgelopen tijd. Had die mevrouw bij de info ons toch ook wel een kunnen vertellen. In het dorpje nog een glaasje jus gedronken. De nijverheid in Pampaneira was zo te zien het weven van kleden. Bij elk huis kon je ze wel kopen. Grappig, een dorp verderop is het keramiek. Vind ik wel mooier van kleden hoor. Weer naar huis. We aten burrito’s. Erg lekker, kunnen we thuis natuurlijk ook wel eens doen. Vanavond nog-voor de laatste keer- naar Granada gelopen. Het was best weer druk. Wat souvenirs voor onze achterban gekocht. Maar wat ik steeds had willen kopen voor ze konden we ineens niet meer vinden. Op een terrasje nog wijn/bier en water gehad. Toen we weggingen zeiden we : wat zijn we toch een sufferds, we zouden sangria nemen. Vergeten. Toch maar niet alsnog besteld want we moeten nog wel 25 minuten lopen naar huis. Nou, jammer dan.

Dinsdag 24 augustus 33 gr
En vandaag was het dus de laatste dag dat we hier vertoeven. Grotendeels besteed aan schoonmaken, inpakken en wassen. Nou je, eerst wassen daarna inpakken.De route voor de komende dagen uitgeplozen. Als het goed is gaan we over Avila. Dat schijnt ook een bijzondere plaats te zijn.Vanmiddag nog wel wat gezond. Nu kan het nog. Er landde weer een helikopter 100 m vanaf ons huis. Op een oud sportveld. Waarschijnlijk iemand uit de bergen voor het ziekenhuis hier in de buurt, hoewel we eerst dachten dat er misschien een heel beroemd iemand aankwam. En nog boodschappen gedaan bij de Hipercor voor onszelf en voor Javier. Javier heeft nog gesms’t dat ze morgen om 10 uur vertrekken. Nou, kunnen ze mooi de boel nog netjes achterlaten. Wij willen al om 7 uur weggaan.