Centro Roja

Woensdag 11 augustus 37 gr

We sliepen goed. Vanmorgen was er al weer enige bedrijvigheid. Leuk om midden in een stad zitten. De balkondeuren open en je kijkt op alles neer. Gisteravond keken we ook vanaf ons balkon naar buiten en toen zagen we het mannetje van het restaurant heen en weer lopen. Tussen twee lantaarnpalen.Elke keer hetzelfde stukje. Nou ja, anderen zwemmen 40 baantjes en hij liep 50 stukjes. Misschien had hij net een nieuwe heup en mocht niet klimmen.
Het ontbijt bestond uit een zoet (chocola van binnen) broodje, vers sinasappelsap (met suiker zelfs) en koffie. De rekening viel nogal mee. Waarschijnlijk hebben ze die fles wijn niet gerekend. Of kregen we hem van het huis? Wie zal het zeggen?
De auto weer opgezocht en richting Cuenca. We reden door het red center van Spanje. Hier heb je ook rode aarde, net als in Austalie. En uiteraard kalksteenrotsen. Ziet er wel een beetje anders uit maar toch. Onderweg zagen we een restaurant. Die maar genomen om te lunchen. Maar we waren te vroeg. We konden pas om 1 uur eten en we waren er om 12.45. Dus eerst maar cola. Toen kregen we de kaart voor de lunch: 3 gangen, dat hoefde nu ook weer niet; doe ons maar een gang. Dus alleen hoofdgerecht anders duurt het te lang. We konden niet buiten zitten. Dat valt een beetje tegen van de Spanjaarden. Ze doen alles binnen, zijn bang voor een beetje zon terwijl ze daar toch aan gewend moeten zijn. Weer verder. We zagen onderweg veel zonnebloemen, dat is dus niet alleen in Frankrijk. In CUenca de ATomtom ingeschakeld om een hotel te vinden. Hij vond een eindje van het centrum af een hostal. Daarheen gereden. Eerst een parkeerbonnetje. Wilden eerst de kamer zien want je weet niet wat een hostal inhoudt. Nou dat viel alles mee dus dat deden we dus. En de auto kon in de garage. Mooi toch? Gauw naar het oude centrum gelopen. Het kasteel en de hangende huizen die uit de rotsen gehouwen zijn moesten daar te zien zijn volgens het boekje (dat we overigens niet meer kunnen vinden). Eerst naar de Turist Info. He, jammer, dicht. Nou bij het oude centrum was er nog een. Tja, maar daar stond een rij. En de mensen hadden de tijd. Eindeloos werden er vragen gesteld en geduldig beantwoord. Na een half uur waren wij aan de beurt. Maar helaas, ze sprak geen engels en er was ook geen informatie in het engels. Een km verderop. Daar zou men wel engels spreken. Dus wij waren gauw klaar, leuk voor de mensen achter ons. We volgden de weg. Nou erg mooi. Heel bijzonder huizen, een kasteel, kerk, toren en een hangbrug over een rivier. Er waren heel veel toeristen maar geen buitenlanders. Bij het andere turistbureau spraken ze ook geen engels. Helaas, maar….er was wel een Duite stagiaire. Was ook goed voor ons; beter dan Spaans. (nog wel, maar we leren al). Zij legde ons de route uit die we net gelopen hadden. Altijd leuk om te horen dat je het goed gedaan hebt. Nog wel de kerk bezichtigd. Erg mooi en iemand was net op het orgel aan het oefenen. Nou, ik moet zeggen, Marius heeft een nieuw stuk eerder onder de knie. Eindeloos werd hetzelfde stuk herhaald. En een kaarsje branden ging wel heel klinisch. Een euro ingooien en er ging een lichtje branden. Waar is de romantiek gebleven?
Op de terugweg, dichtbij ons hotel was een straat waar ook terrasjes waren. We vonden met moeite nog een plekje. Wat een drukte. We bestelden een drankje en vroegen ook tapas. We wisten niet wat we bestelden maar het was lekker. Soort kroketjes en salade. En gezellig. Leuk toch, dat hele families elkaar hier treffen. Eerst drinken, dan tapas en dan naar huis om nog te eten. Wij hoefden niet meer te eten. Genoeg gehad.