Moremi bushcamp en spannende momenten

Vrijdag 25 oktober Moremi Campside, 40 gr
Het ontbijt vanmorgen was bepaald karig te noemen. Nou ja dat kan wel een keer gebeuren. We moesten de koffers om half 10 bij de bus hebben en 10 uur weg. Maar, wij dachten dat we eerst met onze bus gingen maar niets was minder waar. Er stonden twee safariauto's te wachten waar we in moesten. Alleen de rugtas mee de koffers bleven achter in de bus. Ok dan. In auto 801 met chauffeur Julius. We kregen meteen al een preek van 10 minuten wat we allemaal wel en vooral niet mochten. Als we vragen hadden dan moesten we ze bewaren tot het kamp. Nou, zal wel. En daar gingen we 99 km. Eerste 40 km over asfalt en daarna…. Hobbel, hobbel, hobbel. De afrikaanse massage ging hier over in afrikaanse kastijding. En het volk murmureerde. Kon het niet wat langzamer want we werden door elkaar gegooid. Op een gegeven moment gingen we van de weg af en als je dacht dat het niet erger kon, via kleine paadjes schudden we verder. Ik begrijp nu wel waarom de lunch zo karig was. Opeens stonden we stil. Wat was er aan de hand? Konden we niet verder? Waren we verdwaald? Geen idee. Maar kijk, daar was de weg weer en gingen we verder. Zeker een kortere route. Na 99 km kwamen we bij de ingang van het park. Uit de auto. Een van ons vroeg aan Julius: wat was dat nou, waarom gingen we van de weg af? Zij kreeg meteen de wind van voren, de ranger was kwaad. Geen vragen stellen! Als we dat deden dan gingen we niet verder. O, hoe dan? Even allemaal plassen en weer verder. Maar ach, de auto wilde niet starten. Het liep allemaal niet zo lekker. Na een poosje kwam de andere auto leeg terug. Wij werden opgeduwd en hop weer verder. Hoewel, 100 meter verder was ons kamp. Hadden we ook wel kunnen lopen. Ik wilde een foto nemen. Het echte safariavontuur ging beginnen. Maar, ongelukkig, de lens ging er niet uit. Misschien een zandkorreltje tussen de schuifjes. We dachten: einde camera, meer dan jammer, op het moment supreme. Maar ik bleef met mijn vingers de schuifjes bewegen. Ik kon er immers niks meer aan vernielen. En zowaar, hij deed het weer. En zo kwamen we op eht kamp. Allemaal tenten in een rondje. We kregen een preek van 20 minuten voordat we lunch kregen. Ook antwoord op de vraag waarom ze nou zo keaad werden. Ze mochten daar niet off road en het werd gezegd terwijl de hoofdranger erbij stond. Dat had een fikse boete kunnen opleveren. Ok, maar zeg dat dan van tevoren. Gemopper. We mochten niet buiten het rondje tenten komen. Terwijl we lunch kregen zagen we al meteen waarom. Een grote olifant kwam aanbanjeren. Hij begon takken te scheuren en te eten. Daarbij waren er ook baboons (bavianen) die ruzie kregen met elkaar en de olifant. Als je daar tussenkomt dan is dat gevaarlijk. Als we 'snachts naar de wc moet dan moet dat met z'n tweeen. Eerst het lichtje om je heen schijnen. Om te kijken of er geen rode of gele ogen je aanstaren. De keuken is ook mee de jungle ingegaan. Onder luifels zaten we te eten. De tent heeft vooral gaas. Altijd dichthouden want er kan zo een beest mee naar binnen. We zullen alle regels houden. Na het eten meteen voor de eerste gamedrive hier. Weer in de safariauto's. We gingen voornamelijk off road dus er werd een flinke aanslag gedaan op onse zitvlakken, knieen en andere uitsteeksels. Soms moest je gauw je hoofd naar binnen halen omdat er anders een tak langskwam. Wat zagen we allemaal. Olifanten . Je ziet ook dat er heel veel olifanten zijn want complete bossen zijn neergehaald. We kwamen een olifant met jong tegen. Kennelijk kkwamen we iets te dichtbij want de moeder werd kwaad. Ja, ze verdedigde natuurlijk haar kind. Dus gauw achteruit. Je neemt dan maar aan dat zo'n ranger weet wat hij doet. Je bent er aan overgeleverd. Toen kwamen we bij drie leeuwe. Ze lagen ovenschijnlijk rustig. Maar er lag een vrouwtje met een mannetje en op 50 meter afstand een ander mannnetje. De eerse man hield constnt die leeuw in de gaten, bang dat hij wat met zijn vrouwtje wou. We wachtten tot ze gingen paren maar daar kwam het niet van.Het vrouwtje vond het belangrijker om op jacht te gaan. Er zat een impala in de buurt. Verder zagen we kudu's, impala's dus met hun sierlijke lijfjes en leuke kontje, apen, wrattenzwijntjes , Punba's dus (daar moeten we steeds om lachten want die hebben hun staartjes zo koddig omhoog). In de verte zagen we buffels, gnoes en een neushoorn. Onze ranger crosste met de safariauto en ons door alles heen om zo dicht mogelijk bij de Rhino te komen. Dat lukte. Dichtbij zagen we de neushoorn met jong. Biij een van de weinige waterpools die de Okanvango op het moment nog heeft (en waar we bij konden komen) lag het ook bezaaid met nijlpaarden. Maar je zag alleen hun ruggen, de rest lag onder water. Geen nijlpaard die even voor ons zijn scheur wijd open wilde doen. Nou goed, we hadden al echt veel gezien. Ook een hyena. 4 van de big five al. (Olifant, buffel, leeuw, neushoorn en luuipaard of cheetah). Uiteraard liepen er ook genoeg geraffes, zebra's, enzo rond maar we worden al een beetje blase: die hebben we al.Het leek wel kwartet. Zo crossten we dus tot 7 uur door de bossen van de Okavango. Toen we weer terug in het kamp waren zei iemand: zo, eens even kijken waar de doos met reservestuitjes staat. Dat is treffend voor het zitvlakgevoel. Het kampvuur werd aangemaakt. Dat was wel nodig want het was 40 gr. Hm. Maar het is wel goed als je eten maakt dat de dieren op afstand gehouden worden. Er stond van alles klaar. Drinken kon je gewoon pakken; ook cola of wijn. Het eten was buffel. Het werd wel op een beetje vreemde manier gedaan. Alsof we op een teambuildingskamp zaten. Eerst mochten de mannen eerst pakken en hij had het over geschillen oplossen ed. Toen kregen we te horen dat we om 10 uur in de tent moesten liggen. Morgen om half zes op en kwart over 6 weg. Tenminste: de rangers komen pas als de auto's vol zitten. Dus als wij te laat zijn dan gaan we niet. Je zou haast aan een ander soort kamp denken. Maar het was heel gezellig onder het eten hoor. Wij hebben een tafel met de Brabanders. Wonderwel konden we gewoon douchen. Er zat wel een kameleon oid in het raam maar die keek vriendelijk uit zijn ogen. En dan maar proberen om te slapen. 32 gr in de tent. We probeerden nog even sterren te kijken maar dat lukte niet omdat eht kamp eerst nog verlicht was. Het kon wel vanuit de tent door het gaas heen. Er waren veldbedden in de tent met slaapzak. Die slaapzak open geritst en alleen er op gelegen. Water bij de hand.al gauw hoorde je buiten het geluid van de dieren een kakafonie van snurkgeluiden.

Zaterdag 26 oktober, 40 gr.
We sliepen best gauw in. Maar na een uur werd ik wakker van trompetgeschal. Een olifant liet zich even horen. Dus bleef ik wakker. Om half twee weer een uur geslapen. Om drie uur waagden we de gok. Met z'n tweeen, over het kamp met een mijnwerkerslampje en een zaklamp waagden we de oversteek naar de toiletten. Hehe, gelukt. Terug ging ook. Gelukkig kwamen we bij de goede tent weer uit want stel je voor dat je bij een ander naar binnen rolt. Je kent elkaar inmiddels wel goed maar toch niet zo goed. Tot 5 uur wel een beetje geslapen. Toen we weer uit. Het werd licht. Koffie stond weer klaar en ontbijt. Om kwart over 6 zat iedereen in de auto's en stapten de rangers in. Het regende een beetje. Eerst een aardig eindje rijden om bij de goede plekken te komen. Als we met minder dan 14 mensen waren geweest dan hadden we in een ander kamp gezeten, nog verder het park in. Dan hadden we geen toiletgebouw enzo gehad maar alleen een mobiel toilet.back to basic dus. Dan kan het zijn dat er een leeuw voor je tent ligt. De jeugd vond het wel jammer maar ik vind het wel best zo. Wij hadden een prachtige gamedrive. We zagen 3 leeuwenwelpen die nog leker lagen te slapen onder een struik. Ja, kwamen er van die stomme toeristen langs. Ze deden eens een oog open en nog een, rekten zich uit, rolden om en sliepen weer verder. Veel te vroeg, gaap. Een jong girafje stond verdekt opgestel onder een boom. Zijn ouders keken op een afstandje toe. Bij een poel kwamen olifanten en andere dieren drinken. Een kudde buffels kruiste ook ons pad. Een giant eagle owl zal wijsneuzerig naar ons te loeren. De nijlpaarden waren nu wel gedeeltelijk boven water. Ogen op steeltjes leek het wel. Vogels eromheen om de insecten af te pikken. We zagen mooie blauwe vogels en een yellowbrest eagle. En heel veel hoornvogels. Opeens ontstond er beroering. De auto werd gedraaid en er was veel contact met de andere auto over de radio. Er was een luipaard gespot. Over, door en langs struikjes en boven kwamen we bij een boom aan. Eerst zagen we niets. Maar op de derde tak van onderen….. Daar lag een luipaard inderdaad lui in de schaduw. We zagen hem goed. Reden nog rond de boom voor een nog beter beeld. Geweldig. Zo hadden we meteen al de big five te pakken. BINGO!. Wat een geluk. Niet zo'n beetje uit de verte maar vlakbij. eigenlijk six or seven ook want waarom horen nijlpaard en giraf er niet bij? Wat is het criterium van deze uitverkiezing? We kwamen langs een enorm kadaver van een buffel. Erg aangevreten door de gieren ook maar een prooi van de leeuwen. We vroegen aan de ranger of het in de Okanvango inderdaad zo droog is als iedereen roept. Is dit een teken van de klimaat verandering? Inderdaad is het wel droog geweest vorig jaar maar de regen dit jaar moet nog komen. Dat het in oktober al een beetje regent is een goed teken. De grote regen zal volgende maand komen. Het komt ook door een stuwdam in Angola. Die krijgen eerst het water en als het overlopt gaat het verder. I zou wel eens willen zien wat het effect daarvan dan is op de Okavango. Waarschijnlijk is dan alles net zo groen als nu in de omgeving van de poeltjes van vandaag. Het moet eigenlijk overal nat zijn met eilandjes. Maar dan kun je niet met de safariauto. Dus ieder nadeel heeft zijn voordeel. En zo gingen we weeer terug naar het kamp waar we om twaalf uur luncch hadden. De ranger liet het aan ons over wat we die middag nog gingen doen. We hadden immers de big five al. De jongste moest dan het besluit doorgeven. Komt een beetje gek over maar we discussieerden even over de Blackpool of de Lagune. Allebei dus waters. Het werd Blackpool. Eerst even rust want je hebt er ook niks aan als je op het heetst van de dag gaat. Om 2 uur weer weg. We zitten in de auto om beurten voor, midden of achterin. Bij de blackpool kregen we zo'n mooi schouwspel te zien. Eerst kwam er een olifantenfamilie drinken en spetteren. Er waren kleintjes bij. Een olifantje was nog maar drie dagen oud volgens de ranger. Die probeerde dapper mee te doen met zijn slurfje. Toen zij geweest waren de volgende familie. Mooi om beurten. Toen de giraffen. En daartussendoor dartelden de impala's, en steenbokken. Er was een nijlpaard dat zijn bek open deed. Ik wilde een fott nemen (uiteraard de zoveelste) maar….batterij leeg. We hadden wel een powerbank mee en de camera vannacht opgeladen maar kennelijk heeft onze powerbank toch niet zoveel power. Ach jammer. Dan maar verder met mijn mobiel. Die had nog maar 4 procent. Dus toen ik de tweede foto nam, floep, uit. Batterij leeg. Nou moet. , een van onze groep had een krachtige powerbank en kon ik het volgende verhaal toch vastleggen. Er kwam een moederolifant met kind van ongeveer een jaar. Wij zagen: wat heeft dat oliantje een kort slurfje. En ook haast geen staartje. Aangeboren of meer waarschijnlijk: aangevallen door een leeuw. Dat olifantje kon natuurlijk niet alles met dat slurfje. Toen deed de moeder voor dat hij iets met het slurfje kon pakken en dan met de poot meehelpen om het naar de bek te krijgen. Het olifantje deed dat keer op keer na. Zo schattig en zo zielig. Want op die manier krijgt hij heel veel zand binnen wat niet goed is. Hij dronk ook nog bij de moeder. En wat natuurlijk ook erg is: als dat olifantje groeit dan komt hij niet meer met de slurf op de grond. Nee, hij is ten dode opgeschreven. Maar zo aandoenlijk; en op drie meter afstand; je kunt er echt een natuurfilm van maken. Maar opeens gingen we weer weg. We raasden weer overal doorheen. Nog een luipaard was gespot. Het kon niet op. Deze was moeilijker te zien. Maar op een gegeven moment kwam hij van zijn tak af en liep weg. De ranger zei dat hij waarschijnlijk een stuk wild heeft gevangen en dit de boom in wil krijgen. Inderdaad zagen we een eindje verderop een impala liggen. De ingewanden lagen een eindje verderop. ZO is het dier lichter om de boom in te sjouwen. Het stonk wel erg. Maar toch mooi. Wat een geweldige dag. Zoveel verhalen. We waren er allemaal echt stil van en genoten. Wanyt garantie op een luipaard heb je niet en zeker niet twee en ook die Rhino met jong: uniek was het. Terug naar het kamp. Allemaal best moe. Dat kwam helaas nog even tot uiting. De ranger legde het in de groep wat we morgen zouden gaan doen. We konden weer 6 uur weg voor nog een gamedrive of later weg en dan meteen door. Of een andere optie die we zelf zouden verzinnen. De discussie brandde los. Merendeel wilde later weg en dan meteen door want over vandaag kom je toch niet heen en we zouden dan niet tot het water kunnen wegens tijdgebrek. Een paar van de jeUgd waren wel teleurgesteld en anderen bemoeiden zich met dingen waarmee ze zich niet mee moesten bemoeien. Het wwas beslist even vervelend. Wat een raar groepsproces. Nooit meegemaakt in priveleven. Uiteindelijk vond de jongste een compromis en we gaan om 8 uur weg, meteen door zodat ze ook nog kunnen zwemmen. Het werd heus wel weer gezellig maar vreemd was het wel even. We zaten weer met de brabanders. We hadden braai. Wel lekker. Maar we zaten op die manier tussen twee vuren (kenmerkend voor eerder die avond) dus erg warm. Om 10 uur weer in de tent. T was nog 35 gr.. De jongeren praatten nog een poosje met locale begeleiders. Waren vooral gecharmeerd van de mooie, statige Mimi, de kok. Zij leek en bewoog als een giraf. We sliepen wel beter, ik tenminste. Midden in de nacht was er een herrie. Dierengeschreeuw en we hoorden gerommel met drinkblikjes. Ik dacht dat bewakers met dat gerammel de dieren op afstnad wilden houden. De olifant was oook weer bezig met bomen kraken. Toen het ietsje rustiger werd gingen we nog even plassen. We kwamen weer heelhuids terug. Vanmorgen was iedereen toch vroeg hoewel we tot hlf 7 uit mochten slapen. En toen kwam de aap uit de mouw.er waren hyena's geweest die huis gehouden hadden vannacht. De afvalzak met o.a colablikjes was omgkieperd enzo. Nounou, 4 meter van onze tent af. Door het oog van de naald gekropen….dit kamp is wild genoeg voor mij, hoeft niet wilder.

27 oktober, elephant lodge, 38 gr
Om half acht werden alle tenten en de hele kampplaats weer opgerold en ingepakt. Nou ja, dat hefden we gelukkig niet zelf te doen hoor. En om 8 uur was het weer tijd om in de safariauto's te zitten. We hadden best nog zere konten van gisteren. Dat gold voor iedereen. Maar goed nog 45 km hobbelen en 50 km redelijke weg en we waren er weer af, we raken er wel aan gewend. We kwamen veel te vroeg in Maun aan. Andries zat nog aan het ontbijt en keek ons verbaasd aan. Nu al? Het was fijn om even te relaxen. De koffers mochten even uit de bus zodat ik een boek en mijn iPad kon pakken en de jeugd de zwemkleding. Tot de lunch deed iedereen zijn ding. Wij konden skypen met Marius om te feliciteren met hun 2 jarig huwelijk. Leuk eventjes. Toen weer in de bus want we hadden toch nog weer 4 uur te gaan. Onderweg klonk: seatbelts gauw, en iedereen deed gehaast de riemen om want er stond politie. En toen klonk ineens: schoenen controle. Toch nog. Nu zouden we er eindlijk achter komen waarom we een extra paar schoenen bij de hand moesten hebben. Dus iedereen met schoenen aan en schoenen in de hand door een ontsmettende bak. De handschoenen er ook even in. De bus ging door een diepe geul. We dachten eerst even dat wij er ook door moesten waden maar dat was gelukkig niet het geval. Iedereen was ontsmet en we konden weer door. Even een afrikaanse plaspauze (dus achter de bus) en om vijf uur waren we er. Andries riep dat we bij de tenten waren. Huh? Tenten? Niet weer he. Tenten genoeg gezien. Het volk mumureerde en dit keer hoorde ik ook bij het volk. Maar…… onterecht. Het waren prachtige glamping tenthuisjes op palen. We mochten niet zelf lopen. De reden was dat er in deze elephant lodge de olifanten vrij rondlopen. In het midden was een soort waterhole en daar stonden zo'n 10 olifanten te drinken en elkaar weg te duwen of te koesteren. Prachtig gezicht. We werden naar ons tenthuis gebracht met zicht op de olifanten. Wat een mooi huis. Geen airco maar alle soort ramen konden open en het luchtte lekker door. Prachtige bedden en badkamer en balkon. Wat een luxe. Voor het diner werden we gehaald met een auto. Mooi hoor. Met zicht op de olifanten een buffet. En het was ook nog lekker. Wat decadent. Later nog een poos gewoon zitten kijken en om half negen werden we weer teruggebracht. We wachtten op ons balkon nog tot het licht uitging want om 10 uur was er geen elektriciteit meer. Maar een schijnwerper bleef branden dus weer geen echt donkere sterrenhemel. Vanuit ons huis zagen we wel sterren.

28 oktober Kasane 42 gr
Vanmorgen konden we een beetje rustig aandoen. Om kwart voor acht zouden we gehaald worden. Maar ik was al veel eerder dus filmde ik de zonsopgang. Erg mooi. We zagen al wel wat mensen lopen. Dat mocht als er maar geen olifanten in de buurt waren. Maar daar kwam tussen de huisjes een olifant aan. Dus naar een van onze groep geroepen dat hij terug moest want hij zou anders de olifantweg kruisen. Dat deed hij dus. We gingen weer verder met het inpakken van de koffer. Tijd genoeg. Maar toen hoorden we buiten stemmen. Locals die riepen dat de mensen de tenten uit moesten. Gauw, gauw, achter ons aan. . Hoezo, wwat was er aan de hand. Nog meer olifanten? Nee, er waren twee leeuwen gespot. Die kwamen onze richting uit. Dus alle laatste dingen gauw in de koffer geworpen, de koffers buiten gezet en de handbagage mee. Met de stoet mee achter de ranger aan. Wij zagen de leeuw niet maar iedereen was zo in rep en roer dat het wel waar moest zijn. Het kan natuurlijk ook een oefening zijn of de schoonmaaksters wilden vandaag vroeg beginnen dus probeerden ze zo iedereen het huis uit te krijgen. Maar nee. T was echt. We waren veilig in het restaurant aangekomen. Het personeel liep druk heen en weer en belden nog met mensen. Iedereen stond te kijken. En, eerlijk gezegd hebben zij ze niet gezien, maar op een gegeven moment lag een leeuw lekker tegen de voordeur van een huisje te slapen.dus ze waren er wel degelijk. We zagen er een foto van. Het was de tweede keer in twintig jaar tijd dat dit gebeurde. Spannend hoor. Maar ja, waar had ik nou mijn pilletjes? Ze lagen op bed maar door de consternatie had ik ze vergeten. Nou ja, geen kwestie van leven en dood. Dan maar niet. Ik kon niet terug. Dan loop ik maar een beetje minder soepel. De olifanten druppelden, of tewel, spetterden ook weer binnen. We kregen ontbijt en konden nog een poosje olifant kijken. En ziedaar, de pilletjes had ik in mijn broekzak gestopt. Om 9 uur weg naar Kasane. Al aardig richting de Victoria Falls. We moesten hiervoor ook weer 3 uur in de bus. Het was de laatste keer met deze bus want deze mag in Zimbabwe niet rijden. Nolan mocht ook niet meer mee. Onderweg moesten we tanken en dan moet natuurlijk ook iedereen plassen. Nou dat kon er was een toilet.maar helaas, dat zat op slot. Binnen riep iemand steeds maar: no water, no water. Ja, maar we komen water brengen juist. Nou ze had natuurlijk geen water om schoon te maken. Toen mochten we in het office maar de mannen waren toen buiten al geweest. In Kasane ook weer een mooie lodge. De aankomst was uiteraard weer chaotisch maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Je moet je sleutels hebben, inchecken, je koffers aanwijzeen om naar de kamer te laten brengen; onderwijl ook lijsten invullen voor de excursies die je wil doen met paspoortnr e.d. Dat kan niet goed gaan he. Lunch gehad. We koesten er wel een eindje voor lopen en het was op zijn zachts gezegd, nogals warm. Over de 40 gr. Maar goed. Om 3 uur al weer klaar staan voor de sunsetcruise over de Zambesie. Andries zei dat we onze bus niet meer konden gebruiken maar dat we opgeladen werden. Nou dat klopt. Er kwam een truck aan met achterop 5 banken. We konden allemaal mee. De zitting was wel erg heet. Maar het was maar een klein eindje. We hadden het bijna kunnen lopen maar daar doen ze hier niet aan. Onze boot kwam er aan. Mooie boot alleen voor onze groep. We hadden bij de Spar drinken ingekocht want dat was er niet op deze boot. Wij hadden vruchtensap. Maar toen we een paar slokjes ervan namen zeiden we: wat is dat zoet!? Nou ja, we hadden niet anders. Toen we nog beter keken zagen we dat er stond: een deel siroop en 6 delen water. O, vandaar. We waren dus pure siroop aan het drinken. Ja, dat is zoet. Nou ja we kwamen de boottocht wel door. Het was een mooie tocht op de Choberivier, een deel van de Zambesi. Het was de scheiding tussen Namibie, Botswana en ook Zimbabwe. Een belangrijke rivier. Hij krijf-gt het water uti Angola en brengt het verder naar de Okavango. We zagen nijlpaarden in het water met hun ogen op steeltjes. We zagen nog meer steeltjes. Oei, het was een levensechte krokodil. Verder kwam er een varaan aangekropen op de wal. En er waren buffels. Ineens zagen we ook een visarend eigenwijs bovenin een boom zitten. En maar foto's maken he. Het is een echte fotosafari. Beter dan dat je elk dier moet schieten; lijkt me erg vermoeiend. Het mooie plaatje was natuurlijk een nijlpaard met zijn bek wagewijd open. Maar die stomme beesten deden geen bek open. Ja, wel toen ik net niet fotografeerde. Verder nog een maraboe, zwarte ooievaar, heel veel olifanten, prachtig hoor. De zonsondergang was iets minder want er schoof een wolk voor. Zouden de grote regens nnu toch komen? Er was ook een zweem van een regenboog. Men verwacht en hopen op de regens. Aan de insecten denkt men te kunnen zien dat ze komen. Nou we zullen eht in de gaten houden. In het hotel eerst met zijn allen afscheid genomen van Nolan. Hij was een keer te laat gekomen en moest eigenlijk og een liedje zingen. Nou, dat deed hij. Hij hiefAfrikaans volkslied aan. Toen kon Andries niet achterblijven en zong mee. Ook de meisjes bij de receptie zongen. Nou lief allemaal. Er werd hartelijk afscheid genomen. Hij moet morgen de bus naar Johannesburg rijden, 1000 km op een dag. gauw gedoucht en weer aan het diner. We zaten gezellig met de brabanders, achterhoekers en tukkers. Zaterdag, als we Janis halen, gaan we even aan bij de achterhoekers. Het is daar vlakbij. Weer vroeg naar bed. Zal wel weer lukken.

Dinsdag 29 oktober, victoria Falls , Zimbabwe, 40 gr
Zo te merken moet ik toch nog een beetje meer water drinken dan ik nu doe. Ik krijg kramp 's nachts en dat is een teken van vocht tekort. Dat doen we dan maar. Nou ja, over een paar dagen kunnen we weer volop uit de kraan drinken. Niet uit flesjes. Vanmorgen eerst naar de andere kant gelopen voor het ontbijt. De koffers moesten uiteraard weer naar buiten. We kregen een andere bus en andere reisleider. In Zimbabwe, waar we nu heen gingen mag er geen buitenlander reisleider zijn. Dus is Andries alleen vertaler en hulpje. De koffers gingen in een karretje achter de bus aan want bij de Zimbabwaanse grens moet dat afgekoppeld worden en over de grens getrokken.Het duurde niet lang naar de grens. Eerst zorgen dat we Botswana uitkwamen. Allemaal uitstappen, in de rij, paspoort bij de hand. Nou dat ging redelijk snel. Voor ons wel. De vrachtwagens die van Botswana naar Zimbabwe gaan moeten soms wel 2 weken wachten. Dat komt omdat ze met een ferry de Zambezi over moeten. En er kan maar een vrachtwagen per keer op. En het zijn joekels hoor, hele treinen. Met koper ed. Maar gelukkig zijn ze nu een brug aan het bouwen die volgend jaar klaar is. Dan kunnen ze gewoon doorrijden. En wat helemaal vervelend is: die chauffers moeten dan wachten en ja, daar maken de meisjes gebruik van om wat bij te verdienen en de mannen misbruik. Dus op die manier is er erg veel aids. En zo kwamen we ook bij de Zimbabwaanse grens. Duurde langer en in de brandende zon. Maar, wat zo leuk is: de jongens in onze groep hebben een bal. En met die bal maken ze overal vrienden. Ze gaan gwoon even balletje trappen en dan komen er steeds meer mensen meedoen. En vragen ze: O Holland? Daar weten ze alles van. Ze dachten wel dat een van de jongens ook in het Ned Elftal zat samen met Virgil van Dijk. We moesten een visum kopen bij de douane. Dat moest in Amerikaanse dollrs. Maar die hadden we niet dus al zo'n twee weken geleden hebben we Andries Randen gegeven voor dit visum. Ik zei: Andries zorg jj voor ons visum? Nee, moet je zelf kopen. Ja, he, we hebben jou betaald. O ja, en toen kregen we dollars van hem. De man achter het loket had een soort storing. Hij wilde zijn loket sluiten. Omdat zijn pen het niet deed, hij moest een andere pakken. Nee, zeiden wij, niet sluiten, gebruik de one maar en hou hem ook maar meteen. Ok, dat was goed. Allemaal een mooi visum ingeplakt en door.Nieuwe bus. Leek mooier, met bv USB aabsluiting maar veel krapper. In Victoria Fallls kwamen we bij ons laatste verblijf in Afrika aan, snif. En meteen de kraker. Een 5 sterrenhotel nog uit het Victoriaanse tijdperk. Heell koloniaal en heel fout dus maar wel prachtig. Met veel waterpartijen, boven bruggetjes en een enorme eetzaal. Met zang en dan en een drankje werden we welkom geheten. Het was een eind lopen naar onze kamer maar dan heb je ook wat. Hoewel…de airco deed het niet. Dus wij weer het hele stuk terug: de airco doet het niet. Nee, er was geen elektriciteit voor. Zimbabwe is heel arm en er is bijna niks. En dan zitten wj in zo'n hotel. De lunch hadden we in een nabijgelegen restaurant. We konden daar ook t shirts bestellen met de prints die wij erop willen. Verderop in de straat waren nog winkeltjes. Ze hadden daar soort glaasjes van zowel Botswana als Zimbabwe. En je kon met creditcard betalen. Dus toch nog wat souvernirs gekocht. Toen door naar de luxe boottocht boven de Victoria Falls. We hadden dat van tevoren niet aangestreept op ons lijstje maar we gingen. Nu zouden we de Falls zien. Nou, lux was het zeker. Allerlei gratis hapjes en drankjes aan boord. Bij het weggaan een bandje en we zaten op banken salonbanken lekker achterover geleund. Wij zaten op het bovendek. Het was een prachtige tocht maar….geen waterval gezien. Net zoiets cruise als gisteren maar dan veel luxer. En nog minder dieren. Wel een nijlpaard met zijn bek open. Niet helemaal de bedoeling maar wel lekker relaxt, dat wel. Vanavond ging een hele ploeg ergens anders eten dan in het hotel maar wij hadden daar niet zoveel zin in. Wij bleven in het hotel en zaten samen met de brabanders. Gezellig en chique. We hebben hier wel internet maar de iPad zegt steeds maar dat het onbeveiligd is en doet het niet. Dus ik kan het verslag er niet op zetten. Dat is wel jammer. Zit ik het voor niks elke dag bij te houden.

Woensdag 30 oktober, Victoria Falls, 38 gr
We hoefden niet zo erg vroeg. Hadden de wekker op half acht. Maar ja, onze biologische klok is nu helemaal anders ingesteld dus om 7 uur eruit. Goed bed, maar dat mag natuurlijk ook wel van The Kingdom hotel. Een zeer uitgebreid ontbijtbuffet. Je kon het zo gek niet bedenken of het was er wel. Moeilijke keuze want je kunt niet alles eten. Een van onze groepsleden was vandaag jarig. Als verrassing kwam er een koortje personeel om haar heen staan zingen. Happy birthday uiteraard en ze werd uitgebreid door iedereen gefeliciteerd. Om half 9 weg voor 'de' wandeling bij deVictoria Falls. Met onze eigen gids. We konden de gids volgen met de snelle pas en Andries voor de langzame mensen. Maar de snelle pas was ook geslenter dus het verschil was niet groot. We deden de route in omgekeerde volgorde zodat de apotheose aan het eind lag. Net zoals onze reis eigenlijk. Rustig opbouwen. Eerst bleven we stilstaan bij enkele bomen. Bv de iron of led tree. Zo hard dat er niet doorheen te komen is. Het hout zinkt ook in water. Een gewone boom maar al zeker 300 jaar oud. Ze groeien langzaam. Er was nogal een herrie in het bos/de jungle. Dat was toe te schrijven aan de trumpet hornbird. Het leek echt op trompet of op een krolse kat als je het minder plastisch wilt uitdrukken. Verder een bushpackantilope. Een morningflower, twee verstrengelde bomen. Ook blueball apen. Die krijgen blauwe balletjes als ze zin hebben. En een prachtige acacia. We hoorden de waterval wel maar zagen nog niks. Een grote brug doemde op. De enorme brug tussen Zimbabwe en Zambia. Die was gebouwd op initiatief van Livingstone (je weet wel van: Mr livingstone I presume?). Hij wilde noordelijk Afrika en zuidelijk Afrika met elkaar verenigen. Die brug is gemaakt in Engeland. Met een schip vervoerd naar Zimbabwe. De laatste onderdelen per trein. Maar toen ze de brug in elkaar wilden zetten pasten de onderdelen niet. Het was 1,5 te breed. Uitgezet. De mannen gingen ontredderd terug naar hn verblijf in het Kingdom Hotel (waar wij nu verblijven). 'S nachts begon het enorm te regenen. Het ijzer koelde daardoor af, kromp weer en iedereen dankte God voor dit wonder. De brug kon in elkaar gezet worden. We keken naar de brug. Er kwamen tientallen fietsers voorbij met heel hoog opgestapelde goederen. Dat waren handelaren die goedkoop spullen, zoals enorme zakken meel, kochten in Zimabwe en dan verkopen in Zambia. Er was ook een trein aangelegd maar de opdracht was door verschillende firma's uitgevoerd. Zonder communicatie onderling. Dus niets nieuws onder de zon. Met als resultaat dat de rails aan de ene kant veel smaller was dan aan de andere kant. Nu moeten de mensen overstappen van de ene trein op de andere. Je kon ook bungy jumpen van de brug maar dat deden we dit keer maar niet. Houdt zo op in de groep he. We zagen de Falls van de Zambiaanse kant. Hoewel, zagen, waar waren ze? alles was droog. Geen waterval te zien. Wel een mooie canyon waar het water in had moeten vallen. We kregen wel utileg dat dit al de achtste positie van de waterval is. Telkens slijt er weer wat uit zodat de waterval zich zigzaggend verplaatst. Na het regenseizoen is de waterval. 1,5 mijl lang. Nu zitten we vlak voor het regenseizoen. Dat moet volgende week beginnen. Verder gelopen weer richting Zimbabwe. En ja, daar kwam toch water naar beneden. Bij elk uitkijkpunt zagen we de watervallen groeien. Echt indrukwekkend. Prachtig hoor al dat geweld. In de waterval lag nog een eiland waar Livingstone zijn ontdekking deed. Het water denderde naar beneden en soms stonden we in de mist ervan. Lekker koel, want hoewel het nog voor elven was was het al behoorlijk warm. Na ongeveer 2,5 uur wandelen waren we weer aan het eind. Onze tweede wandeling in bijna 4 weken. Zoals gezegd: de enige spieren die deze reis goed aan hun trekken zijn gekomen zijn de oogspieren. En de kaakspieren door al het eten en praten. We hadden weer lunch in hetzelfde restaurant als gisteren. 3 gangen lunch. Nounou. Ook hier was er weer een verrassing voor de jarige (60 geworden). Een hele grote verjaardagstaart. We konden hem met z'n twintigen niet op hoewel de jongens dubbel namen. Wij gingen nog even pinnen (voor de bestelde shirtjes) en daarna relaxen in het hotel en aan het zwembad. Heerlijk hoor. De meeste anderen hadden ook een helikoptervlucht boven de falls geboekt. Eerst had ik er spijt van dat we toch niet die vlucht hadden geboekt maar toen ik zag dat een groot gedeelte van de Falls droog lag vond ik het niet erg meer. Achteraf zeiden ze, was het erg mooi geweest maar ja, alles was wel erg droog en ze hadden toch wel hoog gevlogen. We mochten onze shirtje gaan halen. Leuk geworden. Enige minpuntje is dat mij prints op een rood shirtje in het zwart zijn ipv wit. Zie je het wat minder. Verder leuk. Afscheidsdiner in een grote overkapte restauranttuin. De randen van de overkapping werden besprooeid tegen de warmte. Er kwam nog een kleine speech van een van de (single) groepsgenoten. Wij aten pizza. Klein detail: op de menukaart stond ipv pizza prociuto: pizza prostituto. Die wilde ik eerst nemen uit nieuwsgierigheid maar toch maar niet gedaan. De pizza's waren erg groot, dat kon niemand op. Maar, bleek later, dat was ook niet de bedoeling. We kregen allemaal een doggybag. De halve pizza erin. En dat konden we dan uitdelen aan de mensen die buiten hun schaaltjes en andere afrikaanse koopwaar staan op te dringen. Ze kwamen al gauw op ons toe. Vroegen: ja, nog een voor mijn kind of broer. Maar nee, we mochten maar een per persoon geven. Zielig he. Die mensen hebben gewoon niet genoeg te eten en wij leden hier aan overdaad. Nogal dubbel. Maar goed, zij hebben wel lekker pizze gegeten. Het is beter dan weggooien. Dan moeten ze het uit de vuilnisbak halen. We hebben ook wel vaker local gegeten om de arme mensen een beetje te helpen, dat doet Fox wel goed. Zo, dat was dan onze laatste echte dag. Koffers al ingepakt en winterspul in de rugtas. Want het zal koud zijn in Nederland hoor. Als je hier rond de veertig gewend bent…..