Einde vakantie Louise en le diece castelli

Zondag 22 april, 27 gr
Vanmorgen rustig aan. Wij hadden een eitje bij het ontbijt. Louise houdt daar niet zo van. Wel nog wat aardbeien. We zagen een klein vogeltje. Na wat speurwerk bleek het een roodborsttapuit te zijn. Het is altijd lastig om met tegenlicht een vogeltje goed te zien. Louise was ook hier in Italië op Lexa. Die kijkt naar de locatie. Dus konden er ook Italianen reageren. En ja hoor ze kreeg een melding van ene Francesco (ofzo) ze was een buona ragazza. Mooi meisje. Nou da’s leuk maar ze reageert er toch maar niet op. De taal is een beetje te lastig. We hadden een poosje last van mieren maar die zijn nu wel weg. Het is wel belangrijk om alles goed op te bergen. Louise keek nog even naar afleveringen van utopia. En ja, toen was het zover. Twee uur weg want ze moest om kwart voor vijf vliegen. Alles ingepakt. Nou ja, alles, de koffer blijft weer hier dus ze had alleen de rugtas. De reis naar Pisa aeroporte verliep voorspoedig. Rond Lucca natuurlijk wel druk. Ruim op tijd. Eerst wat heen en weer gelopen maar toen toch besloten dat ze maar door de controle moest gaan. Daarna kon ze dan wel een flesje en broodje kopen. Ze ging dus erdoor. Het inchecken via haar mobieltje ging ook goed. Ze moest ineens wel een andere kant op want de rij werd gesplitst. We maakten nog een leuke foto van Louise achter de lijn en ik aan de andere kant. We wachtten tot Louise helemaal door de controle was. Daarna nog een poosje. Ze kwam niet meer terug dus het zal wel goed gaan. Wij gingen weer terug naar Pescia. Louise appte later dat ze in het vliegtuig met een lege stoel ertussen, naast een zakenman zat die voor het eerst naar Utrecht ging.Hij mocht Louise haar bagagevak gebruiken. Ze had goed zicht. De piloot riep nog om dat ze over de Mont Blanc vlogen. Zie je dat ook eens van boven. Ze landde eerder dan gepland maar moest nog een heel eind taxiën. Ze zag een groepje vliegtuigspotters staan. Louise dacht nog: als Marius en Hilde daar bij staan dan zijn ze te laat om mij op te halen. En dat was ook zo. Nou ja, zij moesten een hele vrije middag/avond voor Louise inruilen en Louise hoefde maar een kwartiertje op hun te wachten. En zo geschiedde. Ze brachten Louise helemaal naar Wieringerwerf. Geweldig. Wij keken in de tussentijd naar de bekerfinale Az/Feijenoord. Feijenoord won. We aten wat restjes. We hadden nog pasta en asperges en sla. Nou, ging prima. En zo waren wij weer met zijn tweetjes. We kijken terug op een erg leuke week. Met natuurlijk fantastisch weer. Jammer dat ze dat in Nederland ook hadden maar ok. Het was erger geweest als zij het wel hadden gehad en wij niet. Het boek Huidpijn gelezen van Saskia Noort. Ik dacht dat ik het al eens gelezen had maar dat was niet zo. Goed boek. Aardige wending.

Maandag 23 april, 25 gr
Vanmorgen de handdoeken nog maar even gewassen. Droogt lekker in de zon. Eerst wat liggen zonnen. De zwarte kat kwam met iets in zijn bek aan. Had ik ook al eerder gezien. Het blijkt dan een hagedisje te zijn. Het staartje hangt dan hulpeloos naar beneden. Die kat is wel de meest aanhalige verder. De rode kat lijkt ook weer terecht. We zagen hem. Als die lichtrode het is tenminste. Natuurlijk waren ze weer aan het branden. Als ik de baas in Italië was dan zou ik dat wel gauw afschaffen. Na het eten gingen we op pad. Eerst met alle flessen en ander glaswerk en al het andere afval in de tassen. Onderweg naar beneden overreden we bijna een schildpad. Maar we wachtten rustig totdat hij overgestoken was. Beneden bij de bakken alles gedumpt. Er stond nog een oud vrouwtje. (Ook bijna goed voor de dump) Ik vroeg haar of de flessen zo in de bak konden of in een plastic zak. Nou ik kreeg volledige tekst en uitleg hoor. Een hele tirade in het Italiaans. Ze had niet eens door dat ik het niet snapte. Nou ja, ze had het over modern en ouderwets en dat het nieuw was. Maar wat precies? Geen idee. Misschien was ze ook wel niet prut. Dat kun je dan ook niet horen he. Verder gereden. Eerst tanken. Maar ja, een zelftank. Welk gleufje diende nou voor welk kaartje? Ging niet goed, steeds een leeg briefje terug en geen benzine, dus een andere opgezocht. Zelfde soort. Dan maar een bankbiljet erin. Dat ging prima. Dus weer redelijk vol. We doen toch veel elektrisch. We gingen de diece castellitocht doen. (Jessica stelli, dacht ik eerst) 10 burchtdorpjes. Bij de eerste moesten we de auto beneden parkeren en dan naar boven klimmen. Pietrobuono heette dat. Beste klim, inderdaad een soort burcht. Weer door naar het volgende. Daar kon je met de auto heen maar bijna 3 km een heel smal, bochtig weggetje. Nou ja, we zijn tegenwoordig wel wat gewend. En wie geen risico’s durft te nemen mist de helft. Dus naar boven. Kwamen gelukkig niemand tegen. Fibbialla. Onderweg gauw een hoogtemeter op mijn mobiel geïnstalleerd. 546 meter. Hele smalle straatjes zoals echt in de vroege middeleeuwen. Deze dorpjes zijn ook gesticht tussen de jaren 800 a 1000. Toen deden ze nog eens echt aan hoogbouw. Moet je nu mee aankomen. Waarschijnlijk deden ze dat toch echt voor de veiligheid. Dan zagen ze de vijand aankomen. Of bang voor hoogwater, dat kan natuurlijk ook. Toen al vanwege de opwarming enzo. Maar bijzonder is het dat er nu nog steeds mensen wonen. Het volgende dorpje: Medicina. Net zoiets. Er was een mannetje hout aan het opstapelen op een karretje. Later moesten we aan de kant om het karretje door te laten. Het liep op rupsbanden. Ja anders krijg je die lading niet omhoog. Goed idee. We reden nog verder naar San Quirico. Daar in die buurt zou ons oorspronkelijk huis (Il Paradiso, nou ja zo hoog was het nou ook weer niet) hebben gelegen. Ook mooi hoor. Deze plaats was iets groter. Met een heus middeleeuws pleintje. Grappig was dat ze er wel een bordje: Nooduitgang’ hadden geplaatst. Anders weet je gewoon niet hoe je uit de wirwar van straatjes er weer uit kan komen. Staat wel een beetje gek. Maar om hier nou te wonen. Sommige huizen zien gewoon nooit zon, zo ingebouwd. Aan de buitenkant woon je natuurlijk wel mooi. We vonden dat we niet alle 10 de dorpjes hoefden te zien. We hadden een goede indruk van de middeleeuwen. Dus weer terug. Via de Lidl. We moesten oa suiker hebben. Ze hadden alleen maar kilo pakken; geen klontjes. Nou ja. Het koelde wat af. Thuis ons wijntje nog wel buiten genuttigd maar we hebben binnen gegeten. 18 gr. Het was toen ook al wel 7 uur. Wij zitten hier volgens de nieuwe app op 222 meter.